ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 781

บทที่ 781 แทบรอไม่ไหวจะหนีไปไกลๆผม？

เจียงสื้อสื้อเดินตามเขามาอยู่ข้างๆและแอบมองดูท่าทางของเขา เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

จิ้นเฟิงเฉินคล้ายกับมีบางสิ่งปิดบังไว้

หลังจากขึ้นรถ จิ้นเฟิงเฉินได้เอี้ยวตัวเข้ามารัดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอตามปกติ

เจียงสื้อสื้อดึงชายเสื้อของเขาเพื่อรั้งเขาเอาไว้

วินาทีที่ถูกดึง จิ้นเฟิงเฉินได้ใช้สายตาอันประหลาดใจมองมาทางเจียงสื้อสื้อ “ครับ？”

ไออุ่นจากร่างกายของเขาเฉียดผ่านแก้มของเธอ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุขเลย” เจียงสื้อสื้อมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินด้วยความกังวล

จิ้นเฟิงเฉินชะงักลงเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีจริงๆเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อยังไม่อยากเชื่อเขาสักเท่าไหร่ จึงได้มองลึกเข้าไปในดวงตา

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินมองเห็นเจียงสื้อสื้อที่เข้ามากระชั้นชิด หัวใจเขาก็สั่นไหว ความรู้สึกถึงการกลัวที่จะสูญเสียเธอถาโถมเข้ามาทันใด

“ผมเป็นห่วงคุณ”

ริมฝีปากเรียวบางของจิ้นเฟิงเฉินขยับขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงแหบแห้งดังขึ้นข้างหูของเจียงสื้อสื้อ

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินทำตัวเหมือนกับเด็กๆ ความกลัวและกังวลใจถูกส่งผ่านออกมาทางสายตา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงน้ำตาที่คลอเบ้า และเอื้อมมือไปโอบจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้ “ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันไม่เป็นไรแน่ๆ！”

เธอพูดประโยคที่เหมือนกับจิ้นเฟิงเฉินคอยปลอบโยนเธอเสมอมานับครั้งไม่ถ้วน

ดูเหมือนเธอกำลังปลอบใจเขา และก็กำลังปลอบใจตัวเองด้วย

มือของเธอวางพาดลงบนบ่าของจิ้นเฟิงเฉินแล้วตบลงเบาๆ เป็นการเพิ่มพลังให้กับเขา

วินาทีต่อมา จิ้นเฟิงเฉินก็โอบเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอด

เนื่องจากได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของเขา ตอนนี้เจียงสื้อสื้อเองก็รู้สึกถึงความขมขื่น

หลังจากโอบกันอยู่สักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็ดึงเธอเข้ามากอดแล้วพูดด้วยความตั้งใจ “สื้อสื้อ ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไรไปเด็ดขาด”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็พยักหน้า

หลังจากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ทำการติดเครื่องรถยนต์และตรงกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลจิ้น

จิ้นเฟิงเฉินยังคงเป็นห่วงเรื่องสุขภาพร่างกายของเจียงสื้อสื้อ หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักในที่สุดเขาก็พูดออกมาว่า “สื้อสื้อ คุณจะยอมออกจากงานไหม แล้วอยู่พักผ่อนที่บ้านไปสักพัก？”

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงทันที

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะลาออกจากงาน

เนื่องจากอาการไม่ค่อยออก ปกติแล้วเธอจึงไม่ได้นึกถึงโรคร้ายที่อยู่ในร่างกาย

แต่ช่วงนี้ร่างกายของเธอดูเหนื่อยล้ากว่าเดิมมาก

หลังจากนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ เจียงสื้อสื้อก็ได้พยักหน้าเป็นการเห็นด้วย

เธอเองไม่ได้ยึดติดอยู่กับการงานเท่าไหร่ และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแบกร่างกายอันอ่อนล้าไปทำงาน กลับทำให้คนอื่นกังวลเปล่าๆ

เมื่อพบว่าเธอเห็นด้วย ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็วางใจลง

ณไร่องุ่นฝู้ซื่อ

“ท่านประธานฝู้ ฉันอยากจะขอลาออกจากงานที่ทำตอนนี้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ตรงข้ามกับฝู้จิงเหวิน กำลังอธิบายถึงความต้องการของเธอ

ฝู้จิงเหวินกำเอกสารในเมืองเอาไว้ แต่ใบหน้าของเขายังคงยิ้มแย้ม ตาดำทั้งสองข้างมองดูเจียงสื้อสื้อด้วยความ สงสัย

“ลาออกเหรอครับ？ ทำไมกัน？”

เธอไม่อยากพูดออกมาตรงๆว่าสุขภาพร่างกายของเธอมีปัญหา เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินได้กำชับมาไว้ก่อนแล้ว

เจียงสื้อสื้อตอบกลับอย่างคลุมเครือว่า “ฉันแค่รู้สึกเหนื่อย อยากจะพักผ่อนสักพักค่ะ”

ฝู้จิงเหวินกระวนกระวายขึ้นมาทันใดแล้วพูดว่า “เป็นความสะเพร่าของผมเอง！ ผมจะเปลี่ยนแผนกให้คุณนะครับ”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอเป็นผู้จัดการของแผนกการวางแผนของโรงกลั่นไวน์แต่เพียงคนเดียว ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา