ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 782

บทที่ 782 ใครอยู่เบื้องหลังคุณ

การที่เขาดื่มเหล้าเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตแบบนี้ แม้แต่บาร์เทนเนอร์ก็ยังตกตะลึง เขาไม่ค่อยเคยเห็นคนที่ดื่มเหล้าแรงมากมายขนาดนี้

และเป็นไปดังนั้น เมื่อเขากลืนเหล้าลงไปอึกใหญ่ ฝู้จิงเหวินก็สำลักออกมาทำให้สีหน้าดูไม่น่ามองไปยิ่งกว่าเดิม

สุราอันร้อนแรงนั้นไหลลงไปจากลำคอสู่กระเพาะ

แต่ว่าการที่ร่างกายรู้สึกเจ็บปวด ยังไม่อาจสู้หัวใจที่ปวดร้าวของเขาได้

ในสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพก่อนที่เจียงสื้อสื้อจะออกไปจากห้อง

มันเต็มไปด้วยความห่างเหินและแปลกหน้า

จู่ๆก็มีมืออ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกตบลงที่หลังของเขาเบาๆ

บาร์เทนเนอร์มองไปทางเธอด้วยสายตาเคารพนับถือ ผู้หญิงคนนี้ช่างเก่งกาจเหลือเกิน กล้าที่จะมาเล่นกับฮาเดสแสนน่ากลัวคนนี้

ตอนนี้กระเพาะลำไส้ของฝู้จิงเหวินรู้สึกทรมานจนแทบจะอ้วกออกมา เขาไม่ได้สนใจมือข้างนั้นแม้แต่น้อย

“น่าสงสารจริงๆ”

เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นข้างหู แต่ในท่ามกลางผับอันเสียงดังสนั่นนี้สำหรับฝู้จิงเหวินแล้วมันกลับเหมือนเสียงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา

ฝู้จิงเหวินรีบหันหลังกลับไปกัดฟันมองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้

“เป็นคุณอีกแล้วเหรอ?！”

ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าเขายิ้มขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆ เธอนำมือลูบผมอย่างมีเสน่ห์

“แน่นอนว่าต้องเป็นฉันสิคะ คุณคิดว่าคนที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณตอนนี้จะเป็นใครกันอีก？ เจียงสื้อสื้ออย่างนั้นเหรอ！ ฝันไปเถอะค่ะ เธอทิ้งคุณไปตั้งนานแล้ว”

เมื่อพูดถึงประเด็นที่ทำให้ใจเจ็บ ฝู้จิงเหวินจึงได้ตะโกนออกมาเสียงแข็งว่า “คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้！”

จากนั้นปัดขวดเหล้าแตกกระจายลงสู่พื้น แต่ข่ายสื้อลินไม่สนใจการกระทำของเขา เธอเพียงเอนตัวหลบการโจมตีของเขา

หลังจากนั้น ก็หันไปสั่งเหล้าที่เขาดื่มเมื่อสักครู่กับบาร์เทนเนอร์อย่างอารมณ์ดี เธอถือแก้วเหล้านั้นไว้ในมือส่ายไปมา ก่อนถามขึ้นอย่างมีความน่าสนใจว่า

“ทำไมเหรอคะ ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ？

คุณจะมาอารมณ์เสียใส่ฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ คนที่นำตัวเจียงสื้อสื้อไปคือจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าคุณแน่จริงก็ไปตามเอาคืนมาสิ！”

ตอนนี้คำที่ฝู้จิงเหวินไม่อยากได้ยินมากที่สุดนั่นก็คือชื่อของจิ้นเฟิงเฉินนั่นเอง สีหน้าของเขาดูมืดมนและพูดด้วยความโกรธว่า

“อย่าพูดชื่อเขาต่อหน้าผมอีก！”

ข่ายสื้อลินยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณนี่มันชอบหลอกตัวเองจริงๆนะ ฉันบอกคุณตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมีวันนี้ เป็นคุณเองต่างหากที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คิดว่าเจียงสื้อสื้อจะชอบคุณได้ เหอะๆ！”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยุของข่ายสื้อลิน ตอนนี้อารมณ์ของฝู้จิงเหวินราวกับชูร่าที่มาจากในนรก และพร้อมที่จะปลิดชีพคุณได้ทุกวินาที

“คุณพูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ข่ายสื้อลิน คุณอย่ามาท้าทายขีดจำกัดของผม！”

ข่ายสื้อลินยิ้มแล้วพูดด้วยความสมเพชว่า “จากที่ฉันมองคุณตอนนี้นะ คุณไม่มีอะไรสู้กับจิ้นเฟิงเฉินได้เลย รีบตัดใจเสียดีกว่า มิน่าล่ะเจียงสื้อสื้อถึงไม่ชอบคุณ”

“เพล๊ง！” เสียงของแก้วที่ฝู้จิงเหวินขว้างลงไปที่พื้นแตกกระจาย ดวงตาของเขาจ้องไปยังข่ายสื้อลินราวกับจะพ่นไฟออกมาเผาผลาญเธอ

“ข่าย！สื้อ！ลิน！”

ท่าทางอารมณ์โมโหดุดันของเขา ทำให้ข่ายสื้อลินอารมณ์ดีเป็นที่สุด จากนั้นเธอก็โยนน้ำมันใส่ไฟเข้าไปว่า “ฉันพูดความจริงเท่านั้นเอง คุณใช้เหล้าระบายอารมณ์อยู่ที่นี่ แต่เธอกลับไม่มองเห็นคุณในสายตา ไม่แน่ว่าตอนนี้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอาจจะกำลังออดอ้อนกันอยู่ก็ได้”

ในตอนนี้สีหน้าของฝู้จิงเหวินมืดครึ้มราวกับเมฆที่กำลังจะเกิดฝน

การที่เขาถูกข่ายสื้อลินยั่วยุด้วยคำพูดหลายต่อหลายครั้ง จนทำให้เขาลืมไปเสียสนิทว่าเจียงสื้อสื้อไม่ใช่ของเขา

หากว่าจะนับตามลำดับก่อนหลัง แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินมาก่อน

แต่ตอนนี้เขาไม่อยากคิดอะไรมาก ในสมองเต็มไปด้วยภาพของจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังพยายามแย่งเจียงสื้อสื้อไปจากเขา

และความโกรธแค้นเหล่านี้ถาโถมเข้าไปในตัวของจิ้นเฟิงเฉิน ในความคิดของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยคำด่าทอ

เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉิน！ เป็นเพราะไอ้คนที่สมควรตายนั่น！

หากมันไม่ปรากฏตัวขึ้น สื้อสื้อคงจะอยู่ข้างกายเขาไม่ไปไหน

เขาโกรธแค้นมาก！

และอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้นเสีย！

ฝู้จิงเหวินเงยหน้ากระดกเหล้าเข้าสู่ลำคอ