ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 794

บทที่ 794 มีความคืบหน้า

เมื่อเห็นเขามีสีหน้าท่าทางน่าสงสารก็ทำให้หลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันหัวเราะขึ้น

เมื่อนึกออกว่าของได้จัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อก็กำหนดเวลากลับประเทศฝรั่งเศสเป็นคืนนี้

หลังจากกำหนดเวลาเสร็จเรียบร้อย ไม่กี่คนก็รีบเดินทางไปสนามบิน

ภายในสนามบิน วิทยุกระจายเสียงตะโกนร้องข้อมูลรอบบินอยู่ จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเถียนเถียนขึ้น แล้วจูงมือเจียงสื้อสื้อเดินไปที่ประตูขึ้นเครื่อง

เสี่ยวเป่าเหมือนกับเป็นเด็กโต เดินไปข้างหน้า

เพราะหน้าตาของทั้งครอบครัวดีเหลือเกิน ทำให้ระหว่างทางสร้างความสนใจคนรอบข้างต้องหันหน้าเหลือบมอง

เครื่องบินบินร่อนผ่านก้อนเมฆหนาๆมาถึงประเทศฝรั่งเศส เพราะเป็นเที่ยวบินเดินทางไกล เมื่อมาถึงประเทศฝรั่งเศสก็เป็นเวลาตอนเช้าของวันต่อมา เครื่องบินร่อนลงจอดอย่างมั่นคง

เจียงสื้อสื้อขยับคอที่ปวดเมื่อยเล็กน้อย ขณะที่เตรียมจูงเสี่ยวเป่าเดินตามฝูงชนลงเครื่องนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเถียนเถียนมือเดียว ส่วนอีกมือหนึ่งจูงมือเจียงสื้อสื้อไว้

ทั้งคนไปเอาสัมภาระ ยังไม่ทันเดินออกจากประตูทางออกก็เห็นกู้เนี่ยนเดินมาตั้งแต่ไกล ซึ่งข้างหลังมีบอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สองคนเดินตามมาด้วย

กู้เนี่ยนหยุดฝีเท้าลงเบื้องหน้าพวกเขา และพูดอย่างมิตรไมตรีว่า "คุณชาย คุณหญิง ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ"

เจียงสื้อสื้อยิ้มแย้ม และพยักหน้าเล็กน้อย

เสี่ยวเป่าปล่อยมือของเจียงสื้อสื้อ แล้ววิ่งมาด้านข้างกู้เนี่ยน แล้วกอดขาของเขา พูดขึ้นว่า "คุณลุงกู้ ทำไมคุณไม่ต้อนรับผมบ้างล่ะ?"

กู้เนี่ยนลูบบนหัวของเขา และยิ้มแย้มอย่างจนปัญญา "โอเคครับ ยินดีต้อนรับคุณชายน้อยและคุณหนูกลับมานะครับ"

สองบอดี้การ์ดเดินเข้ามาเก็บสัมภาระ แล้วทุกคนก็เดินออกนอกประตูสนามบิน

"คุณชายครับ"

เมื่อเดินมาถึงด้านข้างของรถยนต์ซีดาน กู้เนี่ยนก็เรียกเขา จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่ากู้เนี่ยนมีเรื่องต้องการแจ้ง เลยมองดูทั้งสามคนขึ้นบนรถยนต์

เจียงสื้อสื้อหันหน้ากลับมา และมองเห็นเขายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ และหยุดการกระทำด้วย

จิ้นเฟิงเฉินโบกมือเล็กน้อย พร้อมเผยสายตาอ่อนโยนขึ้น "คุณขึ้นบนรถกับลูกก่อน ผมมีเรื่องคุยกับกู้เนี่ยนแป๊บหนึ่ง"

หลังจากทั้งสามคนขึ้นบนรถยนต์ จิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนสีหน้าจริงจังคุยเรื่องงานทันที

"มีเรื่องอะไรหรอ?"

เมื่อเห็นเขาเปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน กู้เนี่ยนก็กลับมาที่ประเด็นสำคัญ แล้วเปลี่ยนสีหน้าจริงจังขึ้น และพูดขึ้นว่า "โม่เหยียต้องการพบคุณ เขารีบร้อนมาก ตอนนี้รออยู่ที่สนามบินสักพักแล้วครับ"

ตอนแรกจิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อผ่านกระจกรถ แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็เงยหน้าซักถามว่า "ที่ไหนหรอ? อย่าให้เจียงสื้อสื้อรู้ ฉันกลัวว่าเธอจะคิดมาก"

กู้เนี่ยนตอบรับอย่างรวดเร็วว่า "ไม่มีทางรู้แน่นอน ผมได้จัดเตรียมรถยนต์อีกคันไว้แล้ว ซึ่งโม่เหยียรออยู่ในรถยนต์ครับ"

เจียงสื้อสื้อเห็นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างนอก ไม่มีท่าทางขึ้นบนรถยนต์ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย เลยลดกระจกรถลง และซักถามว่า "คุณไม่ขึ้นบนรถหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินก้มตัวลง แล้วพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "จู่ๆบริษัทมีเรื่องด่วน พวกคุณกลับไปก่อนนะครับ"