ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 793

บทที่ 793 ผิดคำสัญญาเหมือนกัน

ภายในห้องที่เงียบสงัดนั้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกเพียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงดั่งกลอง จนแทบไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่นเลย

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเจียงสื้อสื้อที่มีใบหูที่แดงก่ำจนจะมีเลือดหยดออกมา จนรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองละลายหมดแล้ว

หลังจากอุ้มเธอกลับห้องนอน และขณะที่กำลังจูบให้ดื่มด่ำมากกว่าเดิมอยู่นั้น จู่ๆเสียงของเถียนเถียนก็ดังขึ้น

"หม่ามี๊! หม่ามี๊! พี่ชายสอนหนูเล่นลูกบาศก์ของรูบิคเป็นแล้ว!"

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนี้ เดิมทีที่ถูกจิ้นเฟิงเฉินจูบจนหัวสมองเลือนราง ชั่วพริบตาดึงสติกลับมาทันที แล้วคิดอยากผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงมีกำลังแรงมาก เขายังคงกอดเธออยู่ เหมือนกับไม่ได้ยินอะไร และไม่ยอมปล่อยด้วย

หน้าประตูมีเสียง"ตึง"ดังขึ้น จากนั้นประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างแรงจนประตูชนเข้ากับผนังกำแพง แล้วเกิดเสียงประตูย้อนปิดกลับมา

เจียงสื้อสื้อกลัวเด็กเห็นในสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังทำกัน เลยรีบหันหน้าส่องกระจกแต่งหน้าจากด้านข้าง เพราะต้องการดูว่าบนแก้มมีสิ่งผิดปกติหรือเปล่า

"หม่ามี๊ คุณดูสิ!"

แต่ไม่ทันได้มองดู เถียนเถียนก็เดินกระโจนเข้ามา แล้วยื่นลูกบาศก์ของรูบิคที่มีสีสันในมือให้กับเธอเหมือนกับมอบของล้ำค่าอย่างนั้น แล้วจ้องมองสายเธอด้วยสายตาต้องการการชื่นชมอย่างนั้น

ตอนแรกเด็กทั้งสองคนนอนหลับแล้ว แต่จู่ๆเถียนเถียนร้ายเลยตื่นขึ้นมาร้องไห้อย่างนั้น เสี่ยวเป่าก็ถูกรบกวนทำให้ตื่นเหมือนกัน

แม่จิ้นกับพ่อจิ้นแทบจนปัญญากับเธอ เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ เสี่ยวเป่าก็รีบหาสิ่งของเบี่ยงเบนความสนใจของเถียนเถียน

จึงเกิดเหตุการณ์ในตอนนี้

เจียงสื้อสื้ออุ้มลูกสาวขึ้น แล้วจูบลงบนหน้าผากของเธอหนึ่งที

"อืม เก่งมาก เถียนเถียนเก่งที่สุด"

จู่ๆเถียนเถียนก็จ้องมองริมฝีปากของเจียงสื้อสื้ออย่างสงสัย และซักถามเธอว่า "หม่ามี๊ ปากของหม่ามี๊เป็นอะไรหรอคะ?"

เด็กน้อยลูบบนริมฝีปากอย่างไม่สบายใจเล็กน้อย ซึ่งทำให้เจียงสื้อสื้อถึงกับตกใจ

และหันหน้ามองจิ้นเฟิงเฉินด้วยสายตาเขินอาย ขณะเดียวกันในใจก็กระวนกระวายคิดจะพูดอธิบายยังไง เลยพูดอย่างติดอ่างว่า "คือว่า....ไม่มีอะไรหรอก"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มจางๆ แล้วเดินเข้ามาจัดระเบียบความเรียบร้อยบนเสื้อที่ยุ่งเหยิงของเถียนเถียน แล้วพูดไร้สาระด้วยสีหน้าจริงจังว่า "หม่ามี๊ถูกยุ่งตัวใหญ่กัด เลยเป็นแบบนี้"

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินคำอธิบายแบบนี้ก็เกือบหัวเราะออกมา ยุ่งตัวใหญ่ คือจิ้นเฟิงเฉิน

สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนคาดไม่ถึงคือ จู่ๆเถียนเถียนก็พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉาว่า "หนูก็อยากถูกยุ่งตัวใหญ่กัดเหมือนกัน ปากของหม่ามี๊แดงมากเลย สวยมากเลยค่ะ"

เมื่อเห็นแบบนี้ แม้แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไง

เจียงสื้อสื้อถลกตาใส่เขาหนึ่งที ในมุมมองที่ลูกสาวไม่เห็น

ดูเหมือนมีความหมายว่า "คุณเป็นคนโกหกเอง คุณต้องจัดการเอง

โชคดีที่จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าเดินอย่างเร่งรีบจากนอกประตูดังขึ้น เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นน้องสาวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที

แต่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ เสี่ยวเป่าจึงมองพวกเขาทั้งสองคนด้วยสีหน้าแปลกใจ

เมื่อเถียนเถียนเห็นพี่ชายปรากฏตัวขึ้น จู่ๆก็ชี้นิ้วไปที่ริมฝีปากของเจียงสื้อสื้อ และจะโกนร้องว่า ' "พี่ชาย พี่มาดูเร็ว ปากของหม่ามี๊ถูกยุงตัวใหญ่กัด สวยมาก หนูก็อยากเหมือนกัน!"

เสี่ยวเป่าจ้องมองอย่างละเอียด ริมฝีปากแดงบวมจริงๆ

แต่สีหน้าแด๊ดดี้ที่อยู่ด้านข้างกลับมีความผิดปกติ ในดวงตามีสายตาดุดัน

เสี่ยวเป่านึกถึงอดีตที่ตัวเองไม่รู้เรื่อง ชั่วพริบตาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"เถียนเถียนมานี่ พี่ชายยังมีของน่าเล่นอีกเยอะเลย"

น้องสาวขี้เกียจไม่ยอมไป เสี่ยวเป่าครุ่นคิดอยู่ว่าตอนนี้พ่อของเขาคงมีสายตาหนาวเย็นและแหลมคมแน่เลย จึงรีบเดินเข้ามาลากน้องสาวลงมา

"หม่ามี๊ พวกเราขอตัวไปเล่นก่อนนะครับ"

เสี่ยวเป่าพูดกับเจียงสื้อสื้อพลาง และพูดเกลี้ยกล่อมเถียนเถียนพลางว่า "รีบไปเร็ว หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้ หากยังดูต่อไปคงบาดตาแน่"