ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 792

บทที่ 792 คุณเป็นของผม

ในตอนนี้ไม่รู้ว่ามีเสียงเบาๆจากใครจากที่ไหนลอยผ่านสายลมขึ้น เสียงยิ่งเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย จนฟังทุกประโยคได้ชัดเจน

"ครั้งนี้จิ้นเฟิงเฉินพาลูกและภรรยากลับมา โธ่ ไม่มีโอกาสแล้ว"

"เขามีลูกกันแล้ว"

"เรื่องเมื่อสามปีก่อน นึกว่าสามารถครอบครองตำแหน่งอย่างไม่ง่ายดายแล้ว คิดไม่ถึงที่แท้เป็นเพราะเรื่องนั้น"

"ทำไมเขาต้องไปต่างประเทศด้วยหรอ เป็นเพราะในตอนนั้นคนคนนี้เจออีกแล้วหรอ?"

……

เสียงยิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เจียงสื้อสื้อกำลังยืนอยู่ข้างหลังพุ่มดอกกุหลาบเป็นรูปทรงครึ่งวงกลม

หากคนข้างนอกไม่มองอย่างละเอียดก็จะมองไม่เห็น เธอก้มลงมองเหตุการณ์ข้างในจากซอกพุ่มดอกกุหลาบ

ไม่กี่คนเดินผ่านมา ขณะเดียวกันเสียงของส้นสูงก็ดังชัดเจนด้วย

ถ้าหากออกไปตอนนี้คงต้องเผชิญหน้ากันแน่ แต่ประเด็นที่คนข้างนอกพูดคุยกันเป็นเธอ ซึ่งทำให้คนรู้สึกตกอยู่ในสถานการณ์ตระหนก

และทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าควรออกไปหรือควรรอให้พวกเธอจากไปดี

สุดท้ายเธอก็หลบซ่อนตัวข้างหลังมุมพุ่มดอกกุหลาบ

ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ได้ยินมาว่าดูเหมือนว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำนะ?"

คนที่เอ่ยปากคือหญิงสาวที่สวมชุดเดรสคัพเค้กสีขาวคนเมื่อกี้ ซึ่งเจียงสื้อสื้อจำเธอได้

หญิงสาวที่สวมชุดค่อนข้างสวยอีกคนพูดต่อว่า "พวกเธอคงไม่รู้ใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่าในตอนนั้นเจียงสื้อสื้อหายตัวไป"

จิ้นเฟิงเฉินตามหาในทะเลท่ามกลางคนตายมากมายหนึ่งเดือนกว่า ทั้งที่ทางตำรวจก็ส่งคนจำนวนมากออกตามหา คิดดูแล้วผู้ชายคนนี้คงหลงรักมาก"

"ใช่แล้ว ในตอนนั้นฉันยังติดตามข่าวบนอินเทอร์เน็ตด้วย ทุกคนต่างเกลี้ยกล่อมให้เขาล้มเลิก ได้ยินจากคนในเหตุการณ์เล่าว่าคุณชายจิ้นมีสีหน้า....มืดครึ้ม และหากใครเกลี้ยกล่อมให้เขาล้มเลิกอีก ครอบครัวของคุณคงถูกโยนทิ้งในทะเลให้ปลากัดกินแน่"

"คุณชายใหญ่ตระกูลจิ้นเป็นคนรักเดียวใจเดียว ส่วนคุณชายรองตระกูลจิ้นเจ้าชู้ น่าเสียดาย ตอนนี้ทั้งสองคนมีเจ้าของแล้ว"

"มีผู้หญิงมากขนาดไหนเพ้อฝันต้องการแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลจิ้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนเป็นแค่เรื่องไร้สาระ"

สิ้นสุดเสียง คนหนึ่งในจำนวนนั้นก็ยกมือชี้ไปที่บนปลายจมูกของเธอ และพูดหยอกเล่นว่า "เธอกล้าบอกว่าตัวเองไม่เคยคิดหรอ?"

เจียงสื้อสื้อฟังคนเหล่านั้นพูดคุย จนตัวเองลืมหายใจผ่อนคลาย

ในตอนนี้เธอเพิ่งจะเชื่อว่าตัวเองคือเจียงสื้อสื้อของเขาจริงๆ ไม่มีอะไรผิดพลาด

จินตนาการยากมากว่าผู้ชายที่มีความสามารถแบบนั้นทนรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้อย่างไร

ถึงแม้ตอนนี้เธอรู้สึกขอบคุณฝู้จิงเหวินมากที่ช่วยเธอในตอนนั้นไว้ แต่สำหรับฝู้จิงเหวิน เธอเป็นวิธีการตอบบุญคุณของเขาเท่านั้น

ถ้าหากไม่ใช่เพราะจิ้นเฟิงเฉิน เธอคงสูญเสียตัวตนของตัวเองตั้งนานแล้ว

คงไม่มีช่วงเวลามีความสุขแบบนี้ และคงไม่มี....ลูกที่น่ารักแบบนี้ และครอบครัวที่มีความสุขแบบนี้ด้วย

ที่แท้การแสดงความอบอุ่นออกมาของเขาเป็นความรู้สึกภายในใจ

สิ่งที่เธอไม่รู้นั้นคือเขาได้ทุ่มเทเพื่อตัวมากขนาดนี้......

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น บทสนทนาของคนข้างนอกไม่กี่คนก็ไม่ได้ยินแล้ว ในหัวสมองของเธอตอนนี้มีเพียงร่างเงาของเขา

รอยยิ้มของเขา ความอ่อนโยนของเขา

ทะเลสาบในใจของเธอเหมือนกับถูกทะเลปลุกใจ จนทำให้ผิวน้ำเกิดระลอกคลื่นเป็นวงกว้างกระจายออกไป

ทุกมุมภายในหัวใจเหมือนกันถูกสัมผัสหมด จนในตอนนี้ใจอ่อนแล้ว

"สื้อสื้อ? สื้อสื้อ?"

ตอนที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงร้องตามหาของจิ้นเฟิงเฉินขึ้น เธอยื่นมือจัดความเรียบร้อยของชุด แล้วเดินออกไปจากอีกสถานที่หนึ่ง

เมื่อเดินมาด้านข้างของจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็ตบลงบนแขนของเขา และพูดว่า "เมื่อกี้ฉันรู้สึกง่วงนอนนิดหน่อย จนเกือบไม่ได้ยินเสียงของคุณแล้ว"