ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 791

บทที่ 791 เสน่ห์ของผมยังดีอยู่

เมื่อสัมผัสได้ถึงแขนของผู้ชาย เธอก็โน้มตัวลงซบบนหน้าอกของฝู้จิงเหวิน เครื่องแต่งกายบางๆบนตัว ในตอนนี้ยากที่จะปกปิดร่างกายได้

เธอก้มหน้าลง แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขา แต่ฝู้จิงเหวินขยับตัวไปข้างหลังเล็กน้อย จนหัวชนเข้ากับหัวเตียงไม้

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นชั่วพริบตาทำให้เขามีสติเล็กน้อย เขาจ้องมองผู้หญิงเบื้องหน้าอย่างมึนงง และเมื่อรู้ตัวว่าไม่ใช่เจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

"เธอเป็นใคร?"

"ฉัน......" แอดไลน์พูดไม่ออกอยู่สักพัก ไม่รู้ว่าควรตอบคำถามเขาว่ายังไง

"เธอเข้ามาได้ยังไง?"

ฝู้จิงเหวินดึงสติกลับมา แล้วพลิกตัวบีบคางของแอดไลน์ไว้

"ใครให้การ์ดห้องกับเธอหรอ?"

แอดไลน์คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีสติกลับมา เลยนิ่งอึ้งชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า "พี่จิงเหวิน พวกเรากำหนดงานแต่งงานแล้ว......ฉันก็ถือเป็นภรรยาในอนาคตของพี่แล้ว"

วินาทีต่อมาจู่ๆก็รู้สึกว่าลำคอของตัวเองเจ็บปวด เพราะผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้ากำลังบีบคอตัวเองอยู่

"ใครส่งเธอมาบนเตียงของฉัน? พูดมา!"

ฝู้จิงเหวินบีบคอเธออย่างแรง จนแอดไลน์หายใจลำบาก และมีสีหน้าแดงก่ำ เพราะกลั้นหายใจ

"เห่อเห่อ.....พี่จิงเหวิน พี่ฟังฉันพูด.....ก่อน......"

ฝู้จิงเหวินขวางเธอทิ้งลงบนเตียงอย่างแรง แล้วพูดว่า "ไม่ว่าใครจะส่งเธอมา แต่ตอนนี้เธอไสหัวออกไปให้พ้น!"

หัวชนเข้ากับผนังกำแพงอย่างแรง จนแอดไลน์เบิกตากว้าง และหายใจลำบาก

วินาทีที่ฝู้จิงเหวินปล่อยมือและหายใจหอบเดินลงจากเตียงนั้น เธอก็หยิบเสื้อผ้ามาปกปิดร่างกายที่เปลือยกาย จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ณ เมืองเป่ย

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินกลับมาได้หลายวันแล้วการท่องเที่ยวครั้งนี้สำหรับเธอแล้ว ถือเป็นประสบการณ์ที่ไม่ธรรมดา

เมื่อเห็นเด็กสองคนกำลังเล่นในห้องของเล่นนั้น ก็นึกขึ้นได้ว่ากลับมาหลายวันแล้ว ถึงเวลากลับประเทศฝรั่งเศสแล้ว

ตอนกลางคืน เจียงสื้อสื้อเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องนี้

เธออยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งจิ้นเฟิงเฉินเคาะประตูเรียกเธอ สุดท้ายเธอดึงสติกลับมาได้

เธอเช็ดหัวให้แห้งพลางและค่อยๆเดินไปหาจิ้นเฟิงเฉินพลาง แต่เธอก็กำลังจะเปิดประตูชั่วขณะ

"จิ้นเฟิงเฉิน ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณ ฉันรู้สึกว่าพวกเรากลับมานานเกินไปหรือเปล่า?"

"อยากกลับประเทศฝรั่งเศสแล้วหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินวางไอเพดในมือ แล้วเหลือบตาเรียวยาวจ้องมองเธอ

เจียงสื้อสื้อกะพริบตาเล็กน้อย และมือที่กำลังเช็ดหัวก็ค่อยๆเช็ดช้าลง เธออ่านความคิดของเขาไม่ออก และลังเลไม่รู้จะพูดยังไง

"มานี่"

จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็โบกมือเรียกหาเธอ

เมื่อเห็นมือที่เห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจน เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆเดินเข้ามา

จิ้นเฟิงเฉินหยิบไดร์เป่าผมบนโต๊ะแต่งหน้าขึ้นมาช่วยเป่าผมให้กับเธอ "นอนตอนเวลาผมเปียกทำให้ป่วยง่ายนะ"

จิ้นเฟิงเฉินถือไดร์เป่าผมอยู่ และช่วยเป่าผมให้แห้งอย่างอดทน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าการลูบเส้นผมของเขาเหมือนกับการนวด จนทำให้เธอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

วันต่อมา หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็จ้องมองพ่อแม่ของตัวเอง และพูดว่า "พ่อครับ แม่ครับ พวกเราเตรียมตัวจะกลับประเทศฝรั่งเศสแล้วครับ น่าจะอีกสองวันข้างหน้านี้ครับ"

"ทำไมกะทันหันขนาดนี้? อยู่อีกสักหน่อยไม่ได้หรอ?"

แม่จิ้นที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์มีความสุขกับการอยู่กับครองครัวพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่นั้น คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้

แม่จิ้นจ้องมองเด็กที่เฉลียวฉลาดสองคน และอดใจไม่ไหวถามว่า "เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนชอบบ้านของคุณย่าไหมคะ?"

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงไม่กี่คนด้านข้างกำลังจับจ้องอยู่

"โอ้มายก๊อต พวกเขาหวานกันมาก็เลย!"

"เห้อ ไม่รู้ว่าเธอเอาบุญมาตั้งแต่ชาติไหน"

เจียงสื้อสื้อกำลังตั้งใจฟังบทสนทนาของผู้หญิงรอบข้างอย่างสนุกสนานอยู่ คิดไม่ถึงว่ามีไฟดวงหนึ่งส่องมาที่บนตัวเธอ

แม่จิ้นพูดแนะนำว่า "นี่เป็นลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโตของฉันค่ะ"

เป็นครั้งแรกที่อยู่ภายใต้แสงในงานแบบนี้ ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกทำตัวไม่ถูก

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ด้านข้างโอบเอวของเธอเบาๆเพื่อเรียกสติ จากนั้นเตียงสื้อสื้อก็ดึงสติกลับมา และทักทายกับคนรอบข้าง

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตกใจขึ้น เมื่อหญิงสาวหลายคนเห็นเสี่ยวเป่าที่เจียงสื้อสื้อจูงอยู่ด้านข้างต่างพากันมาห้อมล้อม และร้องอุทานตกใจออกมา

"โอ้ เด็กน้อยสองคนนี้ช่างน่ารักจังเลย"

ในตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองคนก็ทักทายต่อคนในงานอย่างมีมารยาท

นี่เป็นครั้งแรกที่เถียนเถียนเข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ แต่กลับไม่มีท่าทีตื่นกลัวเลย ในทางกลับกันยิ้มแย้มต่อผู้คนรอบข้าง

แขกในงานทั้งหมดต่างจับกลุ่มกันพูดคุย เจียงสื้อสื้อไม่รู้จักใครเลย จึงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

ไม่นานเธอก็เดินมาถึงข้างหลังของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วดึงมุมเสื้อของเขาเล็กน้อย และพูดว่า "ฉันไปเดินเล่นที่สระน้ำข้างหลังหน่อยนะคะ"

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นทันที "เบื่อแล้วหรอ? เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน"

เมื่อคนรอบข้างเห็นแบบนี้ก็พูดคุยกันว่า "คิดไม่ถึงว่าประธานจิ้นที่มีอิทธิพลมีมุมแบบนี้ด้วย"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขินเล็กน้อย แล้วรีบพูดห้ามปรามเขาว่า "ไม่เป็นไร ฉันไปเดินเล่นคนเดียวได้ ถือเป็นการย่อยอาหารด้วย"

พูดจบก็ไม่รอจิ้นเฟิงเฉินพูดอะไรอีก แต่เดินจากไปทันที

ลมแผ่วเบายามค่ำคืนพัดบนผิวน้ำ เจียงสื้อสื้อมองดูคลื่นบนผิวน้ำในสระน้ำเงียบๆ ขณะเดียวกันก็โยนอาหารปลาที่ถืออยู่ด้านข้างให้กับปลาด้วย ไม่นานก็มีปลาว่ายลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ