ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 790

บทที่ 790 ค่ะ ฉันเอง

ณ คฤหาสน์ตระกูลฝู้

ฝู้จิงเหวินเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อนจะยื่นกล่องของขวัญเข้าไปให้แม่ของเขา

“นี่ลูก สื้อสื้อไม่ได้กลับมานานขนาดไหนแล้ว ลูกไม่เป็นห่วงเธอหรือไง ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน？”

แม่ฝู้มองไปทางลูกชายและพบว่าเขากลับมาคนเดียว

“เธอกลับประเทศไปแล้วครับ ไปกับจิ้นเฟิงเฉิน”

ฝู้จิงเหวินนั่งลงแล้วเอามือวางไว้บนหน้าผาก ท่าทางของเขาดูอ่อนล้าและอารมณ์เสียนิดหน่อย

หลายวันมานี้เขาไม่ได้ติดต่อกับเจียงสื้อสื้อ ต่อมาพบว่าเธอกลับประเทศไปแล้ว

“อะไรนะ？ พวกเราช่วยเธอเอาไว้ แต่เธอกลับแอบหนีลูกไปกับผู้ชายคนอื่นอย่างนั้นเหรอ？”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของแม่ฝู้ ฝู้จิงเหวินทำได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่อยากสนใจ

พ่อฝู้เขย่าหนังสือพิมพ์ในมือแล้วมองดูเธอยังไม่พอใจ “เอาล่ะพอแล้ว จะพูดให้มันไม่น่าฟังแบบนั้นทำไมกัน แต่ละคนมีชะตากรรมของตัวเอง เรื่องของความรู้สึกไม่สามารถควบคุมได้หรอก คุณจะเข้าไปยุ่งด้วยทำไมกัน?”

แม่ฝู้ได้ยินดังนั้นก็กังวลขึ้นมา น้ำเสียงของเธอแหลมคมขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณลองบอกฉันมาซิ ลูกสะใภ้ที่หนีไปแบบนี้คุณจะให้ฉันทำยังไง？”

เมื่อได้ยินดังนั้น พ่อฝู้ก็ค่อยๆขยับแว่นตาของเขาแล้วพูดว่า “ต่อให้คุณไม่ชอบก็จะไปบังคับเธอไม่ได้ ผู้หญิงมีเยอะแยะมากมาย คุณค่อยแนะนำให้ทีหลังก็ได้นี่”

“ก็ได้ เรื่องนี้ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว เรื่องครอบครัวของลูกชายคุณ คุณหาทางเอาเองก็แล้วกัน！”

หน้าอกของแม่ฝู้กระเพื่อมตามแรงโมโห เธอจ้องไปยังสองพ่อลูกและเดินขึ้นด้านบนไป

พ่อฝู้เองก็ถอนหายใจออกมา มองดูลูกชาย ส่ายหน้าและไม่พูดอะไรอีก

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เพียงชั่วพริบตางานเลี้ยงครบรอบ 1 ปีของฝู้ซื่อกรุ๊ปก็มาถึง

เนื่องจากในช่วงครึ่งปีแรก บริษัทเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นครั้งใหญ่ การเฉลิมฉลองในครั้งนี้จึงจัดให้ยิ่งใหญ่ขึ้นมาก โดยจัดขึ้นในโรงกลั่นไวน์ ณ ชานเมือง ที่พัฒนาภายใต้การดูแลของฝู้ซื่อกรุ๊ป

ห้องโถงขนาดใหญ่ ถูกประดับตกแต่งงดงาม ปกคลุมไปด้วยกลิ่นหอม

ต้นเสาแกะสลักขนาดใหญ่ ยอดโดมโค้ง มองไปทำให้อลังการมาก

แน่นอนว่าพิธีเปิดเป็นท่านประธานขึ้นกล่าว หลังจากนั้นก็เป็นการเต้นรำ

ฝู้จิงเหวินไม่ชอบสถานที่เหล่านี้อยู่แล้ว ในฐานะที่เคยเป็นแพทย์มาก่อน เขาชื่นชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า

ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่ค่อยออกงานเลี้ยงแบบนี้เท่าไหร่นัก เพียงแต่ครั้งนี้พ่อของเขาบอกว่าจะต้องเดินทางมาด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าพ่อเขาคิดอะไรอยู่

“จิงเหวินมานี่สิ นี่คือลูกสาวของคุณลุงลู่ ตอนเด็กๆพวกเราชอบเล่นด้วยกันอยู่เป็นประจำ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วสินะ？”

“พี่จิงเหวินคะ ไม่เจอกันตั้งนานเลย” หญิงสาวเดินเข้ามาชนแก้วกับเขา

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่ใบหน้าไม่คุ้นเคย ในความทรงจำของเขาไม่เคยมีคนหน้าแบบนี้มาก่อน

แต่เนื่องจากได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เขาจึงได้ทักทายผู้หญิงคนนั้นอย่างสุภาพ

ในคืนนั้นฝู้จิงเหวินถูกพ่อของเขาลากไปพบปะกับหญิงสาวหลากหลายประเภท

เขาเพียงแค่ชนแก้วและจิบไวน์เพียงเล็กน้อย ก็ทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นเกาะติดเขาราวกับเถาวัลย์แน่นเหนียว

ในที่สุดเขาจึงได้รู้ว่า พ่อของเขาเพียงแค่ใช้ข้ออ้างในการจัดงานเลี้ยงนี้เพื่อแนะนำแฟนให้กับเขา เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็พบหญิงสาวมากมายทั้งอ้วนทั้งผอม ทำให้เขาเห็นแล้วรู้สึกพะอืดพะอมจริงๆ

เครื่องสำอางฉูดฉาดบนใบหน้ามองดูแล้วก็เหมือนๆกันหมด

ในที่สุดเขาก็หามุมซ่อนตัวจนได้ ฝู้จิงเหวินให้บริกรวางเหล้าทั้งหมดในถาดเอาไว้ และค่อยๆลิ้มลองทีละแก้ว

“พี่จิงเหวินคะ ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ？”

น้ำเสียงภาษาจีนกลางอันแปลกหน้าลอยเข้ามาในหูของจิ้นเฟิงเฉิน เขาหันศีรษะที่ค่อนข้างมึนงงเล็กน้อยในตอนนี้ไปทางต้นเสียง

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เธอสวมชุดเดรสสีแดงทรงหางปลา ผลิตจากผ้าไหมคุณภาพดี รัดแน่นเสียจนเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเธออันอวบอิ่มและช่างเย้ายวน

ตอนนี้ฝู้จิงเหวินมึนเมาเล็กน้อย เขามองไปที่เธออย่างไม่ได้ตอบสนองใดๆ ผ่านไปสักพักจึงได้โบกมือแล้วพูดว่า

“ไปซะ！”

“ฉันคือแอดไลน์ไงคะ ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ คุณจำฉันไม่ได้หรือยังไง？”

แอดไลน์พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆเขา เธอหยิบแก้วไวน์เลื่อนออกไป “พี่จิงเหวินคะ ดื่มให้น้อยกว่านี้หน่อยดีกว่าไหม พวกสุราเหล่านี้ที่ไม่ควรจะแตะต้องมันให้มากนัก”