ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 796

บทที่ 796 เขากำลังกลัว

ฝู้จิงเหวินไม่ได้เจอสื้อสื้อมาหลายวันมากแล้ว เลยเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเธอ

เมื่อนับเวลา ถึงเวลาเธอกินยาแล้ว หากไม่กินอีก เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่แน่

เขากลัวว่าสื้อสื้อไม่มา เลยออกอุบายเรียกร้องด้วยความรู้สึก "ช่วงนี้พ่อกับแม่ของผมเอาแต่บ่นคิดถึงคุณกับเถียนเถียน หากพวกคุณไม่มา พวกเขาคงผิดหวังมากแน่เลย"

เมื่อพูดถึงแม่ฝู้และพ่อฝู้ เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอยากเจอเธอเท่านั้นเอง แต่เธอกลับเอาแต่เลี่ยง ซึ่งทำให้เธอดูเป็นคนไม่สำนึกบุญคุณเลย

"ค่ะ ฉันจะไปค่ะ"

เมื่อได้ยินเจียงสื้อสื้อตอบรับ ฝู้จิงเหวินจึงจะวางสายลง

เตียงสื้อสื้ออยู่ในห้องน้ำอีกสักพักจึงจะออกมา เมื่อเปิดประตูออกเห็นจิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่นอกประตู

"คุณตื่นแล้วหรอ?" เธอมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินได้นอนหลับสักพักหนึ่งก็มีท่าทางกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

ถึงแม้เส้นผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย และหนวดไม่ได้ถอน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับสภาพตอนอดหลับอดนอนเมื่อกี้ สภาพตอนนี้ดีกว่ามากเลย

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอถือโทรศัพท์อยู่ก็พูดซักถามขึ้นว่า "โทรศัพท์ใครหรอ? ทำไมโทรนานขนาดนี้?"

อันที่จริงตอนที่เจียงสื้อสื้อออกจากอ้อมกอดของเขา เขาได้ตื่นแล้ว

และเริ่มนอนรอที่หัวเพียง รอสักพักใหญ่ ไม่เห็นเธอออกมาก็เลยคิดเดินมาดูสักหน่อย

เจียงสื้อสื้อไม่อยากปกปิดอะไรกับเขา เลยบอกเรื่องนัดที่ต้องไปคืนนี้กับจิ้นเฟิงเฉิน

"ได้สิครับ พาเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนไปด้วยกันเลย ผมรู้สึกว่าเด็กสองคนนี้ไม่สามารถอยู่แยกจากกันแม้แต่วินาทีเดียวเลย

คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะตอบรับทันที

เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อย เธอนึกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธเสียอีก

เมื่อเห็นสายตาตกใจในสายตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้และซักถามว่า "ทำไมหรอ นึกว่าผมไม่ยอมให้คุณไปหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

เจียงสื้อสื้อเคลื่อนย้ายสายตา และไม่กล้ายอมรับว่าในใจของตัวเองคิดยังไงอยู่

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือลูบหัวของเธอ และพูดอย่างปกติว่า "ขอเพียงคุณไม่ไปจากผม คุณอยากทำอะไร ผมไม่ห้ามคุณหรอก"

น้ำเสียงแฝงด้วยความรักและเอ็นดู ทำให้เจียงสื้อสื้อมีใบหน้าแดงก่ำชั่วพริบตา เลยพูดขึ้นว่า "คุณรีบไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะคะ"

จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนทันที

เมื่อมองดูร่างเงาของเธอเดินหนีจากไปอย่างลุกลี้ลุกลน จิ้นเฟิงเฉินก็อดใจไม่ไหวยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย

เวลาห้าโมงเย็น เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนไปที่บ้านตระกูลฝู้

"สวัสดีครับ/ค่ะ คุณปู่คุณย่า"

เมื่อเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเดินเข้ามาก็รีบกล่าวทักทายอย่างอ่อนน้อมขึ้น

เมื่อพ่อฝู้กับแม่ฝู้เห็นเด็กน้อยน่ารักสองคนก็หัวใจละลายทันที จนแทบไม่สนใจเรื่องที่โกรธเจียงสื้อสื้อแล้ว

โดยเฉพาะแม่ฝู้ ดูเหมือนลืมเป้าหมายที่ชวนเจียงสื้อสื้อมาวันนี้แล้ว

"แม่หลี่ รีบไปล้างผลไม้เอาออกมาเร็ว"

แม่ฝู้รีบเรียกคนรับใช้ทันที แล้วให้เด็กน้อยสองคนนั่งลง จากนั้นก็เปิดโทรทัศน์ให้พวกเขาดู

ห้องครัวยังคงทำงานอยู่ แม่ฝู้กลัวว่าเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนหิว เลยพูดขึ้นว่า "กินผลไม้ก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินข้าวแล้ว"

"คุณย่า ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิวครับ" เสี่ยวเป่าเดินเข้ามาพูดปลอบโยนแม่ฝู้

เมื่อเห็นท่าทางเชื่อฟังของเสี่ยวเป่า แม่รู้ก็กล่าวโทษที่ตัวเองไม่มีวาสนาที่ไม่มีหลานชายที่เชื่อฟังแบบนี้

เธอลูบหัวของเสี่ยวเป่า แล้วถอนหายใจเล็กน้อย

ฝู้จิงเหวินที่นิ่งเงียบอยู่ด้านข้างเอาแต่จ้องมองสื้อสื้อ โดยในดวงตามีความบ้าคลั่งที่ตัวเองยากจะควบคุมได้

เมื่อเจียงสื้อสื้อหันมา เขาก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางเหมือนกับปกติ

ไม่นานอาหารก็เสริฟขึ้นบนโต๊ะ