ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 796

บทที่ 796 เขากำลังกลัว

ฝู้จิงเหวินไม่ได้เจอสื้อสื้อมาหลายวันมากแล้ว เลยเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเธอ

เมื่อนับเวลา ถึงเวลาเธอกินยาแล้ว หากไม่กินอีก เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่แน่

เขากลัวว่าสื้อสื้อไม่มา เลยออกอุบายเรียกร้องด้วยความรู้สึก "ช่วงนี้พ่อกับแม่ของผมเอาแต่บ่นคิดถึงคุณกับเถียนเถียน หากพวกคุณไม่มา พวกเขาคงผิดหวังมากแน่เลย"

เมื่อพูดถึงแม่ฝู้และพ่อฝู้ เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอยากเจอเธอเท่านั้นเอง แต่เธอกลับเอาแต่เลี่ยง ซึ่งทำให้เธอดูเป็นคนไม่สำนึกบุญคุณเลย

"ค่ะ ฉันจะไปค่ะ"

เมื่อได้ยินเจียงสื้อสื้อตอบรับ ฝู้จิงเหวินจึงจะวางสายลง

เตียงสื้อสื้ออยู่ในห้องน้ำอีกสักพักจึงจะออกมา เมื่อเปิดประตูออกเห็นจิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่นอกประตู

"คุณตื่นแล้วหรอ?" เธอมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินได้นอนหลับสักพักหนึ่งก็มีท่าทางกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

ถึงแม้เส้นผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย และหนวดไม่ได้ถอน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับสภาพตอนอดหลับอดนอนเมื่อกี้ สภาพตอนนี้ดีกว่ามากเลย

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอถือโทรศัพท์อยู่ก็พูดซักถามขึ้นว่า "โทรศัพท์ใครหรอ? ทำไมโทรนานขนาดนี้?"

อันที่จริงตอนที่เจียงสื้อสื้อออกจากอ้อมกอดของเขา เขาได้ตื่นแล้ว

และเริ่มนอนรอที่หัวเพียง รอสักพักใหญ่ ไม่เห็นเธอออกมาก็เลยคิดเดินมาดูสักหน่อย

เจียงสื้อสื้อไม่อยากปกปิดอะไรกับเขา เลยบอกเรื่องนัดที่ต้องไปคืนนี้กับจิ้นเฟิงเฉิน

"ได้สิครับ พาเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนไปด้วยกันเลย ผมรู้สึกว่าเด็กสองคนนี้ไม่สามารถอยู่แยกจากกันแม้แต่วินาทีเดียวเลย

คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะตอบรับทันที

เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อย เธอนึกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธเสียอีก

เมื่อเห็นสายตาตกใจในสายตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้และซักถามว่า "ทำไมหรอ นึกว่าผมไม่ยอมให้คุณไปหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

เจียงสื้อสื้อเคลื่อนย้ายสายตา และไม่กล้ายอมรับว่าในใจของตัวเองคิดยังไงอยู่

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือลูบหัวของเธอ และพูดอย่างปกติว่า "ขอเพียงคุณไม่ไปจากผม คุณอยากทำอะไร ผมไม่ห้ามคุณหรอก"

น้ำเสียงแฝงด้วยความรักและเอ็นดู ทำให้เจียงสื้อสื้อมีใบหน้าแดงก่ำชั่วพริบตา เลยพูดขึ้นว่า "คุณรีบไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะคะ"

จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนทันที

เมื่อมองดูร่างเงาของเธอเดินหนีจากไปอย่างลุกลี้ลุกลน จิ้นเฟิงเฉินก็อดใจไม่ไหวยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย

เวลาห้าโมงเย็น เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนไปที่บ้านตระกูลฝู้

"สวัสดีครับ/ค่ะ คุณปู่คุณย่า"

เมื่อเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเดินเข้ามาก็รีบกล่าวทักทายอย่างอ่อนน้อมขึ้น

เมื่อพ่อฝู้กับแม่ฝู้เห็นเด็กน้อยน่ารักสองคนก็หัวใจละลายทันที จนแทบไม่สนใจเรื่องที่โกรธเจียงสื้อสื้อแล้ว

โดยเฉพาะแม่ฝู้ ดูเหมือนลืมเป้าหมายที่ชวนเจียงสื้อสื้อมาวันนี้แล้ว

"แม่หลี่ รีบไปล้างผลไม้เอาออกมาเร็ว"

แม่ฝู้รีบเรียกคนรับใช้ทันที แล้วให้เด็กน้อยสองคนนั่งลง จากนั้นก็เปิดโทรทัศน์ให้พวกเขาดู

ห้องครัวยังคงทำงานอยู่ แม่ฝู้กลัวว่าเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนหิว เลยพูดขึ้นว่า "กินผลไม้ก่อนนะ เดี๋ยวจะได้กินข้าวแล้ว"

"คุณย่า ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิวครับ" เสี่ยวเป่าเดินเข้ามาพูดปลอบโยนแม่ฝู้

เมื่อเห็นท่าทางเชื่อฟังของเสี่ยวเป่า แม่รู้ก็กล่าวโทษที่ตัวเองไม่มีวาสนาที่ไม่มีหลานชายที่เชื่อฟังแบบนี้

เธอลูบหัวของเสี่ยวเป่า แล้วถอนหายใจเล็กน้อย

ฝู้จิงเหวินที่นิ่งเงียบอยู่ด้านข้างเอาแต่จ้องมองสื้อสื้อ โดยในดวงตามีความบ้าคลั่งที่ตัวเองยากจะควบคุมได้

เมื่อเจียงสื้อสื้อหันมา เขาก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางเหมือนกับปกติ

ไม่นานอาหารก็เสริฟขึ้นบนโต๊ะ

เสี่ยวเป่าช่างพูดขนาดนี้ แม่ฝู้ฝืนยื้อพวกเขาไม่ไหวแล้ว เลยรีบพูดว่า "โธ่ เด็กคนนี้ช่างรู้ความจริงๆ เอาเถอะ งั้นย่าจะรอหนูมาเยี่ยมย่าครั้งหน้านะ ดังนั้นห้ามลืมเด็ดขาดเลยนะ!"

เถียนเถียนที่อยู่ด้านข้างออกแรงพยักหน้า และพูดขึ้นว่า "ไม่ลืมค่ะ! เถียนเถียนก็จะคิดถึงคุณปู่และคุณย่านะคะ"

แม่รู้เช็ดหางตาเล็กน้อย แล้วออกแรงกอดเถียนเถียน

ฝู้จิงเหวินจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นแม่ไม่สามารถยื้อเจียงสื้อสื้อได้ ในใจก็รู้สึกผิดหวัง แต่ไม่แสดงออกบนใบหน้าเลย

แต่เอ่ยปากพูดว่า "เดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณ"

ขณะที่พูดก็ก้าวเท้าเดินออกมา ตอนที่เขาจะหยิบกุญแจรถยนต์นั้นก็เห็นร่างเงาหนึ่งรออยู่ที่ประตู

"แด๊ดดี้!"

เมื่อเห็นเป็นจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนก็วิ่งเข้าไปหาทันที

ทำให้รู้ติงเหวินต้องหยุดฝีเท้าลงทันที แล้วมองดูบรรยากาศอันอบอุ่น และรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนเกิน......

ฝู้จิงเหวินแทบไม่ขยับตัวเลย แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านก้อนเมฆลงมาแสดงให้เห็นสายตามืดครึ้มบนใบหน้าอย่างชัดเจน

แล้วมองดูรถยนต์ของจิ้นเฟิงเฉินขับจากไป จากนั้นมือที่กำแน่นอยู่ด้านข้างของฝู้จิงเหวินก็ค่อยๆคลายมือออก

คฤหาสน์จิ้นกับบ้านตระกูลฝู้อยู่ห่างกันไม่ไกลมาก ไม่นานรถยนต์ก็ค่อยๆจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์จิ้น

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อเปลี่ยนรองเท้าให้กับเด็กทั้งสองคนเสร็จ จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็โอบกอดเธอจากข้างหลัง

ร่างกายของเจียงสื้อสื้อแข็งทื่อขึ้นมาทันที

โชคดีที่เขาโอบกอดเธอไม่นานมาก เพียงแค่ก้มหน้าลงบนคอของเธอ แล้วสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และก็ปล่อย

จากนั้นก็จูงมือของเธอไว้ แล้วเดินกลับเข้าห้อง

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นสายตาไม่สบายใจจากดวงตาของเขา ตอนแรกที่เธอคิดดึงมือกลับมาจากมือของเขาก็ไม่มีแล้ว

เพราะเธอพบว่าคนคนนี้กำลังกลัวอยู่

หรือว่าเขากลัวเธออยู่บ้านตระกูลฝู้ และไม่ยอมกลับมาอีก?