ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 797

บทที่ 797 สารไม่ทราบที่มา

เจียงสื้อสื้ออดใจไม่รู้สึกเอ็นดูผู้ชายที่เบื้องหน้าไม่ได้

ตั้งแต่เจียงสื้อสื้อออกไป การทำงานของจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ค่อยดีเลยทันที

แต่ตอนที่สื้อสื้อกลับมา งานที่ค้างคาก็เริ่มสะสางสำเร็จ

แต่เพื่อสามารถเห็นเจียงสื้อสื้อตลอดเวลา เขาจึงเปิดประตูห้องทำงานไว้ ขอเพียงเงยหน้าขึ้นก็สามารถมองเห็นภรรยาและลูกสองคนบนห้องรับแขกชั้นสอง

หลังจากอาบน้ำให้เด็กทั้งสองคนเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็อยู่เป็นเพื่อนเด็กทั้งสองคนเล่นของเล่นเด็ก วันนี้เด็กทั้งสองคนกระปรี้กระเปร่ามาก

แต่เจียงสื้อสื้อกลับไม่ค่อยมีชีวิตชีวา เล่นอยู่สักพักก็หาว

เธอนั่งอยู่บนพรม และพิงบนโซฟาอยู่ ขณะเดียวกันก็พยายามลืมตาขึ้น

ง่วงนอนจัง......

แปลกมาก เธอไม่ได้อดหลับอดนอน และวันนี้ตอนเช้าก็ยังนอนอีกสักพักหนึ่งด้วย แล้วจะง่วงนอนได้ยังไง

เถียนเถียนไม่ได้สังเกตมอง แต่เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "หม่ามี๊ช่วยหยิบของเล่นชิ้นนั้นด้านข้างของหม่ามี๊ให้หนูหน่อย"

สิ้นสุดเสียง เสี่ยวเป่าก็เอามือปิดปากน้องสาวทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เถียนเถียน หม่ามี๊นอนแล้ว พวกเราเล่นเบาๆ ไม่รบกวนหม่ามี๊นะ เดี๋ยวพี่ช่วยน้องหยิบเอง"

เถียนเถียนหันหน้ามองเจียงสื้อสื้อบนโซฟาแวบหนึ่ง จากนั้นแม้แต่หายใจยังแผ่วเบาเลย

ต่อมาเวลาคุยกับเสี่ยวเป่าก็พูดแบบไม่ออกเสียง

จนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองคนเล่นของเล่นเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาอีก

ทางนี้ จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งทำงาน และประชุมทางวิดีโอเสร็จพอดี

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจียงสื้อสื้อนอนหดตัวบนโซฟาอยู่ ซึ่งมีท่าทางเหมือนหลับฝันหวานอยู่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก้าวเท้าเดินเข้ามา และก้มตัวลงอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้น จากนั้นก็พูดกับเสี่ยวเป่าว่า "เสี่ยวเป่า พาน้องสาวไปนอนได้แล้ว"

เสี่ยวเป่าพูดอย่างเชื่อฟังว่า "ครับ แด๊ดดี้"

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเจียงสื้อสื้อเข้าห้องนอน แล้วเธอลงบนเตียงเบาๆ

ในระหว่างนั้น เจียงสื้อสื้อยังไม่ตื่น

จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าเธอคงเหนื่อย เลยไม่ได้คิดมาก แล้วไปอาบน้ำในห้องน้ำ จากนั้นก็กอดสื้อสื้อนอนหลับพร้อมกัน

ปรากฏว่าเมื่อเจียงสื้อสื้อนอนหลับ หลับยาวจนกระทั่งตอนเที่ยงวันต่อมาก็ยังไม่ตื่น

จิ้นเฟิงเฉินกำลังจัดเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ไม่นานก็เดินไปดูสักแป๊บ

ในตอนแรกอดใจไม่ไหวปลุกเธอตื่น เลยรอเวลาผ่านไปตอนเที่ยง แต่เจียงสื้อสื้อยังคงไม่มีท่าทียังไม่ตื่น เขาเลยสังเกตว่าผิดปกติ

"สื้อสื้อ?"

จิ้นเฟิงเฉินเรียกคนบนเตียงเล็กน้อย แต่เจียงสื้อสื้อยังคงหลับตาอยู่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินจึงตกไปอยู่ตาตุ่ม เลยรีบยื่นมือลูบบนใบหน้าของเธอ ยังดีที่ไม่มีไข้

ถึงแม้เป็นแบบนี้ แต่เขาไม่ประมาทเลินเล่อ เพราะเจียงสื้อสื้อไม่ตื่นเลยตั้งแต่ปลุกมา

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย แล้วตบบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเบาๆ แล้วเรียกอย่างไม่หยุดหย่อนว่า "สื้อสื้อ สื้อสื้อ ตื่นสิ....."

ั่เขาจ้องมองใบหน้าของเจียงสื้อสื้อตลอดเวลา และคาดหวังให้เธอลืมตาขึ้นมา ต่อให้ตัวเองต้องถูกกล่าวโทษ ถูกต่อว่า เพราะรบกวนการนอนหลับก็ไม่เป็นไร

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ทำตามที่เขาคาดหวังได้

เมื่อรู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ จิ้นเฟิงเฉินก็รีบอุ้มเธอออกมาจากในผ้าห่ม แล้วเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นก็อุ้มออกไปข้างนอกทันที

เมื่อเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเห็นแบบนี้ก็ตกใจช็อก

จิ้นเฟิงเฉินพยายามตั้งสติ เพราะกังวลทำเด็กตกใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า "หม่ามี๊กินของแสลงท้องเสียแล้ว เลยรู้สึกไม่ค่อยสบาย เสี่ยวเป่าเถียนเถียน พวกหนูอยู่บ้านดีๆนะ"

"ครับ แด๊ดดี้"

เสี่ยวเป่าช่วยดูแลเถียนเถียนอย่างเชื่อฟัง ขณะเดียวกันก็มองดูแด๊ดดี้อุ้มหม่ามี๊จากไปจากที่เดิม แต่เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าเรื่องราวคงไม่ง่ายดายอย่างที่แด๊ดดี้พูดแน่นอน

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินนึกถึงไวรัสในร่างกายของเธอก็ไม่กล้าประมาท แต่รีบเหยียบคันเร่งขับตรงไปศูนย์วิจัยของโม่เหยียทันที