ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 809

บทที่ 809 คนหนีไปแล้วเหลือแต่ตึกว่างเปล่า

ฟ้าค่อยๆมืดลง เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น

การนอนครั้งนี้เธอนอนนานมากเป็นเวลาสิบสองชั่วโมงเต็มๆเลย ขยับต้นคอที่เมื่อยล้า เสียงท้องร้องหิวก็ดังขึ้นพร้อมกัน เธอยื่นมือไปลูบเบาๆ

ลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง สายตาเหลือบไปเห็นถาดอาหารที่วางอยู่ไม่ไกล คิดว่าฝู้จิงเหวินน่าจะเคยเข้ามาตอนที่เธอกำลังหลับอยู่

ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายแล้วเจียงสื้อสื้อก็เดินเข้าไป

อย่างไรก็ตาม ต้องกินให้อิ่มท้องก่อน มิเช่นนั้น ถึงแม้จะมีโอกาสหนีไปได้ เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงอยู่ดี

ขณะที่เธอกำลังหยิบขนมปังออกมา ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ฝู้จิงเหวินเดินจากข้างนอกเข้ามา

เมื่อเห็นเขา เจียงสื้อสื้อก็วางสิ่งของในมือลงทันที จ้องมองฝู้จิงเหวินด้วยสายตาหวาดระแวง

“คุณมาทำอะไร”

ฝูจิงเหวินเดินเข้ามาใกล้ อยากจะยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าเจียงสื้อสื้อ กลับถูกเธอเอียงหน้าหนี

เห็นเธอต่อต้านตัวเองเช่นนี้ ฝู้จิงเหวินทำได้เพียงถอนหายใจเฮือก

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับ

“สื้อสื้อ อย่าโทษผม ผมหวังดีกับคุณ มา ดื่มนี่ลงไปซะ ”

ฝู้จิงเหวินพูดไปพร้อมกับหยิบขวดยาออกมาจากอกยื่นให้เธอ

รู้ว่าเขาจะทำอะไร เจียงสื้อสื้อรีบถอยกรุ แต่ก็ชนเข้ากับผนังห้อง จนไม่สามารถจะถอยไปได้อีก

“ฝู้จิงเหวิน อย่าทำให้ฉันต้องเกลียดคุณ”

ถึงแม้น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อจะแข็งกร้าว แต่ฝู้จิงเหวินก็ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ ใช้แรงจับสองมือเธอไว้แน่นๆ

เจียงสื้อสื้อพยายามขัดขืน แต่ว่า แรงของเธอเทียบกับแรงของฝู้จิงเหวิน เหมือนกับหนอนเขย่าต้นไม้

ฝู้จิงเหวินกรอกยาน้ำในขวดแก้วเข้าไปในลำคอของเจียงสื้อสื้อ เธอหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

หลังจากของเหลวหยดสุดท้ายเข้าไปในร่างกายแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายได้หายไปในพริบตา

แสงสว่างตรงหน้าก็ถูกความมืดแทนที่

แต่คราวนี้เธอยังมีสติรับรู้ได้ แต่ไม่ได้ยินเสียงรอบๆตัว และก็พูดไม่ออก

อย่างไรก็ตาม เธอรับรู้ได้ว่าฝู้จิงเหวินอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องไป

เขาจะพาเธอไปไหน

อีกด้านหนึ่ง การค้นหาของกู้เนี่ยนได้ผลลัพธ์แล้ว เร็วกว่าชีซาหนึ่งก้าว

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินรู้ข่าว ก็รีบเดินทางไปหาทันที

แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ เมื่อเขาเข้าไปในคอนโด เห็นว่าคนได้หนีไปแล้วเหลือแต่ตึกว่างเปล่า

มองดูคอนโดที่ว่างเปล่า เขากำหมัดทุบไปแรงๆที่ผนังห้องสีขาวดั่งหิมะอย่างหมดหวัง

ข้อนิ้วจิ้นเฟิงเฉินเลือดกระซิบ บนผนังก็เปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงสด เหมือนดอกกุหลาบกำลังเบ่งบาน

เมื่อกู้เนี่ยนเห็น จึงรีบเข้ามาจะช่วยจิ้นเฟิงเฉินทำแผล แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินปัดออก

“หาต่อไป ฉันต้องการหาคนให้เจอ ”

ทิ้งท้ายด้วยประโยคเย็นชา แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็จากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ในกายเขาเต็มไปด้วยกลิ่นกระหายเลือดจากนรก

รถควบไปท้องถนนหลวง วิวทิวทัศน์นอกกระจกวิ่งผ่านอย่างรวดเร็ว เสียงลมแว่วเข้าหู พร้อมกับเสียงดังของแตรรถรอบข้างอย่างต่อเนื่อง แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับเหมือนไม่รับรู้อะไร

กู้เนี่ยนที่ขับรถตามหลังมา รู้สึกประหม่า ที่เห็นเขาขับรถแบบนี้

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หลีกเลี่ยงการเกิดอุบัติเหตุไม่ได้อย่างแน่นอน

กู้เนี่ยนเห็นเช่นนี้ จึงรีบสปีดรถตัวเอง ตามขึ้นไป

สองวันที่ถึงอิตาลีมานี้ จิ้นเฟิงเฉินนอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง บวกกับความห่วงใยต่อคุณหญิง จิตใจของเขาเข้าขั้นใกล้สติแตกอยู่แล้ว ถึงแม้เขาไม่พูด แต่รู้เนี่ยนพอจะรับรู้ได้

ยังดี ที่ถนนในเวลานี้รถยังไม่ค่อยเยอะ กู้เนี่ยนเหยียบคันเร่ง ตามรถจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไป แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่คิดจะหยุดรถลง

กู้เนี่ยนรีบโทรศัพท์หาเขา “คุณชาย คุณจะไม่เอาชีวิตแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้คุณหญิงยังรอคุณอยู่นะ หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ เธอจะทำอย่างไร”