ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 810

บทที่ 810 ดื่มนี่ลงไป

เดิมทีคำพูดของเขาเจียงสื้อสื้อไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว จะไม่ให้เธอมีปฏิกิริยาใดนั้นเธอทำไม่ได้

นี่เขากำลังไปหาที่ตายชัดๆ

คนที่สามารถวิจัยเชื้อโรคที่ทำร้ายคนได้เช่นนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

เธอหันหลังกลับมา มองฝู้จิงเหวินอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วถามด้วยความสงสัย “คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม คุณไปอย่างนี้ ไม่กลัวจะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือ”

ฟังความห่วงใยในน้ำเสียงเธอออก ทันใดนั้น ในใจฝู้จิงเหวินก็รู้สึกเพียงพอมากแล้ว ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอก ผมจะระวังตัว คราวนี้ผมติดค้างคุณผม ผมจำเป็นต้องทำให้ได้”

ได้ยินเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าฝู้จิงเหวินทำเพื่อตัวเอง แต่ว่า เธอจะไม่ยอมให้เขาไปเสี่ยงอันตรายนี้อย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีวันให้อภัยฝู้จิงเหวินที่ทำเรื่องพวกนี้กับเธอ แต่ในจิตใต้สำนึกของเธอ ฝู้จิงเหวินยังคงเหมือนเป็นพี่ชาย

“คุณไปไม่ได้ คุณปล่อยพ่อแม่ของคุณไว้ได้หรือ พวกเขาอายุมากแล้ว หากคุณเป็นอะไรไป พวกเขาจะทำอย่างไร”

ฝู้จิงเหวินลูบหัวเจียงสื้อสื้อ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “วางใจเถอะ ผมจะไม่เป็นอะไร คุณอยู่นี่ดีๆนะ รอผมนำยาถอนกลับมา คุณมีอะไรก็ใช้คนรับใช้ข้างนอกได้ และก็ยังมีบอดี้การ์ดคอยปกป้องคุณ แต่อย่าคิดหนีนะ สื้อสื้อ ถือว่าผมขอก็แล้วกัน ”

ขณะที่พูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงฝู้จิงเหวินเต็มได้ความร้องขอ ในนาทีนั้น เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะแสดงปฏิกิริยาอย่างไร

มองหน้าเจียงสื้อสื้ออย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วฝู้จิงเหวินก็จากไปโดยไม่หันมามอง

เขาจะต้องนำยาถอนกลับมาให้ได้

เห็นเขาจะไป เจียงสื้อสื้อก็วิ่งตามออกไป

แต่ว่า พอเธอวิ่งไปถึงประตู ก็ถูกบอดี้การ์ดขวางไว้

ไม่ว่าเธอจะร้องเรียกอย่างไร ฝู้จิงเหวินก็ไม่หันกลับมามอง เธอทำได้เพียงมองตามหลังฝู้จิงเหวินที่ยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป

หลังจากฝู้จิงเหวินเดินจากมาแล้ว ก็โทรหาข่ายสื้อลิน ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เมื่อไหร่ผมถึงจะได้เจอกับเจ้านายของคุณ”

“คืนนี้ ฉันจะส่งตำแหน่งร้านอาหารให้คุณ”

พูดจบ ข่ายสื้อลินก็วางสายทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา ตำแหน่งหนึ่งได้ส่งมาที่มือถือฝู้จิงเหวิน

มองไปตำแหน่งที่แสดงบนจอมือถือ แล้วฝู้จิงเหวินก็โยนมือถือไว้ข้างๆ จากนั้นขับรถออกไป

หัวค่ำ ที่ร้านอาหารฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง

ฝู้จิงเหวินเพิ่งจะเดินมาถึงประตู ก็มีชายใส่สูทสีดำเหมือนกับเป็นบอดี้การ์ดเดินเข้ามาหา กล่าวอย่างมีมารยาทว่า “ใช่คุณฝู้หรือเปล่าครับ เชิญตามผมมา ”

ฝู้จิงเหวินเก็บมือถือลง มองชายชุดดำที่เดินเอียงข้างเล็กน้อย แล้วก้าวเท้าเดินตามขึ้นไป

“คุณเบอร์เกนรอคุณอยู่ด้านในแล้วครับ ”

บอดี้การ์ดหยุดลงตรงประตูห้องส่วนตัว แล้วเคาะประตู

เมื่อได้รับการตอบรับจากด้านในแล้ว จึงช่วยฝู้จิงเหวินเปิดประตู

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไป

ในห้องส่วนตัว มีชายผิวขาวหุ่นสูงใหญ่คนหนึ่ง เอนกายนั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองคนเข้ามาด้วยสายตาปาดเปรียวเหมือนเหยี่ยว

ฝู้จิงเหวินไม่ถ่อมตนและไม่โอหัง ยึดอกยืนตรง มาดมั่น โดยไม่ตื่นตระหนกกับสถานที่

ทั้งสองสบตากันไม่กี่วินาที เบอร์เกนสำรวจดูฝู้จิงเหวิน

ไม่นาน สีหน้าเขาค่อยคลายลง ลุกขึ้น แล้วกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณฝู้ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ได้เห็นตัวจริงเสียที เชิญนั่ง ”

ฝู้จิงเหวินกับเบอร์เกนนั่งคนละฝั่ง

บริกรเข้ามาเสริฟอาหารพอดี อาหารหลากหลายมาก ล้วนเป็นอาหารสไตล์ฝรั่งเศส

เบอร์เกนอธิบายว่า “ไม่รู้ว่าคุณฝู้กินอาหารอิตาลีหรือเปล่า ได้ยินว่าคุณใช้ชีวิตอยู่ฝรั่งเศสตลอด ดังนั้นจึงให้ข่ายสื้อลินเลือกร้านที่เป็นสไตล์ฝรั่งเศสนี้ ”