ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 820

บทที่ 820 มาเพราะคุณ?

รถคันสีดำก็ได้ขับผ่านพื้นที่สีเขียว ไปยังเขตคฤหาสน์ที่หนึ่ง จอดรถอยู่ประตูคฤหาสน์ที่อยู่ข้างในสุด

ประตูรถค่อยๆเปิดออก ที่มองเห็นนั้นก็ได้เป็นพื้นหญ้าขนาดใหญ่

เจียงสื้อสื้อมองเห็นพื้นสีเขียวขนาดใหญ่ ใจที่ได้ตื่นกลัวก็ได้สงบลง

เข้าไปข้างใน การตกแต่งของที่นี่ก็เหมือนกับบ้านที่อยู่ในฝรั่งเศส ก็ได้รู้สึกเซอร์ไพรส์ไม่น้อย

เห็นใบหน้าที่รู้สึกเซอร์ไพรส์ของเธอ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่า พอผ่อนคลายแล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือความรู้สึกเหนื่อยล้า

เขาได้จูงมือเธอไปนั่งที่โซฟา อาศัยตอนที่เธอไม่ได้มองมานั้น ก็ได้นวดที่ขมับเบาๆ

ตามหาเธออยู่ที่ไหนแบบไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวันแบบนี้ ต่อให้ร่างกายทำด้วยเหล็ก ก็ทนมันไม่ไหว

แสงไฟได้สว่าง ก็ได้เห็นรอยคล้ำที่หางตา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกปวดใจอย่างอดไม่อยู่

เธอได้ยกสองมือ ไปกอดคอเขา พูดเสียงเบาว่า “ต่อไปฉันจะไม่ทำให้คุณเป็นห่วงอีก ดีไหม?”

ลมหายใจที่อ่อนหวานแล้วก็ร้อนได้ไปกระทบเข้ากับแถวต้นคอของจิ้นเฟิงเฉิน ทำให้เขาหายใจเริ่มตื่นเต้น

บางส่วนบนร่างกายก็ได้เริ่มตึงขึ้นในเวลาเดียวกัน เพื่อไม่ทำให้ทั้งสองเก้อเขิน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รีบเว้นระยะห่างกับเธอเล็กน้อย

แต่ว่า นี่เป็นการกอดที่เธอเริ่มต้นให้เองอย่างหาได้ไม่ง่าย จิ้นเฟิงเฉินกลัวว่าเธอคิดมาก ก็ได้ไปลูบที่ปอยผมของเธออย่างทะนุถนอม พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ต่อไปผมไม่มีทางให้เธอหลุดจากสายตาผมอีก”

จิ้นเฟิงเฉินพูดไป ปรับอารมณ์ของร่างกายตัวเองแล้วนั้น ก็ได้ยื่นมือไปกอดเธอเข้ามา เจียงสื้อสื้อก็ได้กอดอย่างว่าง่ายไม่ได้ดิ้น

อยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้ เธอได้รู้สึกถึงความปลอดภัยที่ไม่ได้รู้สึกมานาน

วิต่อมา ก็ได้มีเสียง “จ๊อกๆ” ทำลายบรรยากาศ เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างลำบากใจ แล้วก็ก้มหน้าเอาหน้าไปมุดที่หน้าอกของเขา

ก็ได้เปิดปากพูดอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ฉันหิวนิดหน่อยค่ะ......”

จิ้นเฟิงเฉินขำออกมา ก็ได้ลูบหัวเธอ “อีกสิบนาทีเตรียมตัวทานข้าว เธอไปอาบน้ำที่ชั้นบนก่อนก็น่าจะได้แล้ว”

“ค่ะ”

พูดจบก็ได้หันหลังเตรียมเดินขึ้นชั้นบน

เธอพึ่งเดินไปสองก้าวก็ได้หันกลับมา เธอยังไม่อยากที่จะสูญเสียช่วงเวลาที่ได้อยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน

มองจิ้นเฟิงเฉินสักพักแล้วพูดว่า “คุณขึ้นไปกับฉันได้ไหมคะ?”

เห็นความทำใจไม่ได้ที่อยู่นัยน์ตาเธอ จิ้นเฟิงเฉินจะทำใจปฏิเสธเธอไปได้ไง ก็ได้ก้าวขาที่ยาวเดินตามไป

ผ่านไปสิบนาที ทั้งสองก็ได้เดินลงมาจากชั้นบน

บนโต๊ะก็ได้มีอาหารต่างๆวางอยู่

สีสันสดใส น่าทานมากๆ

เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไปอย่างอดใจไม่ไหว ก็ได้เริ่มทาน

มองท่าทางทานอาหารที่น่ารักของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ทำใจไม่ได้ที่จะไปขัดจังหวะ

คนที่กำลังทานข้าวอย่างเจียงสื้อสื้อ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงได้มองมาที่ตน ก็ได้กลืนอาหารในปากลง เงยหน้ามอง พูดว่า “มองฉันทำไมค่ะ คุณก็ทานหน่อยเถอะ”

“ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก็ได้คีบเอาซี่โครงนึ่งเข้าปาก กลับรู้สึกอร่อยอย่างประหลาด

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เจียงสื้อสื้อก็ได้วางตะเกียบลงอย่างพอใจ

“ฉันอิ่มแล้ว”

พูดจบก็ยังได้เรอออกมาอย่างมีความสุข ต่อหน้าชายหนุ่ม เจียงสื้อสื้อก็ได้หน้าแดงเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้

ถูกท่าทางแบบนั้นของเธอทำให้ขำ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้แหย่ไป “ผมรู้ว่าเธอทานอิ่มแล้ว ไม่ต้องบอกผมอีกรอบก็ได้”

......

บนเตียงที่นุ่มในห้องที่กว้าง ทั้งสองก็ได้หันหน้ากอดกัน

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองรูปหน้าที่สวยของชายหนุ่ม ก็ได้ใจเต้นอย่างห้ามไม่อยู่

ในโรงแรมเมื่อกี้ ตอนที่เปิดประตูนั้น เธอรู้สึกว่าได้ห่างจากเขาเป็นเวลานานหนึ่งศตวรรษ

จนกระทั่งได้เข้าไปยังอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เธอยังรู้สึกว่าไม่เป็นความจริง

เวลานี้ได้มองเขา ถึงได้มั่นใจจริงๆแล้วว่า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง

มองความรู้สึกในแววตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยื่นมือไปจับหน้าของเธอ นัยน์ตานั้นก็ได้เต็มไปด้วยความห่วงใยแล้วอ่อนโยนที่แทบเอ่อล้นออกมา

“ยังไม่ง่วงเหรอ?”