ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 821

บทที่ 821 ยินดีต้อนรับคุณเข้าร่วมกับพวกเรา

ฝู้จิงเหวินเอามือกอดอกแล้วเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ เขาหัวเราะเยาะออกมาว่า “ถ้าผมปล่อยมือตอนนี้ คุณคิดว่าผมจะเข้าร่วมกับพวกคุณเหรอ?”

ข่ายสื้อลินดีดเขม่าบุหรี่ ริมฝีปากของเธอแดงระเรื่อราวกับไฟ

เธอสูบบุหรี่เข้าไปเต็มปอด จากนั้นยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฝู้จิงเหวินแล้วพ่นควันบุหรี่สีขาวออกมาส่ายหน้าฝู้จิงเหวิน ลอยฟุ้งจนทำให้ฝู้จิงเหวินมองไม่ชัดเจน

น้ำเสียงของเธอมีเสน่ห์ราวกับปีศาจพูดขึ้นว่า “ถ้าคุณคิดว่าสามารถปล่อยมือได้ง่ายๆ ฉันก็คงไม่พูดประโยคนี้หรอก”

ข่ายสื้อลินกำชะตากรรมของเขาไว้ ไม่ได้ทำการต่อสู้อะไร

ฝู้จิงเหวินทำสีหน้าไร้ความรู้สึกแล้วผลักเธอออกไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขยะแขยงว่า “ไสหัวไปซะ！”

ข่ายสื้อลินถอยหลังออกไป แล้วนำบุหรี่บดขยี้ไปยังที่เขี่ยบุหรี่

เมื่อเห็นว่าฝู้จิงเหวินไปหยิบไวน์มาอีก เธอจึงได้เอ่ยเตือนว่า “วันพรุ่งนี้คุณจะขึ้นดำรงตำแหน่งอย่างเป็นทางการแล้ว อย่าให้มีอะไรผิดพลาดขึ้นล่ะ！”

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม！”

ฝู้จิงเหวินยกขวดไวน์ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเขาดูมืดมน

ข่ายสื้อลินก็แค่พูดเตือนเขาเท่านั้น

แม้ฝู้จิงเหวินจะดูหดหู่ใจ แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าตนควรทำอะไร

ทันใดนั้นบทเพลงในผับก็เปลี่ยนเป็นเพลงสุดมันอันคุ้นเคย ราวกับได้ยินเสียงร้องเรียก ผู้คนต่างพากันออกมาเต้น”

“ไปแดนซ์หน่อยดีไหมคะ?”

เธอลากฝู้จิงเหวินออกไป แต่กลับถูกอีกฝ่ายหนึ่งปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ข่ายสื้อลินหัวเราะออกมา ท่าทางคนแบบฝู้จิงเหวินก็คงจะได้แต่นั่งกินเหล้าเท่านั้นแหละ！

เขาไม่เปิดรับใครทั้งสิ้นเพราะถูกเจียงสื้อสื้อกำเอาไว้แน่น

“โบราณ！”

เธอพูดหัวเราะเยาะฝู้จิงเหวิน และผู้ที่ถูกกล่าวหาก็หันมาเหล่ตามองเธอด้วยสายตาอันเยือกเย็น

หลังจากนั้น เธอก็ไม่ได้มาสนใจผู้ชายตายด้านคนนี้อีก แต่ใช้จังหวะที่เสียงเพลงนี้เข้าไปเต้นหน้าเวที

ผู้คนกลุ่มใหญ่ยืนเต้นกันอย่างสนุกสนานจนน่าตกใจ แต่ฝู้จิงเหวินกลับรู้สึกโดดเดี่ยวและเงียบเหงา

ข่ายสื้อลินเดินเหงื่อออกกลับมาหลังเต้นเสร็จ เธอกลับมายังที่เดิมเพื่อหาฝู้จิงเหวิน แต่กลับไม่เห็นใคร เดิมทีคิดว่าเขากลับไปแล้ว แต่เมื่อมองซ้ายมองขวากลับพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น！

เธอจึงได้ตะโกนด่าออกมาและเดินเข้าไปเตะเขาพูดว่า “นี่คุณ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ！”

ฝู้จิงเหวินไม่มีปฏิกิริยาใด ข่ายสื้อลินจึงได้พยุงให้เขาลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นส่งเขากลับบ้าน

เดิมทีเธอยังคิดว่าใช้โอกาสนี้ทำอะไรสักหน่อย แต่เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์อันเหม็นฉุนจากร่างกายของฝู้จิงเหวิน ประกอบกับท่าทางการนอนที่เหมือนกับคนตายของเขา เธอจึงหมดความสนใจและวางเขาไว้ตรงนั้นก่อนจากไป

ค่ำคืนนั้นฝู้จิงเหวินนอนหลับสนิท

ในฝันเขาอยู่กับเจียงสื้อสื้อ พวกเขาพากันไปยังที่ที่ไม่มีผู้คนและใช้ชีวิตอย่างราบรื่นสงบสุข

ในแต่ละวันเขาได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความหวาน และเขาก็ได้ตื่นขึ้นมาทั้งรอยยิ้ม

แสงแดดแสบตาส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ฝู้จิงเหวินรู้สึกว่าหัวแทบจะระเบิด

เขาจึงได้ยกมือขึ้นบังตาตามปฏิกิริยาของคนทั่วไป และรู้สึกเกลียดแสงสว่างนี้ที่ทำให้เขาต้องตื่นจากความฝัน

ในขณะที่กำลังจะหลับตาลงนอนฝันหวานต่อ ก็ได้ยินเสียงคนกดกริ่งอย่างใจร้อน

ฝู้จิงเหวินทำหน้าบึ้งตึงเดินออกไปเปิดประตู พบว่าข่ายสื้อลินยืนอยู่ด้านนอก

เธอมองเห็นสภาพผมเผ้ารกรุงรังของฝู้จิงเหวิน อีกทั้งเสื้อผ้าที่ยามยู่ยี่ ใต้คางของเขาเต็มไปด้วยหนวดที่เพิ่งขึ้นใหม่ ถึงได้รู้ว่าเขาน่าจะเพิ่งตื่น

หลังจากมองนาฬิกาแล้วข่ายสื้อลินก็รีบ เร่งว่า ฉันจะพาคุณไปที่สถาบัน คุณรีบไปเตรียมตัวเร็วเข้า”

ฝู้จิงเหวินที่ยังอยู่ในอาการงัวเงียได้สติขึ้นมาทันใด จากนั้นใช้เวลาน้อยที่สุดในการล้างหน้าแปรงฟันโกนหนวดให้สะอาดสะอ้าน เมื่อตอนที่เขาเดินออกมาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ไปกันเถอะ” ฝู้จิงเหวินพูดเบาๆ

ข่ายสื้อลินมองดูเขา เธอคิดอยู่ในใจว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจริง เสียดายที่ตาบอด