ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 823

บทที่ 823 จัดพิธีแต่งงานที่นี่

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้หันกลับไปมองเธอ แต่ยิ้มให้กับเจ้าของร้านยางอ่อนโยนว่า “ขอบคุณครับ พวกเราจะเป็นแบบนั้นแน่”

เมื่อพูดจบก็โอบบ่าเจียงสื้อสื้อเดินออกไป

พวกเขากำลังเดินออกจากประตู จิ้นเฟิงเฉินก็บีบปลายจมูกของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “เขาบอกว่า พวกเราจะต้องมีความสุขแบบนี้ตลอดไป”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม เธอยังคงอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน เธอชิมโดนัททุกรสชาติทีละคำ

“นี่ คุณก็ลองชิมดูสิคะ”

เมื่อพูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วยื่นโดนัทชิ้นหนึ่งไปให้เขา ท่าทางของเธอดูเป็นธรรมชาติราวกับถูกฝึกซ้อมมาหลายพันครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองดวงตาของเธอ จากนั้นกัดเข้าไปคำนึงก่อนจะค่อยๆเคี้ยวขึ้น

สายตาของเขาไม่เคยละทิ้งไปจากเจียงสื้อสื้อแม้แต่ครึ่งวินาที ราวกับว่าเขากำลังชิมเธออยู่

“อืม อร่อยมากครับ”

เหมือนกับคุณเลย

จิ้นเฟิงเฉินพูดเสริมขึ้นมาในใจ

เมื่อมองเข้าไปในสายตาลึกล้ำของเขา เจียงสื้อสื้อก็ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นหน้าของเธอก็เริ่มแดงเรื่อ

แสงแดดส่องกระทบมาบนใบหน้าของทั้งสองคน ในอากาศอบอุ่นไปด้วยกลิ่นหอมหวาน

ห่างออกไปไม่ไกลนักมีนกพิราบสีขาวบินเข้ามา นักท่องเที่ยวยังคงพลุกพล่านดังเดิม

บรรยากาศที่แตกต่างออกไป ล้อมไปรอบพวกเขาทั้งสองคนคล้ายกับเป็นความรักอันอ่อนโยน

หลังจากที่กินโดนัทในมือหมดแล้วเจียงสื้อสื้อก็หันกลับมาแล้วพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “พวกเราไปที่อาสนวิหารมิลานกันเถอะค่ะ ได้ยินว่าที่นั่นสวยงามและโรแมนติกมากฉันเองยังไม่เคยไปเลย”

ดวงตาของเธอเป็นประกายดุจดวงดาวและกะพริบมองดูจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินมองเห็นภาพตรงหน้านี้ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วนำมือไปลูบผมของเธอ “ได้ครับ วันนี้คุณอยากไปไหนเราก็จะไปที่นั่นกัน”

น้ำเสียงเขาช่างอ่อนโยนเสียจนเอ่อล้นออกมา

เมื่อได้รับคำตอบจากเขา เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจราวกับเด็กน้อย

......

ณ อาสนวิหารมิลาน

รูปปั้นพระแม่มารีย์อาส่องแสงเป็นประกายสีทองท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ซึ่งมองดูศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง

เจียงสื้อสื้อมองไปยังสถานก่อสร้างอันงดงามเบื้องหน้าและเหม่อลอยออกไป

ด้านหน้าของโบสถ์มีคู่สามีภรรยากำลังถ่ายรูปแต่งงานอยู่ ชุดแต่งงานที่ดูสะอาดสะอ้านสะท้อนให้เห็นถึงลวดลายโบราณของอาสนวิหาร

แม้ว่าเธอจะเคยเห็นชายหญิงที่แต่งงานกันมามากมาย แต่ฉากอันอบอุ่นด้านหน้านี้ก็ยังทำให้ผู้คนที่พบเห็นอดไม่ได้ที่จะมองดู

เจียงสื้อสื้อมองไปทางพวกเขา ส่วนเขากำลังมองดูเธอ

“ชอบเหรอครับ？”

ทันใดนั้นเสียงของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้นข้างบนศีรษะเธอ

เขาคิดมาเสมอว่าตนติดค้างงานแต่งให้แก่เธอ

เป็นงานแต่งงานที่หญิงสาวทุกคนล้วนใฝ่ฝัน

“ใช่ค่ะ โบสถ์หลังนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนาน ในวันนี้เมื่อฉันได้เดินมาดูด้วยตัวเองก็พบว่ามีร่องรอยต่างๆมากมาย”

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็มีความคิดขึ้นมาว่า

เราจะมีอายุได้นานขนาดไหนกัน？

เมื่อเทียบกับประวัติศาสตร์ของอาสนวิหารแห่งนี้แล้วมันช่างบอบบางเสียจนไม่อาจเปรียบเทียบได้

ไม่ว่าจะเป็นคนสิ่งของหรือใดๆก็ล้วนเปราะบาง

ดังนั้นคนเราควรจะทำทุกวินาทีให้มีค่าและหวงแหนเวลา

เมื่อคิดได้ดังนี้เธอก็หันไปมองจิ้นเฟิงเฉินและยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน