ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 824

บทที่ 824 ฉันเป็นคนรักเก่าของสามีคุณ

ฟางเสว่มั่นขยับที่วางโทรศัพท์มือถือให้เข้าที่ สีหน้าของเธอปรากฏถึงรอยยิ้มอันใจดีออกมา

“สองคนเราสบายดีใช่ไหม？”

เจียงสื้อสื้อตอบว่า “อืม” เบาๆ “ก็ดีค่ะ”

เธอสังเกตถึงใบหน้าของฟางเสว่มั่น และพบอาการเจ็บป่วยที่ไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล แต่เพราะกลัวว่าฟางเสว่มั่นจะเห็น ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าลงไป

เมื่อเห็นว่าเจียงสื้อสื้อมีท่าทางที่เปลี่ยนไป จิ้นเฟิงเฉินจึงได้ตบลงบนบ่าของเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน

“สื้อสื้อ”

น้ำเสียงของฟางเสว่มั่นดูอ่อนโยนมาก และหากฟังดีๆจะพบว่าน้ำเสียงของเธอสั่นคลอนเล็กน้อย “โตขนาดนี้แล้วทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดี ดูสิ ผอมจนเห็นกระดูกแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็ขำแล้วพูดว่า “แม่คะ อย่างหนูเรียกว่าผอมเหรอคะ？ หนูก็มีเนื้อมีหนังนะ ไม่เชื่อแม่ดูสิ”

เธอพูดออกมาด้วยท่าทางจริงจังและหยิบเนื้อตรงแก้มตัวเอง

แต่ความจริงก็ปรากฏให้เห็นว่า เธอพยายามจับอยู่หลายทีกว่าจะจับถูกเนื้อ ทำเอาหน้าของเธอเจ็บเล็กน้อย

ช่วงหลายวันมานี้เธอวิ่งวุ่นไปทั่ว จะไม่ให้ผอมลงได้อย่างไร การที่เธอทำเช่นนี้เพื่อต้องการให้แม่หายกังวลเท่านั้นเอง

“เอาละๆ แม่รู้แล้ว แต่ถ้าอ้วนกว่านี้สักหน่อยก็จะสวยขึ้นนะ”

จิ้นเฟิงเฉินกุมมือเธอเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งลูบไปที่ใบหน้าของเธอเบาๆ

“แม่คะ พวกเราสบายดี แม่และเด็กๆก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ”

ทันใดนั้น เสี่ยวเป่าก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกมา มองไปทางเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “หม่ามี๊ครับ จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ？ ผมคิดถึงจัง”

เถียนเถียนก็ส่งเสียงอืมๆอยู่ข้างๆเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เธอมองไปทางหม่ามี๊เพื่อรอฟังคำตอบ

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ดูขมขื่นลงอีกครั้ง

เอกสารของเธอทั้งหมดอยู่ในมือของฝู้จิงเหวิน หากว่าไม่ได้เอกสารกลับคืนมา คาดว่าเร็วๆนี้คงจะกลับไปไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินรู้ดีว่าเธอกำลังลำบากใจ จึงได้พูดขึ้นว่า “แด๊ดดี้มีโครงการอยู่ที่นี่ และเพิ่งอนุมัติครับ จะต้องอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง ตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้นะ”

เด็กในหน้าจอทั้งสองคนนั้นก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ ทั้งสองคนยังไม่เข้าใจโลกภายนอก เมื่อได้ยินจิ้นเฟิงเฉินตอบดังนั้นก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรอีก

แต่เจียงสื้อสื้อที่จ้องมองภาพในหน้าจอมือถือมีความกังวลใจซ่อนอยู่

เจียงสื้อสื้อตระหนักได้ว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ เธอจึงได้รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น

ผ่านไปไม่นาน เด็กน้อยทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาไม่หยุด

จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่เจียงสื้อสื้อเอาไว้ ใช้นิ้วมือสัมผัสกับผิวอันบอบบางของเธอเป็นบางครั้ง และตอบคำถามบ้างบางที

ภาพนี้มันช่างกลมกลืนและอบอุ่นเหลือเกิน

ผ่านไปเนิ่นนาน จนในที่สุดเจียงสื้อสื้อมองไปยังใบหน้าของฟางเสว่มั่นที่เผยถึงความเหนื่อยล้าออกมา เธอจึงได้วางสายลงอย่างอาลัยอาวรณ์

จิ้นเฟิงเฉินสูบลงที่ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเบาๆแล้วปลอบใจว่า “ร่างกายของแม่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว คุณไม่ต้องกังวลจนมากเกินไปหรอกครับ”

ทั้งสองคนยืนใกล้ชิดกัน เจียงสื้อสื้อหลับตาลง เธอถูไถบริเวณหัวไหล่ของเขา

“ค่ะฉันรู้ ฉันก็แค่คิดถึงพวกเธอ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา นิ้วมือเรียวยาวของเขาลูบไล้ไปที่ผมของเจียงสื้อสื้อเป็นระยะๆ “ไม่นานหรอกครับ เราจะต้องนำเอกสารกลับมาและผมจะพาคุณกลับไป”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรอีก ผ่านไปหลายนาทีในที่สุดอารมณ์ของเธอก็กลับมาเป็นปกติ

“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะฉันหิวแล้ว”

“ได้เลยครับ”

......