ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 825

บทที่ 825 ครอบคลุมไปทั่วเมือง

ชีซามองเห็นการกระทำของสองสามีภรรยานี้ เธอเหล่ตามองดูจิ้นเฟิงเฉินที่ทำท่าทางอบอุ่นต่อหน้าเจียงสื้อสื้อ จึงได้ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวไปอย่างช้าๆไม่มีสีหน้าใดๆแสดงออกมา

ต่อมาบรรยากาศนับว่าค่อนข้างปกติ แม้ว่าคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวอาจจะรู้สึกอึดอัดใจ แต่เจียงสื้อสื้อไม่สนใจแม้แต่น้อย

เนื่องจากรสชาติของอาหารถูกปากเธอมากและเธอก็รับประทานอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นท่าทางของเจียงสื้อสื้อ อารมณ์ของจิ้นเฟิงเฉินก็พลอยดีตามไปด้วย

เจียงสื้อสื้อนำกุ้งตัวสุดท้ายที่วางอยู่ในจานกลืนลงไป หลังจากนั้นเธอก็เช็ดปากอย่างมีมารยาทและลุกขึ้นยืน

“ฉันไปห้องน้ำหน่อยนะคะ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ชีซามองไปทางเธออย่างตั้งใจ และทำท่าราวกับจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม

เจียงสื้อสื้อหันไปยิ้มกับทั้งสองคน เธอเข้าใจดีว่าการที่ชีซาเดินทางมาในวันนี้ไม่เพียงแค่จะมารับประทานอาหารเท่านั้นแน่ๆ

ดังนั้นเธอจึงเดาได้ว่าทั้งสองคนคงจะมีหัวข้อสนทนาที่ไม่สะดวกพูดถึงต่อหน้าเธอ

หลังจากที่เธอเดินจากไปในห้องรับประทานอาหาร ก็เหลือเพียงจิ้นเฟิงเฉินและชีซาแค่สองคน

แรงกดดันรอบข้างในขณะนี้เพิ่มมากขึ้นจนถึงที่สุด

ในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินนั้นราวกับมีแสงอันเยือกเย็นในฤดูหนาวแผ่ออกมา อารมณ์ที่ถูกกดดันเอาไว้เมื่อสักครู่ระเบิดออก ณ วินาทีนี้

“พูดเถอะ วันนี้มาที่นี่ทำไม?”

เมื่อได้ยินดังนั้นชีซาก็พูดออกมาอย่างโมโหว่า “จิ้น！ ฉันมาเตือนคุณก็เพราะหวังดีนะ ทำไมท่าทางคุณมันถึงดูแย่ขนาดนี้ ทำเหมือนกับว่าฉันติดเงินคุณอย่างนั้นแหละ！”

“ถ้าคุณแค่ติดเงินผมจริงๆผมก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นอย่างเรียบง่ายว่า “คุณรู้ดีนี่ว่าตามปกติแล้วผมไม่ชอบให้ใครมารบกวน อย่ามาล้อเล่นกับขีดจำกัดของผม”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ภรรยาคุณอยู่ที่นี่ ก็เลยไม่อยากจะให้ฉันปรากฏตัวขึ้นเลยใช่ไหมคะ？”

ชีซาพูดขึ้นขัดจังหวะเขา เธอเลิกคิ้วแล้วยิ้มว่า “คุณจะปกป้องเธออย่างนี้จริงๆเหรอ？”

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเยือกเย็นลง และไม่อยากจะไปต่อปากต่อคำกับเธอจึงได้พูดเตือนขึ้นว่า “ผมให้เวลาคุณอีกครึ่งนาที ถ้าคุณไม่สามารถพูดเรื่องที่สมเหตุสมผลออกมาได้ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ อย่ามาเกะกะต่อหน้าผม！”

ชีซากลอกตามองเขาด้วยท่าทางไม่พอใจ “คุณทนรอไม่ไหวอยากจะไล่ฉันไปขนาดนั้นเลยเหรอ？ คุณลองคิดดูดีๆพวกเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว？”

“คุณมาหาผมเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆเหรอ？”

ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆเลย น้ำเสียงยิ่งพูดก็ยิ่งเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนฟังรู้สึกหนาวสะท้าน

ชีซาไม่แปลกใจเลย ถ้าหากเธอตอบออกไปว่า “ใช่” ก็คงจะถูกจิ้นเฟิงเฉินขับไล่ออกไปทันที

เมื่อเห็นว่าพูดจาล้อเล่นกับเขาพอประมาณแล้ว ชีซาก็เก็บอารมณ์ตลกเอาไว้ แล้วพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ฉันมาเตือนคุณด้วยความหวังดี มีคนกำลังสะกดรอยตามคุณอยู่ แต่ว่าฉันได้เบี่ยงเบนความสนใจของพวกนั้นออกไปแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ทำหน้านิ่ง “เป็นใครรู้หรือเปล่า?”

ชีซาพูดออกมาอย่างไม่ไยดีว่า “ยังต้องบอกอีกเหรอ? ต้องเป็นคู่อริของคุณอยู่แล้ว！ ศัตรูของคนมีมากมายทั่วเมืองไปหมด ต่อให้ฉันนั่งนับทั้งวันก็คงนับไม่หมด！”

ประโยคนี้เธอไม่ได้พูดเล่นๆ

แต่ว่า เขาก็อยากจะรู้ว่าเป็นใครกันแน่ที่กล้าดีมาสะกดรอยตามเขา？

เขาจึงได้นี่เงียบตกอยู่ในภวังค์ เมื่อไม่เห็นว่าเขาไม่พูดอะไรออกมา ชีซาเองก็นิ่งเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นิ้วมือเรียวงามของจิ้นเฟิงเฉินวางอยู่ตรงแก้ว เขาถูไถไปกับขอบแก้วอันขาวสะอาด

บรรยากาศรอบข้างดูอึมครึมมากขึ้นกว่าเดิม

ผ่านไปสักพัก เขาก็เหล่ตามองดูชีซาแล้วพูดออกมาเบาๆว่า “คุณยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า?”

ชีซากลอกตามองดูจิ้นเฟิงเฉิน และเห็นเขาทำท่าทางทำร้ายความรู้สึกแบบนั้นจึงได้ถอนหายใจแล้วพูดว่า “พวกคนที่สะกดรอยตามคุณมีอำนาจไม่น้อยเลยทีเดียว หลังจากนี้เวลาออกไปข้างนอกคนระมัดระวังหน่อยแล้วกัน ตอนนี้ข้างนอกเต็มไปด้วยอันตราย”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปยังทิศทางที่เจียงสื้อสื้อจากไปเมื่อสักครู่ เขายกมือขึ้นกุมขมับแล้วกำชับออกมาอย่างไม่เกรงใจว่า “เอาล่ะผมรู้แล้ว ตอนนี้คุณอย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเลย ไปซะเถอะ”