ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 826

บทที่ 826 หวานจัง

แม้ว่าเขาจะเดาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินชื่อของเบอร์เกน จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

“นิสัยมันนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”

เขาพูดออกมาเพียงประโยคเดียว คิ้วอันดกดำเข้ารูปของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

เบอร์เกน！ คนคนนี้เหมือนกับงูพิษที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ในมุมมืด จะต้องคอยระมัดระวังอยู่เสมอเพื่อไม่ให้เขาเข้ามากัด

เมื่อKingมองเห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันเช่นกัน

เนื่องจากตอนนี้พวกเขาอยู่ในพื้นที่ของเบอร์เกนทำให้ไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหวนัก หากว่าตอนนี้อยู่ในประเทศจีนละก็ คงไม่กังวลว่าเบอร์เกนจะมาวุ่นวาย

แต่ตอนนี้สถานการณ์ที่พวกเขาต้องเผชิญก็คือ ในมือของพวกเขาไม่มีเอกสารต่างๆของเจียงสื้อสื้อ

และหากว่าไม่มีเอกสาร ก็ไม่สามารถเดินทางออกจากที่นี่ได้ง่ายๆ

“ฝู้จิงเหวิน！” จิ้นเฟิงเฉินกัดฟันกรอดๆแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้ม

หากไม่ใช่เพราะฝู้จิงเหวินเอาเอกสารของเจียงสื้อสื้อไปจนหมด พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังขนาดนี้

พวกมันช่างทำเกินไปจริงๆ ถึงขั้นจัดการกับคนที่นำรถไปทำร้ายเจียงสื้อสื้อ และยังเอาเอกสารของเจียงสื้อสื้อไป ทำให้พวกเขาต้องพบกับความยากลำบาก

“ต่อจากนี้จับตาดูคนจากฝั่งนั้นเอาไว้ และคิดหาวิธีเอาของกลับมาให้เร็วที่สุด การออกจากที่แห่งนี้จึงจะปลอดภัย”

จิ้นเฟิงเฉินเอามือขึ้นกุมขมับแล้วกำชับ

ก่อนหน้าที่จะออกไปจากที่นี่ เขาทำได้เพียงค่อยๆก้าวไป

“ครับ” Kingตอบรับเสียงเบา เมื่อพบว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่มีอะไรจะกำชับตนแล้วจึงได้เดินจากไป

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินกลับมาในห้องนอนก็พบว่า เจียงสื้อสื้อยังคงกำลังอาบน้ำอยู่ จึงได้เดินไปหยุดอยู่ตรงข้างหน้าต่าง

หลังจากนั้นประมาณ 2 นาที เจียงสื้อสื้อก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ไออุ่นแผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ แก้มทั้งสองข้างแดงเรื่อ ชุดนอนยาวพลิ้วไสวเผยให้เห็นขาวอันขาวผ่อง

ผมของเธอยังคงเปียกชุ่ม น้ำหยดลงมาติ๋งๆทำให้พื้นเปียกเป็นหยดๆ

“เฟิงเฉิน” เจียงสื้อสื้อมองไปทางรูปร่างกำยำที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

จิ้นเฟิงเฉินหันหลังกลับไป และพบกับหญิงสาวที่อ่อนโยนยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ความกังวลใจเมื่อสักครู่ลอยหายไปดั่งเมฆหมอก

เขาก้าวขาเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ และหยิบผ้าขนหนูในมือของเธอมาเช็ดผมให้เธอ

“ทีหลังคุณเช็ดผมให้แห้งก่อนแล้วค่อยออกมานะครับ ไม่อย่างนั้นอาจจะป่วยได้“ จิ้นเฟิงเฉินเช็ดผมให้เธอและไม่ลืมที่จะกำชับ

เธอชอบออกมาพร้อมกับผมที่เปียกปอน ถ้าหากว่าป่วยขึ้นมาคงไม่ดี

เจียงสื้อสื้อยืนอยู่กับที่อย่างว่าง่าย เมื่อได้ยินคำกำชับของจิ้นเฟิงเฉินเธอก็อยากจะหัวเราะออกมา

หลังจากที่พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน จิ้นเฟิงเฉินก็เป็นห่วงกังวลเธอเสียทุกเรื่อง ประธานจิ้นที่คนภายนอกลือกันนั้น แตกต่างกับตอนนี้โดยสิ้นเชิง

“เอาล่ะครับเสร็จแล้ว นั่งลงสิผมจะเป่าผมให้” จิ้นเฟิงเฉินมองดูแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อ น้ำเสียงของเขายิ่งอ่อนโยนลง

เขาจูงมือเจียงสื้อสื้อมานั่งลงตรงขอบเตียง หลังจากนั้นก็เสียบปลั๊กเครื่องเป่าผม

หลังจากที่กดสวิตช์ นิ้วมืออันเรียวงามสัมผัสเข้ากับผมของเธอ สายตาของเขาช่างตั้งใจราวกับเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

หลังจากที่ผมถูกเป่าจนแห้ง กลิ่นของน้ำยาสระผมก็หอมยิ่งกว่าเดิม

เมื่อผสมผสานไปกับกลิ่นอายของเจียงสื้อสื้อเอง และจิ้นเฟิงเฉินได้ทำการสูดดมเข้าไป จึงทำให้ความรู้สึกของเขาพลุ่งพล่าน

หลังจากนั้นเขาก็โอบเอาหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอด ก้มหน้าลงเล็กน้อยและกัดเข้าตรงหูของเธอเบาๆจนกลายเป็นรอยฟัน

เจียงสื้อสื้อตกใจ และผละออกจากอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉิน

แต่กลับถูกเขาดึงกลับไปใหม่

“หวานจังครับ”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็อายเสียจนซุกหน้าเข้าไปในอกของเขาไม่กล้าเงยขึ้น

ปลายนิ้วของจิ้นเฟิงเฉินสัมผัสตรงบริเวณรอยฟันและทำท่าทางเหม่อลอย

จิ้นเฟิงเฉินนำมือข้างหนึ่งวางไว้ตรงกลางหลังของเธอ น้ำเสียงของเขาดังขึ้นตรงหูของเธอว่า “ผมยังไม่สามารถพาคุณออกจากที่นี่ได้”

ถ้าหากว่ามีแค่เขาเพียงคนเดียว เขาคงไม่กลัวคนพวกนั้นเข้ามาหาเรื่อง หรืออาจจะรู้สึกสนุกไปด้วยซ้ำ

สิ่งที่เขาไม่วางใจก็คือตอนนี้จะต้องพาเจียงสื้อสื้อไปด้วย

ใครก็ตามที่มีจุดอ่อนก็มักจะทำให้ครุ่นคิดพิจารณาถึงผลการกระทำอย่างละเอียดเสมอ

เจียงสื้อสื้อได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉินที่ดูต่ำทุ่มลงเช่นนั้น เธอก็ชะงักลงเช่นกันราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงได้พลิกมือกลับไปกอดเขา “พูดว่า ไม่เป็นไรเลยค่ะ เพียงแค่คุณอยู่ด้วยฉันไปที่ไหนก็ได้”

เมื่อได้ยินประโยคอันอ่อนโยนของเจียงสื้อสื้อเมื่อสักครู่ อีกทั้งเต็มไปด้วยความมั่นใจ จิ้นเฟิงเฉินจึงได้กดเธอลงบนเตียง

ร่างอันกำยำของเขาทับลงมา เจียงสื้อสื้อมองเข้าไปในดวงตาอันลึกล้ำของจิ้นเฟิงเฉิน ความรู้สึกบอกกับเธอว่าจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ทำให้หน้าของเธอแดงขึ้นกว่าเดิม แล้วซุกตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินดึงออกมา

“สื้อสื้อ” น้ำเสียงแหบแห้งกระเส่าของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นข้างหูเจียงสื้อสื้อ

เสื้อผ้าค่อยๆหล่นลงบนพื้นทีละชิ้น แสงจันทร์จากนอกหน้าต่างส่องผ่านเข้ามาตามช่องว่าง ราวกับกำลังแอบดูความลับที่อยู่ด้านใน