ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 827

บทที่ 827 พูดความจริง อย่าโกหกฉัน

เช้าวันต่อมา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าร่างกายอ่อนล้าปวดเมื่อยไปทั่วตัว แม้แต่ปลายนิ้วยังไม่อยากขยับ

เมื่อเธอพลิกตัว ก็หันเข้าหาความอบอุ่นจากแผ่นอกของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มตื่นมาตั้งนานแล้ว แต่เมื่อมองเห็นท่าทางการนอนของเจียงสื้อสื้อ เขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะหัวเราะ

“ตื่นแล้วเหรอครับ？”

“ค่ะ......”

เธอตอบรับเบาๆ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะลืมตาก็ยังแทบไม่มี

เมื่อคืนนี้ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินกินยาอะไรมา ดึกดื่นเที่ยงคืนกว่าจะยอมให้เธอนอนหลับ

“บ่ายแล้วนะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมา เนื่องจากรู้ว่าเมื่อคืนเขาทรมานเธอเสียจนไม่ได้หลับได้นอน จึงยังไม่ได้ปลุกให้เธอตื่น แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะนอนได้หลับสนิทขนาดนี้

หลังจากเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนลุกขึ้นนั่ง ทำให้ผ้าห่มร่วงลงเผยให้เห็นร่างกายอันปราศจากเสื้อผ้าของเธอ

“ว้าย!!!”

เจียงสื้อสื้อตกใจร้องออกมาแล้วรีบซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม แต่ข้างๆเธอก็คือร่างกายของจิ้นเฟิงเฉิน เธอรู้สึกว่าหนีไปไหนก็ไม่พ้น

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าเจียงสื้อสื้อซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มทั้งตัว เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันมาตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับเขินอายราวกับเด็กสาว

แม้ว่าในสายตาของเขา เจียงสื้อสื้อยังเป็นเด็กสาวตลอดกาลก็ตามและเขายินยอมจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต

“น่าอายจริงๆ......"

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงดุออกมาราวกับนกกระจอกเทศ

จิ้นเฟิงเฉินเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มของเธอลง แล้วใช้นิ้วเขี่ยไปที่จมูกของเธอ

“ตรงไหนของคุณที่ผมไม่เคยเห็น? เรามีลูกกันตั้ง 2 คนแล้วคุณยังอายอีก”

แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่คำพูดของเขาก็ทำให้เจียงสื้อสื้ออายมากขึ้น แล้วซุกหน้าลงไปในอ้อมอกเขา เธอแอบบ่นจิ้นเฟิงเฉินอยู่ในใจ ยิ่งอายุมากยิ่งทำตัวเป็นเด็กๆไปได้！

หลังจากเล่นกันอยู่สักพัก เจียงสื้อสื้อก็บอกว่าเธอหิวแล้ว

ทั้งสองคนจึงได้ลุกขึ้นจากที่นอน จิ้นเฟิงเฉินลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง

แม้ว่ารสชาติจะไม่ได้อร่อยเสียจนทำให้เธอต้องตกตะลึง แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ยังชมเขาไม่หยุด

“อีกสักพักเดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะครับ คุณรอผมอยู่ที่บ้านนะ อย่าออกไปข้างนอกเรื่อยเปื่อย ถ้าพบว่ามีคนน่าสงสัย ก็อย่าเปิดประตู ให้รีบโทรศัพท์บอกผม ถ้าติดต่อผมไม่ได้คุณบอกKingก็ได้ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินทำการกำชับเจียงสื้อสื้อ จากนั้นจิ้มลงไปตรงแก้มของเธอ ต่อด้วยก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือ

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น เธอรีบกินข้าวที่อยู่ในปากแล้วถามว่า “คุณจะไปไหนเหรอคะ？”

ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกของเธอบอกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไปในที่ไม่ธรรมดา

“ไป......”