ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 828

บทที่ 828 อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ

จู่ๆก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น มันแฝงก็ได้ความรู้สึกเบื่อหน่าย

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นกุมมือเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปด้านในซึ่งมีคนรอรับพวก

เขาอยู่ “คุณฝู้รอพวกคุณอยู่ที่ด้านบน”

ทั้งสองคนเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ เจียงสื้อสื้อมองดูสิ่งของที่อยู่ในคฤหาสน์นี้แล้วรู้สึกสับสน

ฝู้จิงเหวินยังคงเป็นคนที่ชื่นชอบสิ่งที่น่าเบื่อและไร้ชีวิตชีวาเช่นนี้ตามเคย เหมือนกับนิสัยของเขาที่ไม่มีรสชาติใด

ทั้งสองเดินมาถึงห้องรับแขก เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

ฝู้จิงเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือน้ำชาอยู่แก้วหนึ่ง เขามองออกไปนอกหน้าต่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อสังเกตได้ว่าพวกเขามาถึงแล้วจิ้นเฟิงเฉินจึงได้หันหลังกลับมา สายตามองไปยังเรือนร่างของเจียงสื้อสื้อ เนิ่นนานและลึกล้ำ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปิดบังไม่ได้

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลง ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยน้ำเหงื่อ

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้ว่าตอนนี้จะกลายไปเป็นศัตรูกับเธอ แต่อย่างน้อยเขาก็เคยช่วยชีวิตเธอไว้

เพียงแต่ว่าเธอมีจิ้นเฟิงเฉินแล้ว และไม่สามารถจะตอบรับความรักอันลึกซึ้งนั้นได้อีก

ฝู้จิงเหวินมองดูท่าทางของเธอ แล้วหัวเราะให้กับตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินได้ขมวดคิ้วเข้าหากัน และเดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว เขาใช้ร่างกายบดบังเจียงสื้อสื้อเอาไว้ เพื่อขัดจังหวะทางสายตาของฝู้จิงเหวิน

“ฝู้จิงเหวิน ผมไม่อยากจะอ้อมค้อมกับคุณ เอาเอกสารของเจียงสื้อสื้อออกมาซะ”

ฝู้จิงเหวินวางแก้วน้ำชาในมือลงเขาไม่ได้รีบร้อนเนื่องจากสถานการณ์ในตอนนี้เขาคิดไว้เรียบร้อยแล้ว

“ไม่ได้”

เอกสารเหล่านั้นเป็นที่พึ่งแห่งเดียวของเขา หากว่านำมันไปให้จิ้นเฟิงเฉินแล้ว ทั้งสองคนก็จะหนีไปได้ และเขาเกรงว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้เจอเจียงสื้อสื้ออีก

เขาโลภมากก็จริง แม้ว่าตัวเธอในตอนนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตนเองแม้แต่น้อย แต่หากว่าเธอยังจากไปไม่ได้ เขายังคงได้มองเห็นเธอบ้างเป็นบางครั้ง ต่อให้แค่หางตาก็ตาม

คำตอบนี้ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับจิ้นเฟิงเฉิน เนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เอกสารกลับมาอย่างง่ายๆ

ความรักของผู้ชายตรงหน้านี้ ดำเนินมาถึงจุดที่หวาดระแวง น่าเสียดายเหลือเกินที่เขารักคนผิด

จิ้นเฟิงเฉินเคยสูญเสียเจียงสื้อสื้อมาแล้วครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้แน่

ดังนั้นจึงได้พยายามปกป้องเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินดุดันขึ้นมาทันที

“คุณพาเธอมาที่นี่โดยที่ผมไม่ได้รับอนุญาต ผมพยายามอดทนไม่ลงไม้ลงมือแล้ว เนื่องจากเห็นแก่ที่คุณเคยดูแลสองแม่ลูกมาหลายปี ฝู้จิงเหวิน สิ่งที่คุณบอกว่ารักเธอ คุณคิดเองเออเองทั้งนั้น เธอไม่ได้รักคุณเลย คุณทำแค่เพียงสนองความต้องการส่วนตัวเท่านั้น ถึงได้เป็นแบบนี้”

คำพูดที่ไม่เหลือเยื่อใยๆ ทำให้สีหน้าของฝู้จิงเหวินขาวซีด

ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?

เขามองเห็นความรักที่ตนมีให้เจียงสื้อสื้ออย่างลึกซึ้งและเลอค่า มองเป็นความรักที่ไม่มีค่าแม้แต่สตางค์เดียว เขามีสิทธิ์อะไรกัน?

ก็แค่ชนะการประลองเท่านั้น วันนี้ที่จิ้นเฟิงเฉินเป็นฝ่ายชนะเขาจึงสามารถดูถูกความรักที่ตนมีต่อเจียงสื้อสื้อได้อย่างนั้นเหรอ？

สายตาอันโมโหเดือดร้อนของฝู้จิงเหวินจ้องไปยังจิ้นเฟิงเฉิน มือทั้งสองข้างของเขากำแน่น

“จิ้นเฟิงเฉิน！ คุณอย่าทำให้มันเกินไปนัก ผมรักเธอ ดังนั้นผมจึงอยากให้เธออยู่ที่นี่ และได้ดูแลความปลอดภัยของเธอด้วยตัวเอง แล้วคุณล่ะ？ คุณเคยปล่อยให้เธอหายไปถึง3ปี แม้แต่ตอนที่เธอตกอยู่ในอันตรายก็ไม่อาจปกป้องได้ คุณไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะว่าผม！”

เรื่องที่เคยทำให้สองแม่ลูกหายตัวไป เป็นเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกผิดมาตลอดชีวิต

ในวันนี้เรื่องนั้นกลับถูกพูดออกมาจากฝ่ายศัตรูหัวใจ เขาต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างไม่ต้องสงสัย เวลา 3 ปีนั้นช่างทรมานเหลือเกิน เขาตามหาเจียงสื้อสื้อทุกหนทุกแห่ง แต่ว่ากลับหาไม่เจอ เขาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับตลอดเวลา

เจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ถึงความผิดหวังของจิ้นเฟิงเฉิน จึงได้พลิกมือเข้าไปกุมฝ่ามือของเขาเอาไว้