ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 83

บทที่ 83  เศร้าใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“โทษทีนะ ฉันต่อไปจะเป็นยังไงไม่รบกวนคุณมาเป็นห่วงหรอก”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็หันหลังเดินจากไป

เธอต้องรู้แล้วว่าถ้าทำให้ตระกูลเจียงกับตระกูลหลานโมโห ในตอนนี้และอนาคตพวกเขาไม่มีทางที่จะปล่อยเธอไปแน่ แต่ไม่ว่ายังไง เธอไม่มีทางไปกล่อมจิ้นเฟิงเฉินหรอก

ถ้าเกิดเธอยอมถอยให้ก้าวหนึ่ง ก็มีแต่ทำให้ตระกูลเจียงกับตระกูลหลานนั้นแข็งข้อกว่าเดิม

หลานซือเฉินได้ยืนมองแผ่นหลังเจียงสื้อสื้ออยู่ที่เดิม นัยน์ตาของเขาได้มีความนิ่งขรึมเล็กหน่อย

......

ไปดูบ้านยังเจอกับหลานซือเฉินได้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองดวงซวยมากๆ เธอไม่ได้ไปติดต่อคนกลางในการปล่อยเช่าบ้านคนอื่นต่อ ตัดสินใจที่จะกลับบ้าน

ตอนที่เดินผ่านประตูห้างสรรพสินค้านั้น หางตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้ไปสะดุดกับร่างที่คุ้นเคยเข้า

เธออึ้งไปสักพัก นั้นจิ้นเฟิงเฉิน

เขาใส่เสื้อสูทสีดำ เวลานี้ในมือของเขายังถือถุงไม่กี่อัน เห็นแบบนั้นแล้วเหมือนพึ่งออกมาจากห้าง

คนที่มากับจิ้นเฟิงเฉินนั้นมีเสี่ยวเป่า ซูชิงหยิง และหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง

เจียงสื้อสื้อยืนอึ้งมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น

หน้าประตูห้าง ซูชิงหยิงใส่เสื้อเดรสสีขาว ดูอ่อนโยนและสง่า เธอมองจิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วพูดว่า “โทษทีนะเฟิงเฉิน คุณยุ่งอยู่ที่บริษัทแท้ๆ ยังรบกวนคุณมาอีก”

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ซูชิงหยิงไม่ต้องไปทำงาน เพราะงั้นเลยไปที่บ้านจิ้นไปเยี่ยมคุณหญิงจิ้น ทั้งสองเลยชวนกันไปเดินห้าง เสี่ยวเป่าไม่มีเรียน คุณหญิงจิ้นเลยพาเขาออกมาด้วย

แต่ว่าทั้งบ่าย เสี่ยวเป่านั้นไม่ยิ้มไม่หัวเราะเลย

พอเดินเหนื่อย ก็เลยเรียกจิ้นเฟิงเฉินมารับพวกเขา

ได้ยินที่ซูชิงหยิงพูด คุณหญิงจิ้นที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่มีอะไรให้น่าขอโทษ ของที่ซื้อก็เป็นของของเขาทั้งนั้น”

พูดถึงเรื่องนี้ ซูชิงหยิงก็ได้ยื่นถุงใบหนึ่งให้ เธอได้ใส่น้ำเสียงที่อ่อนหวานพูดออกมาว่า “ซื้อเนกไทกับกระดุมข้อมือให้นาย เมื่อกี้ตอนที่เห็นรู้สึกว่ามาเหมาะกับนายดี เปิดดูสิ ถ้าเกิดไม่ชอบละก็ตอนนี้เอาไปคืนก็ยังทัน”

สายตาที่ซูชิงหยิงมองจิ้นเฟิงเฉินนั้นเต็มด้วยการรอคอย

แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังมีใบหน้าที่ไร้อารมณ์เหมือนเดิม พูดออกไปเรียบๆ ว่า “ขอบคุณ กลับไปค่อยดู”

พูดจบ ซูชิงหยิงนั้นก็ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย นัยน์ตาของเธอได้มีความผิดหวังเล็กน้อย

คุณหญิงจิ้นที่ยื่นอยู่ข้างๆ ก็ได้ปลอบว่า “ชิงหยิง เธออย่าไปสนใจเลย ไอ่หมอนี่มันไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดี”

เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ ได้เบะปาก เริ่มอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา

น่าเบื่อจริง รู้แบบนี้น่าจะให้แด๊ดดี้พาเขาไปหาน้าสื้อสื้อ

เสี่ยวเป่าถอนหายใจ สายตาของเขาก็ได้มองไปอีกฝั่ง แล้วก็เห็นเจียงสื้อสื้อที่อยู่ไม่ไกลนักพอดี

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าจะถูกเสี่ยวเป่าเห็นเข้า เธอตกใจ แล้วก็รีบซ่อนตัวทันที

ทางเสี่ยวเป่านั้น ก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “น้าสื้อสื้อ! ”

สามคนที่เหลือได้ยิน ก็มองไปทางเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าเดินเข้าไป จับแขนของจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า “แด๊ดดี้ เมื่อกี้ผมเห็นน้าสื้อสื้อด้วย”

แววตาของเสี่ยวเป่านั้นเป็นประกาย เห็นท่าทางแบบนั้นทั้งเซอร์ไพรส์และดีใจ

จิ้นเฟิงเฉินเลยมองไปตามที่ที่เขามอง ฝั่งตรงข้ามมีคนเดินไปเดินมา แต่ว่าไม่เห็นมีเจียงสื้อสื้อเลย

“เสี่ยวเป่าเราดูผิดไปหรือเปล่าคะ!” ซูชิงหยิงหัวเราะแล้วพูด

ในใจเธออิจฉาอย่าห้ามไม่ได้ ตลอดทั้งบ่ายนี้ เสี่ยวเป่าดูแล้วไม่มีความสุขเลยสักนิด ไม่ให้เธอกอดและพูดกับเธอแม้แต่คำเดียว ตอนนี้พูดถึงเจียงสื้อสื้อ กลับตื่นเต้นดีใจขึ้นมา