ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 84

บทที่ 84 ย้ายมาอยู่กับผมเถอะ

เจียงสื้อสื้อนิ่งไปสักพัก ลุกขึ้นเปิดประตู

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีตัวเล็กๆ ได้โผล่เข้ามา กอดขาของเธอ

เจียงสื้อสื้อรีบรับ เห็นว่าเป็นเสี่ยวเป่า ข้างหลังเขายังมีจิ้นเฟิงเฉิน

“น้าสื้อสื้อ!”

เสี่ยวเป่าดูแล้วมีความสุขมากๆ เจียงสื้อสื้อนั่งลงแล้วก็อุ้มเขาขึ้นมา

เธอมองทั้งสองอย่างอึ้งๆ เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าคืนนี้ทั้งสองจะมา

“น้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าได้เอาของขวัญมาให้น้าด้วยนะครับ”

“จริงเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อสงสัย อุ้มเสี่ยวเป่าเดินเข้าไปในบ้าน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินเข้ามาตาม แล้วก็ปิดประตู

เจียงสื้อสื้อได้เอาเสี่ยวเป่าวางบนโซฟา ยิ้มแล้วเปิดปากถามว่า “เสี่ยวเป่าเตรียมของขวัญอะไรให้น้าสื้อสื้อค่ะ?”

เสี่ยวเป่ามองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

เห็นถุงที่อยู่ในมือจิ้นเฟิงเฉิน เอาของข้างในออกมา มันเป็นภาพวาดภาพหนึ่ง

คนที่อยู่ในภาพนั้นเป็นเจียงสื้อสื้อเอง

แววตาของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ใครเป็นคนวาด สวยจัง”

ภาพคนที่อยู่ในนั้นยอดเยี่ยมมาก ลักษณะและอื่นๆ ดูแล้วเหมือนกับเจียงสื้อสื้อมาก วาดได้ดีมากจริงๆ

“เสี่ยวเป่าเป็นคนวาดเอง” จิ้นเฟิงเฉินตอบ

เพื่อภาพนี้ เสี่ยวเป่านั้นพยายามมานานมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเป่าวาดรูปให้คนอื่น ไม่พูดไม่ได้เลยว่า จิ้นเฟิงเฉินเริ่มจะหึงเจียงสื้อสื้อแล้ว

ได้ยินว่าเสี่ยวเป่าเป็นคนวาด เจียงสื้อสื้อประหลาดใจมากกว่าเดิม เธอมองเสี่ยวเป่าแล้วก็ชมว่า “โอ้โห! เสี่ยวเป่าของพวกเราเก่งจังเลย!”

การชมนี้เป็นความจริง เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเสี่ยวเป่านั้นเก่งจริงๆ

ในวัยนี้ เด็กคนอื่นยังนั่งเล่นเดินเล่นทรายอยู่เลย!

เสี่ยวเป่านั้นบังคับหุ่นยนต์ได้ ขนาดวาดยังวาดได้ดีขนาดนี้

ทำไมถึงฉลาดขนาดนี้ หรือว่าได้เชื้อของจิ้นเฟิงเฉิน?

“เป็นน้าสื้อสื้อที่สวยเสี่ยวเป่าเลยวาดออกมาสวย!” เสี่ยวเป่ายิ้มแล้วพูด

ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มตาม

เด็กคนนี้ปากหวานจริงๆ!

จิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างๆ มองอย่างเงียบๆ ตอนนี้เขาได้มึนงงเล็กหน่อย ไม่พูดไม่ได้เลยว่า บางครั้งลักษณะของเสี่ยงเป่านั้นเหมือนกับเจียงสื้อสื้อมาก โดยเฉพาะตาหวานๆ ตอนที่ยิ้มนั้น

ทั้งสองเหมือนแม่ลูกกันมาก

สักพัก หางตาของจิ้นเฟิงเฉินนั้นเหลือบไปเห็นมาม่าบนโต๊ะที่มีควันร้อนๆ ลอยออกมา ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที

“มื้อเย็นเธอกินอันนี้?”

“หา?” เจียงสื้อสื้อนิ่ง มองไปบนโต๊ะก็เข้าใจทันที เธอพูดไปว่า “ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ คนเดียวก็เลยกินอะไรง่ายๆ”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าคืนนี้ฉันกับเสี่ยวเป่าจะไม่มา?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก

เมื่อกี้เธอได้เห็นกับตาตัวเองว่าเขากับซูชิงหยิงนั้นกลับไปด้วยกัน แล้วเจียงสื้อสื้อจะไปนึกถึงได้ยังไงว่า เขายังจะพาเสี่ยวเป่ามาหาตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม แล้วก็เอามาม่าไปเก็บ ใช้น้ำเสียงที่ทุ้มและน่าฟังพูดว่า “ต่อให้อยู่คนเดียวก็ไม่ต้องกินง่ายขนาดนี้ ฉันสั่งข้าวให้!”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ในบ้านก็ไม่ค่อยมีอะไรให้กิน คงทำได้แค่สั่งข้าว

ทางเสี่ยวเป่า เขาก็ได้ถามอีกว่า “น้าสื้อสื้อชอบของขวัญที่เสี่ยวเป่าให้ไหมครับ?”