ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 833

บทที่ 833 มาดูเรื่องตลก

“ที่เขามาวันนี้………”

“มาดูเรื่องตลก” จิ้นเฟิงเฉินดูเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนั้นกู้เนี่ยนก็เข้าใจทันที

เห็นได้ชัดว่าเบอร์เกนคนนี้ยกก้อนหินทุบขาตัวเองชัดๆ

กู้เนี่ยนดึงสติกลับมา แล้วถาม “คุณชาย ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไร”

เบอร์เกนหยิ่งผยองเช่นนี้ กดขี่มาถึงบนหัวแล้ว ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่เปลี่ยน กล่าวอย่างเรียบๆ “ ยังไม่ต้องรีบลงมือก่อน ”

กู้เนี่ยนติดตามอยู่ข้างกายจิ้นเฟิงเฉินมาหลายปี แต่ก็ยังตามความคิดของเขาไม่ค่อยจะทัน

ตามความคิดของกู้เนี่ยน หน้าแบบนี้ก็ควรจะตบกลับไปในตอนนั้น ให้เบอร์เกนได้สัมผัสกับความรู้สึกหัวแหวกหน้าแหวกสักครั้ง

อย่างกับรู้ความคิดของกู้เนี่ยน จิ้นเฟิงเฉินกล่าวอย่างเย็นชา “บริษัทสูญเสียมากมายเช่นนี้ ย่อมต้องเอาคืนอย่างแน่นอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ หากเราลงมือตอนนี้ เบอร์เกนจะต้องถือโอกาสเล่นเกมอีกครั้ง สถานการณ์บริษัทจะแย่ลงไปอีก ดังนั้น สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือรักษาเสถียรภาพสถานการณ์บริษัท อย่างอื่นระงับไว้ก่อนชั่วคราว”

“ครับ”กู้เนี่ยนพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป

เมื่อกู้เนี่ยนเดินไปถึงประตูห้องทำงาน จิ้นเฟิงเฉินเรียกเขาไว้ “แจ้งผู้บริหารระดับสูง อีกห้านาที ประชุมที่ห้องประชุม”

หลังกู้เนี่ยนรับคำ ก็รีบออกไปแจ้งเพื่อทราบทันที

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ใบหน้าที่สมบูรณ์ราวกับใช้มีดแกะสลักขึ้นมา ช่างเยือกเย็น และในแววตามีแสงเฉียดคมวาดผ่าน

เบอร์เกนชอบเล่นอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้น เขาก็ควรหาเวลาเล่นกับเบอร์เกนบ้าง

……

เบอร์เกนขึ้นลิฟต์ลงมาชั้นล่าง ตลอดทาง ใบหน้ามืดมนราวกับท้องฟ้าที่พายุฝนจะกระหน่ำลงมาเช่นนั้น

ผู้ช่วยวิ่งเหยาะๆตามหลังเขา

หลังจากออกจากประตูบริษัทแล้ว รถหรูคันใหญ่ก็จอดรออยู่ตรงข้างทางแล้ว

เมื่อคนขับรถเห็นเบอร์เกนออกมา รีบลงจากรถ ยกมือขึ้นอย่างเคารพยำเกรง จะเปิดประตูรถให้เบอร์เกน

ใครจะรู้ว่า กลับถูกผลักอย่างแรงกระเด็นไปอีกด้านหนึ่ง

เบอร์เกนใช้แรงดึงประตูรถออกเอง ก้มตัวนั่งเข้าไปในรถ

จากนั้น เสียง “ปัง ” กระแทกประตูรถอย่างอารมณ์เสีย

คนขับรถชำเลืองมองผู้ช่วยอย่างไร้เดียงสา

ผู้ช่วยส่งสายตาให้เขา บอกให้เขาไม่ต้องสนใจ

ตอนนี้เบอร์เกนกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ ใครกล้าไปกระตุกหนวดเสือในเวลานี้ ก็ได้ตายอย่างน่าอนาถอย่างแน่นอน

คนขับรถเงียบดังไก่ อ้อมไปทางท้ายรถแล้วเข้าไปนั่งในที่คนขับ

ผู้ช่วยนั่งข้างคนขับ และเอียงหัวแอบมองไปที่เบอร์เกนอย่างเงียบๆ

เห็นเพียง รูปร่างสูงใหญ่ของเบอร์เกนนั่งยุบลงไปที่เบาะหนังแท้ ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีแสดงอาการใดๆ ในตาเต็มไปด้วยกลิ่นพายุฝนกระหน่ำ

เจ้านายของบ้านเพิ่งจะสูญเสียเงินไปจำนวนหนึ่ง อารมณ์ย่อมไม่ดีอยู่แล้ว

แต่ผู้ช่วยก็เข้าใจดีว่า สาเหตุแท้จริงที่ทำให้เบอร์เกนโกรธนั้น เขาตั้งใจจะไปดูเรื่องตลกของจิ้นเฟิงเฉิน สุดท้ายกลับถูกจิ้นเฟิงเฉินเห็นเป็นตัวตลก

เรื่องนี้จะทนได้อย่างไร

นึกถึงจิ้งเฟิงเฉินที่บอกเขาว่าจะแจ้งตำรวจด้วยสีหน้าเรียบๆ เบอร์เกนก็ทุบกำปั้นไปที่ประตูรถแรงๆ

เสียงอู้อี้ทำให้ ทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างหน้าตกใจ

ผู้ช่วยมองมา แล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “ คุณผู้ชาย มือของท่าน ”

ข้อนิ้วเบอร์เกนเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาชักมือกลับด้วยสีหน้าไม่แสดงอาการใดๆ แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร”

ได้ยินเช่นนั้น ผู้ช่วยก็ปิดปากทันที

เบอร์เกนนั่งมองไปนอกหน้าต่างรถ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ช่วยจึงทำได้เพียงถามอย่างระมัดระวังอีกครั้ง “งั้น……….ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ย้ายหนี”

“ย้ายอะไรย้าย ” เบอร์เกนกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “แกคิดจริงๆหรือว่าเขามีรายละเอียดเกี่ยวกับตำแหน่งของเรา ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ช่วยก็รู้สึกสับสนมาก

หรือว่าจะไม่ใช่ ถ้าไม่ใช่ ทำไมเบอร์เกนถึงถูกเขาข่มขู่ได้

“เขาโกงเราหรือ ”จู่ๆผู้ช่วยก็พูดขึ้นพร้อมกับแสงวาบเข้ามาในความคิดของเขา

เบอร์เกนจ้องมองและหัวเราะเยาะ“อย่างน้อย เขาก็ไม่รู้ว่าสถาบันวิจัยอยู่ที่ไหน”

ถึงแม้จิ้นเฟิงเฉินจะรู้ว่าพวกเขามีสถาบันวิจัย แต่ก็ไม่รู้รายละเอียดตำแหน่งที่ตั้ง

หากจิ้งเฟิงเฉินแจ้งตำรวจจริงๆ เขาก็ยังสามารถย้อนกลับมาฟ้องจิ้นเฟิงเฉินข้อหากล่าวเท็จได้

“เขาก็แค่จะเอาเรื่องนี้มาคุกคามแค่นั้นเอง คราวนี้จิ้นซื่อกรุ๊ปเสียหายหนักมาก จิ้นเฟิงเฉินไม่มีที่ระบาย แกไม่เห็น หน้าอย่างเขาภายนอกแข็งกร้าวแต่ภายในขี้ขลาดหรือ ”

เบอร์เกนเข้าใจดีว่าวันนี้ตัวเองสู้จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ เสียเปรียบเขา แต่ว่า ต่อหน้าผู้ช่วยของตัวเอง เขาจะยอมรับได้อย่างไร

ผู้ช่วยจำได้ว่า จิ้นเฟิงเฉินเหมือนจะพูดแค่สองสามคำก็ควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเจ้านายพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อรนหาที่ตาย ทำได้เพียงพยักหน้า

เบอร์เกนสองขาไขว้กัน แล้วกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น หากเขารู้ตำแหน่งเฉพาะเจาะจงว่าอยู่ไหน ทำไมถึงทนไว้ไม่ลงมือ ต้องรู้นะว่า เชื้อไวรัสในร่างกายของภรรยาเขายังไม่ได้แก้ไข”

การวิเคราะห์นี้ค่อนข้างสมเหตุสมผล ตอนนี้ผู้ช่วยก็เห็นด้วยเล็กน้อย รู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

หากจิ้นเฟิงเฉินหาตำแหน่งสถาบันวิจัยของพวกเขาเจอจริง สิ่งแรกที่ทำต้องไม่ใช่การไปหาตำรวจอย่างแน่นอน แต่ตัวเองต้องลงมือก่อน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินทำในตอนนี้ทั้งหมด ล้วนเพื่อแสวงหาวิธีการรักษาเชื้อไวรัสให้กับภรรยาของเขา

“คุณผู้ชาย ท่านพูดถูก” ผู้ช่วยประจบสอพลอ

เบอร์เกนเหลือบมองเขาแล้วกล่าวเรียบๆ “ถึงจะเป็นเช่นนี้ มาตรการรักษาความปลอดภัยของสถาบันวิจัยก็ต้องเข้มแข็งขึ้น เมื่อพบปัญหา เตรียมพร้อมเคลื่อนย้ายตลอดเวลา”

ผู้ช่วยรับคำครับ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นเริ่มติดต่อคนขึ้นมา

ส่วนเบอร์เกนพิงพนักเก้าอี้ นวดและจับหว่างคิ้วด้วยมือเดียว ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ทำให้คนมองไม่เห็นอารมณ์