ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 836

บทที่ 836 แด๊ดดี้เป็นคนเลว

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่เปลี่ยน กล่าวอย่างเรียบๆ “คนที่กล้าขึ้นไปจับคนบนเครื่องบิน แกคิดว่าพวกเขาจะดีขนาดไหน รีบไปตรวจสอบ ถือว่าเป็นการช่วยงานคุณตำรวจโดยไม่มีค่าตอบแทน ”

“ครับ ” กู้เนี่ยนรับคำ

คนที่เคยมีเรื่องกับคุณชายบ้านเขาในอิตาลี นอกจากเบอร์เกนก็ไม่มีใครอีกแล้ว

ถึงแม้ฝู้จิงเหวินจะอยู่ที่อิตาลีด้วย แต่สิ่งที่เขาสามารถทำได้มันน้อยมาก

และคนที่ทำงานให้กับเบอร์เกนนั้น ต่างมีมลทินมากบ้างน้อยบ้าง

แค่ตรวจสอบ ก็สามารถตรวจเจอเรื่องราวมากมายออกมาได้แล้ว

ถึงแม้จะไม่ถูกยิงเป้าประหารชีวิต ก็ต้องรอติดคุกไปตลอดชีวิต

เจียงสื้อสื้อนั่งรออยู่ในรถอย่างกระวนกระวาย เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินเดินออกมา ก็เปิดประตูรถลงมาทันที แล้วเดินเข้าไปรับเขา

“ทำไมถึงนานอย่างนี้ ”

เห็นสีหน้าเธอเป็นกังวล จิ้นเฟิงเฉินก็กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ต้องตามขั้นตอน ทำให้เสียเวลาไปหน่อย จนทำให้คุณรอนานเลย ”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ”

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเธอ แล้วพาเธอเข้าไปนั่งแถวหลัง โดยลูบหลังเธอเบาๆ

“ กังวลใช่ไหม หืม ”

วันนี้เจียงสื้อสื้อตกใจมาก สีหน้าซีดเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกสงสารเธอมาก ยิ่งทำให้เกลียดคนพวกนั้น นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้แก้มเธอเบาๆ ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ทำไมสีหน้าซีดขนาดนี้ ”

เจียงสื้อสื้อถูแก้มไปมา แล้วผิวหนังที่ถูกเธอนวดและถู กลับมามีสีเลือดบ้างเล็กน้อย

เธอฝืนยิ้มแล้วกล่าว “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณลงไม้ลงมือกับคนแบบนี้”

มันน่ากลัวมาก แต่น่าเป็นห่วงมากกว่า

จิ้นเฟิงเฉินโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกล่าวปลอบใจว่า “ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว ”

เจียงสื้อสื้อไม่พูดอะไร ทั้งสองโอบกอดกันอย่างเงียบๆ

ผ่านไปได้สักพัก เจียงสื้อสื้อถึงเงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า กล่าวอย่างกังวลว่า “คุณเจอเรื่องแบบนี้บ่อยไหม”

ไม่ทันได้ตั้งตัว ก็จะมีกลุ่มคนจำนวนมากโผล่มา จู่โจมอย่างกะทันหัน

หากวันหนึ่ง ฝ่ายตรงข้ามเจ้าเล่ห์เกินไป จิ้นเฟิงเฉินไม่ทันระวังแล้วเสียรู้ ควรจะทำอย่างไร

เธอไม่กล้าคิดมากไปกว่านี้ เพียงแค่รู้สึกว่าบีบหัวใจเธอเหลือเกิน

จิ้นเฟิงเฉินจับและลูบหัวเธอเบาๆ “ไม่มาก มีแค่ไม่กี่ครั้งเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกกลัวแล้วถามต่อว่า “ คนเหล่านั้นเป็นใครกัน คือศัตรูที่ต่อต้านคุณในเมื่อเร็วๆนี้หรือไม่”

“อืม” จิ้นเฟิงเฉินกล่าวเรียบๆ

เจียงสื้อสื้อลุกออกจากอ้อมกอดเขา แล้วกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “แล้วจะทำอย่างไร หากทำไม่สำเร็จในครั้งแรก พวกเขาจะมาครั้งที่สองไหม ”

เธอกังวลจริงๆ มีเส้นผมติดอยู่บนริมฝีปากโดยบังเอิญ แต่เธอไม่สังเกตเห็น

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ เสียงหัวเราะเบาๆน่าฟัง

เขายื่นมือไปเขี่ยเส้นผมออกให้เจียงสื้อสื้อ เกี่ยวท้ายทอยเธอไว้ด้วยมือเดียว แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง

“เขาอยากมาก็มา คุณก็เห็น พวกเขาไม่สามารถชนะผมได้อยู่แล้ว ”

ใบหน้าเจียงสื้อสื้อแนบตรงหน้าอกเขา ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ความไม่สบายใจ ก็ค่อยๆสงบลง

ในที่ที่เธอมองไม่เห็น รอยยิ้มบนใบหน้าจิ้นเฟิงเฉินลบไปทีละน้อย ดวงตามืดมิดราวค่ำคืนที่หนาวเหน็บ

รถได้ถึงบ้านตระกูลจิ้นแล้ว

แต่เจียงสื้อสื้อกลับหลับอยู่ในอ้อมกอดจิ้นเฟิงเฉิน เขาให้คนขับรถลงจากรถ ไม่ต้องเสียงดัง แล้วรอเธอตื่นอย่างเงียบๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาที เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้น ด้วยอาการงุนงง

เธออยู่ในรถไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ไป