ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 837

บทที่ 837 กินยานี้ลงไป

เมื่อเขาวางสายแล้ว บอกเจียงสื้อสื้อกับฟางเสว่มั่นว่าที่บริษัทมีงาน ต้องออกไป

เขาไม่กล้าบอกสื้อสื้อว่า มีความคืบหน้าใหม่ทางสถาบันวิจัย เขากังวลว่าหากไม่ใช่ความคืบหน้าในทางที่ดี สื้อสื้อจะผิดหวังมากขึ้น

เจียงสื้อสื้อได้ยินว่าเป็นเรื่องของบริษัท ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก บอกแค่ให้เขาระมัดระวังความปลอดภัย

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้ารับ จับกุญแจรถขึ้น แล้วขับรถตรงไปที่สถาบันวิจัย

หลังจากที่เขาถึงแล้ว โม่เหยียก็ทักทายด้วยความเคารพ “คุณชาย”

จิ้นเฟิงเฉินผงกหัว แล้วกล่าวเสียงเคร่งขรึม “ในโทรศัพท์คุณบอกว่า มีความคืบหน้าใหม่ เรื่องมันเป็นอย่างไร”

หานยู่กับโม่เหยียมองหน้ากัน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งสอง

“ผมกับหานยู่ทำการทดลองนับครั้งไม่ถ้วน แล้วเห็นว่ามียาชนิดหนึ่ง สามารถยับยั้งเชื้อไวรัสในร่างกายคุณหญิงได้”

โม่เหยียพูดพร้อมกับยื่นแผ่นรายงานในมือให้จิ้นเฟิงเฉิน ชี้ไปที่ข้อมูลซับซ้อนข้างบน แล้วอธิบาย จากนั้นสรุป “ก็คือยาชนิดนี้ สามารถยับยั้งเชื้อไวรัสได้”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วขณะถือแผ่นรายงานในมือ

“เพียงแค่ยับยั้ง”

“ใช่ เพียงแค่ยับยั้งชั่วคราว ”

เมื่อถูกถามเช่นนี้ ใจที่ตื่นเต้นของหานยู่ก็สงบลง

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มียาที่สามารถรักษาเชื้อไวรัสชนิดนี้ได้ อย่างไรก็ตาม สามารถวิจัยยาที่ยับยั้งเชื้อไวรัสชนิดนี้ได้ ก็เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

“ประสิทธิภาพเป็นอย่างไร”

“อย่างน้อยก็สามารถชะลอเชื้อไวรัสในร่างกายคุณหญิงกำเริบได้ ”โม่เหยียกล่าวตามความเป็นจริง

จิ้นเฟิงเฉินผงกหัว สามารถชะลอได้ดีกว่าไม่มี

เขาพึมพำ แล้วถามว่า“เคยทดสอบแล้วหรือยัง”

“แน่นอนอยู่แล้ว ผมกับหานยู่ได้ทำการทดลองหลายครั้งมาก ไม่มีปัญหาแน่นอน”

“ดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้จิ้นเฟิงเฉินถึงวางใจลง โม่เหยียส่งยาหนึ่งขวดให้เขา แล้วย้ำว่า“ยานี้สามวันกินหนึ่งเม็ด คุณชายท่านต้องจดบันทึกปฏิกิริยาของคุณหญิงหลังจากกินยาพวกนี้ หากมีอะไรผิดปกติ ต้องรีบติดต่อผมทันที ไม่ว่าอย่างไรยาตัวนี้ยังไม่ใช่ยาแก้พิษจริงๆ”

“ได้”

……

ที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้น

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินกลับถึงบ้าน เจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จแล้ว จิ้นเฟิงเฉินถือน้ำหนึ่งแก้วเดินเข้าไปในห้องนอน

จากนั้น นำยาเม็ดในมือยื่นให้เจียงสื้อสื้อ “สื้อสื้อ กินยานี้ลงไป จะดีต่อร่างกายคุณ”

“ได้”

เจียงสื้อสื้อนำยาเม็ดใส่ในปากทันที แล้วดื่มน้ำตามลงไป โดยไม่ลังเล

เพราะเธอรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินคือคนที่จะไม่มีวันทำร้ายเธอตลอดไป

เขาบอกว่ามีประโยชน์ต่อร่างกายเธอ ถ้าอย่างนั้นต้องมีแน่นอน

ในที่สุดก็กลับมาถึงตระกูลจิ้น ในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกสบายใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน

คืนนี้ สำหรับเธอแล้วเป็นค่ำคืนที่เงียบสงบที่สุดในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้

ข้างกายคือชายที่รักเธอ เธอเองก็กลับมาอยู่ข้างกายลูกๆและแม่ด้วย

สิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลกก็คือแค่การได้อยู่กับคนในครอบครัว

เมื่อเจียงสื้อสื้อนึกถึงคำมั่นที่ให้เด็กน้อยสองคนไว้เมื่อหัวค่ำ ว่าจะพาพวกเขาออกไปเล่น จึงเงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉิน “ฉันรับปากเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนว่า พรุ่งนี้จะพาพวกเขาออกไปเล่น คุณมีเวลาไหม”

“มีครับ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอ่อนโยน โอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงสื้อสื้อตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้ทุกคน

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินตื่นมา พบว่าคนข้างกายไม่อยู่แล้ว ในใจก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าก็พบเงาเจียงสื้อสื้อกำลังวุ่นอยู่ในห้องครัว เขาเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหลังเจียงสื้อสื้อ โอบกอดเธอไว้จากข้างหลัง

ถูกเขากอดอย่างกะทันหัน เจียงสื้อสื้อที่กำลังตักโจ๊กอยู่ก็ชะงักไปทันที

หันไปเห็นความกระสับกระส่ายในสายตาของเขา ทันใดนั้นรู้สึกสงสารเล็กน้อย