ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 838

บทที่ 838 เตรียมงานเลี้ยงวันเกิด

ที่สวนสัตว์

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเถียนเถียนที่เหนื่อยล้าจากการเดิน ในมือเถียนเถียนยังมีไอศกรีมกรวยที่กินเหลือครึ่งอัน ถูไปมาบนหน้าของเขา ขณะพูดคุยกับเขา

ขณะคุยกัน มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น เขาเอียงหัวเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้เจียงสื้อสื้อช่วยเขารับสาย

เจียงสื้อสื้อหยิบมือถือออกมา ทีแรกยังรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่เห็นว่าจิ้นเฟิงเหราโทรมา ก็เลยรับสาย

เห็นได้ชัดว่าฝั่งนั้นก็ได้ยินเสียงดังของฝั่งนี้ พูดสั้นๆไม่กี่ประโยคแล้ววางสายไป

จิ้นเฟิงเฉินใช้สายตาสอบถามว่าเรื่องอะไร เจียงสื้อสื้อกล่าว“เฟิงเหราบอกว่าจะถึงวันเกิดอายุห้าสิบปีของแม่คุณแล้ว อยากจัดงานใหญ่ ให้พวกเราเตรียมตัวเตรียมตัว ”

จิ้นเฟิงเฉินนึกวันที่ขึ้นมา ใกล้จะถึงวันเกิดแม่จิ้นแล้วจริงๆ

เขาดึงเบาๆถักเปียของเด็กน้อย “เถียนเถียน เร็วๆนี้ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณย่าแล้ว หนูอยากกลับไปดูไหม ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เถียนเถียนยกสองมือขึ้นทันที ผงกหัวราวกับตำกระเทียม“อยากค่ะ”

เห็นท่าทางดีใจของเถียนเถียนเช่นนี้ ทำให้ผู้ใหญ่หลายคนอดที่จะหัวเราะไม่ได้

เวลาค่ำ จิ้นเฟิงเฉินให้กู้เนี่ยนจองตั๋วเครื่องบินเพื่อเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้

เมื่อกลับถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อก็เริ่มวุ่นอยู่กับการเก็บข้าวของ

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินนั่งมองเธออยู่บนเตียง ทันใดนั้นรู้สึกว่าเวลาได้กลับไปเป็นเหมือนวันเวลาก่อน ทำให้เขามึนงงชั่วขณะ

ขณะที่เขากำลังตะลึงอยู่ เจียงสื้อสื้อหันหน้ากลับมา เกี่ยวคอเขาไว้ ก้มตัวจูบไปที่ใบหูของเขา “คิดอะไรอยู่ นอนได้แล้ว ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วกอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมกอด “ไม่ได้คิดอะไร นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”

พวกเขาคิดอยากจะกลับบ้านอย่างสุดหัวใจ ส่วนแม่จิ้นที่อยู่ในประเทศจีน ก็ยิ่งเฝ้าตามอง

เริ่มตั้งแต่ช่วงบ่ายก็เฝ้ามองอยู่ที่หน้าประตู ยังบ่นพึมพำอย่างกังวล

“ทำไมยังไม่กลับมา หรือว่ารถติด ”

เมื่อพูดบ่อยขึ้นส้งหวั่นชีงเองก็เริ่มสงสัยขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะเอียงหัวถามจิ้นเฟิงเหรา “ทำไมฉันจำได้ว่าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้จะถึงบ้านตอนกลางคืน หรือว่าฉันจำผิดหรือ”

จิ้นเฟิงเฉินเอาองุ่นยัดใส่ปากของเธอ กล่าวยืนยัน “คุณไม่ผิด เครื่องบินจะมาถึงตอนกลางคืน ผมจะไปรับพวกเขาที่สนามบินตอนหกโมงเย็น ตอนนี้เพิ่งจะบ่าย ก็ไม่รู้ว่าคุณแม่ใจร้อนอะไร”

“ฮิฮิ”

พ่อจิ้นเขย่าหนังสือพิมพ์ในมือ แล้วส่งสายตายาวๆมา

จิ้นเฟิงเหราขนหัวลุก แล้วกล่าวทันที “หม่ามี๊ไม่ผิด ผมจำผิดเอง”

ส้งหวั่นชีงปิดปากแอบหัวเราะ

……

ตอนกลางคืน จิ้นเฟิงเหรากำลังขับรถไปสนามบิน ในที่สุดกับรับครอบครัวทั้งสี่คนกลับมาถึงบ้าน

แม่จิ้นตั้งหน้าตั้งตารอ ในที่สุดก็รอจนหลานชายหลานสาวกลับมาถึงบ้าน แล้วกอดไว้จนไม่ยอมปล่อยมือ

แม้แต่ขณะนั่งบนโซฟาก็โอบไว้ เป็นภาพที่หายากจริงๆ

ฟางเสว่มั่นก็เหมือนกัน สองคนกอดคนละคน ยุติธรรมดี

“ที่รัก ย่าคิดถึงพวกหนูมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสียงใสๆของเถียนเถียนกล่าว“เถียนเถียนก็คิดถึงคุณย่ามาก คิดถึงมากที่สุด คิดถึงพิเศษ ใช่ไหมคะ พี่ชาย”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าแรงๆ

มองดูสุดที่รักทั้งสองของหัวใจ แม่จิ้นปลื้มมานานแล้ว จับมือพวกเขาถามโน่นถามนี่ตลอดเวลา

พ่อจิ้นเห็นว่าแทรกเข้าไปไม่ได้แล้ว จึงหันไปพูดคุยกับจิ้นเฟิงเฉิน

“การเดินทางกลับมายังราบรื่นไหม แม่ของเธอรอพวกเธอเป็นวันแล้ว บ่นคิดถึงตั้งแต่เมื่อคืน จนฉันก็นอนไม่ดีไปด้วย”

ฟังความห่วงใยในน้ำเสียงของพ่อจิ้นออก จิ้นเฟิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ทุกอย่างราบรื่นดีครับ”