ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 86

บทที่ 86 งานเลี้ยงวันเกิดเสี่ยวเป่า

พอลากเจียงสื้อสื้อออกมาเสร็จ จิ้นเฟิงเหราก็ได้เอาเธอยัดเข้าไปในรถ จากนั้นก็ขับรถออกไปจากเขตนี้

ในรถ จิ้นเฟิงเหราได้โทรไปเรียกคนมา ช่วยเจียงสื้อสื้อขนของย้ายบ้าน

ก่อนหน้าที่อยู่ห้องทำงานนั้น เขาได้ยินที่อยู่ที่เจียงสื้อสื้อจะย้ายไปจากปากผู้ช่วยของจิ้นเฟิงเฉิน เพราะงั้นเขาไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ได้บอกที่อยู่ให้ปลายสายเลยทันที

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ อึ้งไปนิดหน่อย รอให้เขาวางสาย ถึงได้ถามออกไปด้วยความสงสัยว่า “คุณชายรองรู้ได้ยังไงว่าฉันจะย้ายไปที่ไหน?”

จิ้นเฟิงเหราหน้าเสียไป แต่ก็แค่วิเดียว เขาก็ได้ยิ้มแล้วอธิบายว่า “เมื่อกี้ตอนอยู่ที่บ้านของคุณ คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอ?”

ใจเข้าต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว พี่ชายของเขาปิดบังเจียงสื้อสื้อแล้วก็หาบ้านให้เธอ ถ้าเกิดเขาหลุดออกไปล่ะก็ ถึงตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินต้องฆ่าเขาตายแน่ๆ

เจียงสื้อสื้อนิ่งไป เมื่อกี้ตัวเองได้พูดออกไปแล้วเหรอ? เหมือนว่าไม่มีนะ!

จิ้นเฟิงเหราได้รีบเปลี่ยนเรื่อง “ใช่แล้ว คุณเจียง ผมบอกคุณก่อน สถานที่จัดงานเลี้ยงของเสี่ยวเป่าสวยมากๆ”

“ฉันเห็นมาก่อนหน้านี้แล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบไปแบบไม่ได้ใส่ใจ

“หา? จริงเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม เขาพึ่งไปเห็นสถานที่จริงวันนี้เป็นครั้งแรกนะ!

ทั้งสองพูดคุยกันไป เจียงสื้อสื้อก็ลืมบทสนทนาเมื่อกี้ไปเลย ไม่นานรถก็มาถึงจุดหมาย

คลับเฮาส์ SD

คล้ายกับครั้งก่อน เจียงสื้อสื้อถูกจับแต่งตัวประมาณสองชั่วโมง ตอนที่ออกมานั้น ก็เหมือนว่าเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน

ผมที่เคยตรงของเธอก็ถูกดัดลอน ได้ปล่อยอยู่ข้างหลัง ใบหน้าได้ถูกแต่งหน้าอ่อนๆ ชุดราตรีสีฟ้าที่ดูแล้วราคาไม่ใช่น้อยๆ นั้น เหมือนว่าได้ตัดออกมาเพื่อเธอ ได้โชว์สัดส่วนของเธอได้อย่างงดงาม ถึงแม้ไม่ได้ดูโดดเด่นเหมือนคราวก่อน แต่ก็ดูสง่า ทำให้คนดูแล้วตาเป็นประกาย

พอมองเสื้อที่เธอสวมอยู่ เจียงสื้อสื้อก็ถามออกไปอย่างห้ามไม่ได้ว่า “คุณชายรอง ไม่ต้องอลังการขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ! ก็แค่ไปร่วมงานวันเกิด......”

เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยที่จะออกงานอยู่แล้ว แต่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเสี่ยวเป่า ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องไป เดิมทีคิดว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็แต่งหน้าง่ายๆ ไปดูเสี่ยวเป่าก็พอ

“ไม่เกินไป ไม่เกินไปเลยสักนิด” จิ้นเฟิงเหรามองเจียงสื้อสื้อแล้วพูด

ต้องรู้ว่า นี้ไม่ใช่งานเลี้ยงวันเกิดง่ายๆ แบบนั้น พ่อแม่ของเขาก็อยู่ในงาน และงานเลี้ยงครั้งนี้ ก็เป็นครั้งแรกที่พี่สะใภ้พบหน้าพวกท่าน ถึงแม้พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยสนใจรูปลักษณ์ภายนอกเท่าไหร่ แต่ว่าจะไปแบบฉุยๆ ไม่ได้

อีกอย่างถึงเวลาซูชิงหยิงก็อยู่ด้วย จิ้นเฟิงเหราจะให้พี่สะใภ้ของตัวเองถูกแย่งซีนได้ยังไง

เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น ไหนๆ ก็แต่งตัวแบบนี้แล้ว ก็ได้ไปสถานที่จัดงานกับจิ้นเฟิงเหรา

ระหว่างทาง จิ้นเฟิงเฉินได้โทรหาจิ้นเฟิงเหรา

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไร ได้ยินแค่จิ้นเฟิงเหราพูด “พี่ วางใจเถอะ! ได้รับคนมาแล้ว ตอนนี้อยู่ระหว่างทางที่ไป”

......

ทั้งสองพูดกันอีกสองสามคำ พอวางสาย จิ้นเฟิงเหรายิ้มแล้วพูดอย่างไม่ช้าไม่เร็วว่า “พี่ชายผมนี้คิดถึงคุณอยู่ตอนเวลาจริงๆ!”

เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก เวลานี้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอมองไปนอกหน้าต่างรถ ใจนั้นได้เต้นเร็วอย่างมิได้ควบคุม

......

ทางสถานที่จัดงาน เวลานี้คนของตระกูลจิ้นได้อยู่ในงานเกือบหมด พวกเขาได้ทำการต้อนรับคนของตระกูลซู

ซูชิงหยิงใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อน ดูแล้วอ่อนโยน มองเห็นเสี่ยวเป่าแล้วพูดว่า “เสี่ยวเป่าครับสุขสันต์วันเกิด!”

พูดจบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าพยักหน้า แล้วตอบไปตามมารยาทว่า “ขอบคุณครับคุณน้าชิงหยิง”