ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 87

บทที่ 87 พบพ่อแม่

จิ้นเฟิงเหรามองออกถึงความกังวลของเจียงสื้อสื้อ คิดไปคิดมาก็พูดออกมาว่า “งั้นเดียวผมไปเรียกพี่ชายมา คุณรออยู่ตรงนี้”

เจียงสื้อสื้ออยากจะเปิดปากปฏิเสธ แต่จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ทางนั้นได้เห็นพวกเขาก่อนแล้ว เขาอุ้มเสี่ยวเป่าแล้วเดินเข้า

พอเห็นเจียงสื้อสื้อ เด็กน้อยที่มีสีหน้าไม่ร่าเริงนั้นก็ได้ยิ้มออกมาทันที เขาได้ดิ้นจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นก็วิ่งตรงไปที่เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรีบรับตัวไว้ กลัวว่าเขาจะหกล้ม

เสี่ยวเป่าดีใจมาก พูดตะโกนออกมาว่า “น้าสื้อสื้อมาแล้ว เสี่ยวเป่ารอตั้งนาน”

เจียงสื้อสื้อได้อุ้มเขาขึ้นมา ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ครับ! มาแล้ว เสี่ยวเป่าสุขสันต์วันเกิดนะคะ!”

“ขอบคุณน้าสื้อสื้อครับ! เสี่ยวเป่าดีใจมากๆ ดีใจมากๆ เลย”

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน จิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้ามา

เขามองเจียงสื้อสื้อแล้วพูดออกมาว่า “ชุดออกงานนี้เข้ากับเธอมาก”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเก้อเขิน

จิ้นเฟิงเหรากอดอก แล้วพูดอยู่ข้างๆ ว่า “ชุดออกงานนี้พี่ชายผมเป็นคนเลือกให้เลยนะ!”

โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้นเฟิงเหราเห็นพี่ชายของตัวเองเลือกชุดให้ผู้หญิง

ได้ยินแบบนั้น แววตาของเจียงสื้อสื้อได้มีความประหลาดใจปนมา ชุดออกงานนี้จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนเลือกให้เลยเหรอ? เหมือนว่าเธอไม่กล้าที่จะเชื่อ

เวลาเดียวกัน คุณหญิงจิ้นกับคุณท่านจิ้นแล้วพวกซูชิงหยิงก็ได้เดินมา

จริงๆ เมื่อกี้พวกเขาก็ได้เดินมาใกล้แล้ว เพราะงั้นคำพูดที่จิ้นเฟิงเหราพูดเมื่อกี้ พวกเขาได้ยินทุกคำ

คุณหญิงจิ้นได้มองสำรวจเจียงสื้อสื้อ เธอพอจะเดาได้แล้วว่าคนคนนี้เป็นผู้หญิงที่เสี่ยวเป่าและลูกชายของตัวเองชอบ

หญิงสาวดูแล้วอ่อนโยน ความประทับใจแรกที่คุณหญิงจิ้นมีให้เจียงสื้อสื้อนั้นค่อนข้างดี เธอเดินเข้าไป ยิ้มแล้วถามว่า “เธอคือคุณเจียงสินะ?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วตอบไปว่า “ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ”

ไม่กี่วันก่อนเธอเห็นแม่ของจิ้นเฟิงเฉินแถวหน้าห้างสรรพสินค้า แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าคุณหญิงจิ้นจะรู้จักตัวเอง? เป็นเสี่ยวเป่าหรือว่าจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนพูดขึ้น? เจียงสื้อสื้อสงสัยอย่างห้ามไม่ได้

เสี่ยวเป่าเหมือนสมบัติน้อยๆ เปิดปากพูดว่า “คุณย่า นี่เป็นน้าสื้อสื้อที่ผมพูดถึงบ่อยๆ”

คุณหญิงจิ้นยิ้ม “จ๊าๆๆ ย่าเห็นแล้ว” จากนั้น เธอก็มองที่เจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดถึงคุณเจียงบ่อยๆ เลยล่ะ!”

ทุกครั้งที่มาบ้านตระกูลจิ้น เสี่ยวเป่าก็จะพูดถึงเจียงสื้อสื้อต่อหน้าคุณหญิงจิ้น ชมว่าเจียงสื้อสื้อดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คุณหญิงจิ้นได้หึงแล้วด้วยล่ะ

เจียงสื้อสื้ออาย เธอนั้นรู้สึกทำตัวไม่ถูกอย่างช่วยไม่ได้

เวลานี้ ซูชิงหยิงที่อยู่ข้างๆ ก็ทักทายเจียงสื้อสื้อ เธอยิ้มได้อ่อนโยนมาก

“คุณเจียง เจอกันอีกแล้ว คืนนี้สวยจังเลยนะคะ!”

วันนี้ซูชิงหยิงก็แต่งตัวมาสวยมาก เธอใส่ชุดออกงานสีชมพูอ่อน ราวกับองค์หญิง เธอมาถึงในงานตั้งนานแล้ว

ในงานมีคุณหนูที่แต่งตัวสวยมาเยอะมากๆ แต่ว่าซูชิงหยิงนั้นไม่กังวลแม้แต่น้อย ตัวเองนั้นถึงจะเหมาะที่จะยืนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน คนอื่นนั้นมาทำให้ตัวเองดูโดดเด่นเท่านั้นแหละ

จนกระทั่งเจียงสื้อสื้อปรากฏตัว เธอแต่งตัวไม่ถือว่าโดดเด่นขนาดนั้น แต่ว่าทั้งตัวได้เปล่งประกายออร่าที่ทำให้คนจับไม่ถูก แต่ก็ทำให้คนอยากที่จะมองไปที่เธอ

ในใจของซูชิงหยิงนั้นริษยามาก โดนเฉพาะได้ยินที่จิ้นเฟิงเหราพูด ชุดราตรีที่เธอใส่นั้นจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนเลือกให้ ทำให้เธอยิ่งริษยาเข้าไปอีก

แต่ว่าในงานเลี้ยงแบบนี้ เธอทำให้แค่อดทน พยายามมีภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนอ่อนหวานเข้าไว้