ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 88

บทที่ 88 นกกระจอกยังอยากจะกลายเป็นหงส์

จริงๆแล้ว คืนนี้จิ้นเฟิงเฉินนั้นยุ่งมากๆ เขาก็ไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้นมาดูแลเจียงสื้อสื้อ คิดไปคิดมาเขาก็พูดว่า “งั้นฝากเธอดูแลเสี่ยวเป่าหน่อยนะ”

เอาเสี่ยวเป่าไว้ที่นี่ เธอก็ไม่เบื่อแล้ว

“ได้เลยได้เลย ผมจะอยู่กับน้าสื้อสื้อที่นี่ แด๊ดดี้วางใจเถอะ! ผมจะดูน้าสื้อสื้อเอง”

ใบหน้าของเสี่ยวเป่านั้นเต็มไปด้วยความดีใจ ทำหน้าแบบแด๊ดดี้รีบไปเถอะอย่ามาขัดจังหวะผมกับน้าสื้อสื้อเลย

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ น้ำเสียงที่ทุ้มของเขาได้พูดออกมาว่า “ฉันไปก่อนนะ”

“อืม”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ามองเขาเดินออกไปแล้ว ก็ได้พาเสี่ยวเป่าเดินเล่น

ทั้งสองเดินไปเดินไป ก็เจอกับซูชิงหยิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำ

“คุณเจียง บังเอิญจังนะคะ”

“คุณซู” เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วทักทายออกไป

ซูชิงหยิงเห็นเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ เธอ แววตาก็ได้หดหู่เล็กน้อย ตอนที่เธอจะพูดอะไรบางอย่างนั้น เสี่ยวเป่าได้ลากมือของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “น้าสื้อสื้อ ผมหิวแล้ว”

ซูชิงหยิงก็พูดออกมาว่า “คุณพาเสี่ยวเป่าไปกินข้าวเถอะค่ะ! ฉันจะไปหาเฟิงเฉินก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรบอกฉันได้ตลอด”

เจียงสื้อสื้อได้ขมวดคิ้วเล็กน้อยแบบไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ทำไม ได้ยินแบบนั้นแล้วรู้สึกว่าซูชิงหยิงนั้นเป็นคุณหญิงของงานเลี้ยงนี้

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอตอบไปแบบเรียบๆ เสร็จ ก็พาเสี่ยวเป่าไปโซนรับประทานอาหาร

ตลอดทางได้มีสายตามองมาไม่น้อย เจียงสื้อสื้อเหมือนกับว่านั่งอยู่บนเข็ม ยังไงซะที่ตนจูงมืออยู่นั้นเป็นคุณชายน้อยของตระกูลจิ้น มันก็น่าแปลกจริงๆ นั่นแหละ

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อไม่สนใจ ที่สำคัญไปกว่านั้นจะให้เสี่ยวเป่าหิวไม่ได้ เอาของกินเสร็จ ทั้งสองก็หาที่นั่งแถวมุมๆ นั่งลง แล้วก็ป้อนอาหารให้เสี่ยวเป่าอย่างใจเย็น

พวกคุณหนูได้มองเจียงสื้อสื้อด้วยความอิจฉา และยังมีคนที่พูดออกมาตรงหน้า

“บางคนนะเจ้าเล่ห์จริงๆ รู้จักเอาใจคุณชายน้อย!”

“ก็ใช่น่ะสิ......ไม่ดูตัวเองเลยว่าอยู่ในฐานะอะไร เป็นนกกระจอกแล้วยังอยากจะกลายเป็นหงส์!”

......

ในงานเลี้ยงคนที่มานั้นต่างเป็นคุณหนูคุณชายของพวกสังคมชั้นสูง แม้ว่าเจียงสื้อสื้อนั้นสวยมาก แต่ว่าต่างคนก็ไม่คุ้นกับใบหน้านั้น คุณคนเลยคิดว่าเธอไม่มีฐานะสังคมอะไร

และเมื่อกี้คนที่เห็นเธอเดินเข้ามากับจิ้นเฟิงเฉิน ก็พากันเดาไปมั่วว่า เจียงสื้อสื้อไม่เอาจิ้นเฟิงเหรา และอยู่ในงานก็เจอจิ้นเฟิงเฉินเข้า อยากจะเป็นคุณนายของประธานบริษัทจิ้นซื่อกรุ๊ป เพราะแบบนี้เลยเอาใจเสี่ยวเป่าไปหมด

ทุกคนพูดไป ก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงสื้อสื้อนั้นเจ้าเล่ห์ เป็นคู่ควงของคุณชายรองจิ้นแล้วยังอ่อยคุณชายใหญ่จิ้นอีก เป็นนางจิ้งจอกขนานแท้

สายตาที่มองเธออย่างแปลกๆ และยังคำพูดพวกนี้อีก เจียงสื้อสื้อได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เสี่ยวเป่ามัวแต่กินก็ไม่ได้สนใจรอบข้าง เห็นว่าเจียงสื้อสื้อใจลอย เขาก็ถามว่า “น้าสื้อสื้อเป็นอะไรครับ? ไม่มีความสุขเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ เสี่ยวเป่าอย่าคิดมากนะคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วส่ายหน้า

ในที่ไม่ไกล พ่อจิ้นแม่จิ้นก็ได้ยินคำพูดครหาพวกนั้น ที่จริงทั้งสองนั้นก็ได้สังเกตเจียงสื้อสื้ออยู่ตลอด ยังไงซะพวกเธอก็สงสัยมาตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เกือบที่จะทนไม่ได้แล้วไปสืบประวัติเธอ แต่กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะโกรธเลยอดทนไม่ไปสืบ

คืนนี้ก็ได้เจอกันแล้ว ก็อยากจะรู้ว่าเจียงสื้อสื้อนั้นได้มีเป้าหมายอะไรหรือเปล่าถึงได้เข้าใกล้จิ้นเฟิงเฉิน ก็เหมือนกับที่คนรอบข้างพูดกัน ว่าจงใจเอาใจเสี่ยวเป่าอะไรพวกนั้น

แต่มองมาตั้งนานก็ไม่เจออะไร เจียงสื้อสื้อไม่ได้ที่จะเอาใจเสี่ยวเป่าเป็นพิเศษ

ทางนี้เจียงสื้อสื้อก็ยังป้อนข้าวเสี่ยวเป่าอยู่ เสี่ยวเป่าไม่ชอบกินผัก ได้เห็นอาหารที่อยู่ในช้อนตรงหน้าก็ได้ขมวดคิ้วทันที

ผ่านไปสี่ปีแล้ว เจียงสื้อสื้อจะพยายามดื่มเหล้าให้เมาในวันนี้ เพื่อไม่ไปคิดเรื่องวันนั้น

วันนั้นลูกได้ถูกอุ้มไป สำหรับเธอแล้ว เป็นความเจ็บปวดทั้งชีวิต ปีนี้เป็นเพราะการปรากฏตัวของเสี่ยวเป่า เธอเลยปล่อยวางเรื่องในอดีต แต่ว่าเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะไม่นึกถึง

ลูกคนนั้นอยู่ที่นั่นมีความสุขไหม มีคุณพ่อคุณแม่จัดงานวันเกิดให้ไหม?

ใจของเจียงสื้อสื้อนั้นได้เต้นแรงจนปวด ถ้าเกิดตอนนั้นเธอเอาลูกไว้จะดีขนาดไหน......

คิดไปอยู่นั้น ก็ไม่รู้เป็นอะไร เจียงสื้อสื้อก็ได้ทำน้ำผลไม้หกลงกระโปรงของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อ่ะ!” เสี่ยวเป่ามองเธออย่างเป็นห่วง “น้าสื้อสื้อไม่เป็นอะไรนะครับ?”

เจียงสื้อสื้อได้สติ ก็ได้รีบโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ น้าขอไปทำให้มันสะอาดในห้องน้ำ ผมไปหาแด๊ดดี้ก่อนไหม?”

เสี่ยวเป่าส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมจะรอน้าสื้อสื้อกลับมา น้ารีบไปเถอะครับ!”

“ก็ได้ครับ! งั้นเสี่ยวเป่ารออยู่ตรงนี้นะ น้าสื้อสื้อจะรีบกลับมา”

เจียงสื้อสื้อนั้นไม่เป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องกับเสี่ยวเป่าในงานเลี้ยง พูดจบ เธอลุกขึ้นจะออกไป สุดท้ายคิดไม่ถึงว่าหันหลังไปก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง

“โอ๊ย!” ผู้หญิงคนนั้นร้องออกมาอย่างตกใจ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นๆ เธอตั้งหลักได้ก็ไปมองดู คิดไม่ถึงว่าเป็น แม่ของหลานซือเฉินฉินซวน ข้างๆ ยังมีหลานเป่ยชวนยืนอยู่

สองคนนี้ทำไมถึงได้มางานเลี้ยงวันเกิดเสี่ยวเป่า?

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่รู้ทำไม ในใจนั้นรู้สึกไม่ค่อยดีเลย