ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 865

เมื่อทุกคนกลับมาที่ห้องรับแขก คุณท่านตระกูลฟางกำลังนั่งดื่มชาในห้องรับแขกแล้ว

เห็นทุกคนกลับมาจากข้างนอก เขาวางแก้วชาลงทันที ยิ้มแล้วถาม “พวกเธอไปไหนมา? ไปนานขนาดนี้?”

“ฉันดื่มชาหมดไปหนึ่งหม้อแล้วเพิ่งกลับมา”

ซ่างหยิงยิ้มตาหยีแล้วตอบคนแรก “สื้อสื้อพูดถึงคุณแม่ แล้วอยากจุดธูปให้ เราไปเธอไปที่ศาลบรรพบุรุษ จึงกลับมาช้าขนาดนี้”

คุณท่านตระกูลฟางชะงักเล็กน้อยก่อน แล้วพยักหน้าอย่างมีความสุข พูดคำว่า “ดี” ติดต่อกันสามครั้ง

อย่าพูดเลยว่าในใจซาบซึ้งขนาดไหน

สื้อสื้อแต่งงานกับตระกูลจิ้น ยังคิดได้รอบคอบขนาดนี้ ดีมากแล้ว

แล้วนึกถึงลูกไม่ได้เรื่องสองคนของตัวเอง ลูกชายที่วันๆ คิดแต่จะได้สมบัติอย่างไร

คุณท่านตระกูลยิ่งพอใจในตัวเจียงสื้อสื้อ

คนไร้ประโยชน์สองคน ยังใช้ชีวิตไม่โปร่งใสเท่าหนูน้อยคนหนึ่ง

“สื้อสื้อ มีใจแล้ว! เธอดีกว่าน้ารองคนของเธอจริงๆ”

คุณท่านตระกูลฟางชมเจียงสื้อสื้ออย่างไม่ตระหนี่

เจียงสื้อสื้อถูกชมจนเขิน “คุณตาคะ นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ ใช่สิ ท่านยังไม่ได้กินอาหารเช้าใช่ไหมคะ? ฉันอุ่นให้ท่าน”

คุณท่านตระกูลฟางก็ไม่ได้ปฏิเสธ ใช้โอกาสนี้ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

สิ่งแรกที่เขาทำหลังตื่นนอนก็คือไปดูแลไร่สมุนไพร

ในใจของเขาไร่สมุนไพรคือที่หนึ่ง

ไม่ใช่เพราะเขาชอบยา ที่สำคัญกว่านั้นคือ ไร่สมุนไพรที่มีขนาดใหญ่นั้น เขาและภรรยาของเขาปลูกด้วยกัน สำหรับเหมือนความทรงจำมากกว่า

หลังจากที่คุณท่านตระกูลฟางทำธุระส่วนตัวเสร็จกลับมา เจียงสื้อสื้อก็อุ่นอาหารเช้าให้เขาเสร็จแล้ว

เพราะร่างกายของคุณท่านตระกูลฟางไม่ค่อยดี ดังนั้นเขาจึงเพิ่มสมุนไพรบางอย่างที่ดีต่อร่างกายเข้าไปในอาหารเช้าของเขา

คุณท่านตระกูลฟางรับอาหารสมุนไพรจากเจียงสื้อสื้อ เหมือนว่านึกถึงอะไร หันไปถาม “เฟิงเฉิน นายเล่นหมากรุกเป็นไหม?

ถ้าเป็น เดี๋ยวเล่นเป็นเพื่อนคนแก่อย่างฉันสักสองสามตา?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าทันทีโดยไม่คิด

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็น จึงรีบพูด “คุณตาคะ กินอาหารเช้าให้เสร็จก่อนค่อยเล่นค่ะ”

คุณท่านตระกูลฟางหัวเราะทันที แล้วส่ายหน้าบอกว่าเจียงสื้อสื้อเหมือนคุณยายของเธอ ชอบเป็นห่วง

ฟางเถิงและซ่างหยิงก็หัวเราะ

ในใจปลื้มปีติมากขึ้น

หลายปีแล้ว ที่คุณท่านของพวกเขาไม่ดีใจขนาดนี้

กินอาหารเช้าเสร็จ คุณท่านตระกูลฟางรอไม่ไหวให้พ่อบ้านนำหมากรุกมา ลากจิ้นเฟิงเฉินไว้และเริ่มเล่น

เจียงสื้อสื้อเห็น หยิบชุดน้ำชาจากห้องครัว นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ พวกเขา

นำใบชาออกจากกระปุกชาแล้วใส่ลงในกาน้ำชา แล้วเทน้ำร้อนเดือดลงไป

กลิ่นหอมของใบชา ฟุ้งกระจายเป็นหมอกสีขาวทันที สดชื่น

“สาวน้อย ฝีมือการชงชาของเธอใช้ได้นะเนี่ย”

คุณท่านตระกูลฟางเห็นฝีมือชำนาญของเจียงสื้อสื้อ อดไม่ได้ที่จะชม

เจียงสื้อสื้อยิ้มแต่ไม่พูด

จะไม่ชำนาญได้อย่างไร

ทุกครั้งที่คุณตาของจิ้นเฟิงเฉินลากเขาไปเล่นหมากรุก เธอก็จะอยู่ข้างๆ ชงชาให้พวกเขา

อย่างไรก็เป็นคนอายุมากแล้ว ได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาของคนหนุ่มสาว ยิ่งไม่มีแรงไปเล่นหรือทำอย่างอื่น

สิ่งเดียวที่สามารถฆ่าเวลาก็คือเล่นหมากรุก

ยังสามารถปลูกฝังความรู้สึก

ครกลุ่มหนึ่งล้อมรอบคุณท่านตระกูลฟางและจิ้นเฟิงเฉินดูทั้งสองเล่นหมากรุก

แต่ยังดูไม่นาน เถียนเถียนที่มีชีวิตชีวาก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้! เล่นกับเถียนเถียนสิ”

เถียนเถียนตัวเล็กมุดเข้าไปในอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉินและออดอ้อน