ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 870

ในสายตาเจียงสื้อสื้อ พ่อแม่ของฝู้จิงเหวินสำหรับเธอก็เหมือนพ่อแม่ที่ให้ชีวิตใหม่

จะไปตั้งรกรากที่ประเทศจีน หมายความว่าอนาคตโอกาสที่จะเจอกันนั้นน้อยลง

ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ไม่อยาก

“สื้อสื้อ จริงๆ แค่เธอสบายดี พวกเราก็ดีใจมากแล้ว”

แม่ฝู้กอดเถียนเถียนไว้ ในเวลาเดียวกันก็ยื่นมือไปจับมือของเจียงสื้อสื้อ “ตามที่โบราณกล่าวไว้ ไม่มีงานเลี้ยงที่ไม่มีวันสิ้นสุด เธอมีใจพวกเราก็ดีใจมากแล้ว!”

รอยยิ้มของเธอเป็นมิตร สายตาที่มองเจียงสื้อสื้อก็เหมือนสายตาที่มองลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง

เจียงสื้อสื้อสะอึก ในเวลาทันทีไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

“ลูก อย่าเสียใจ พวกเราต้อนรับเธอกลับมาตลอดเวลา”

มือใหญ่ของพ่อฝู้ตบบ่าของเจียงสื้อสื้อ ยิ้มอย่างมีเมตตา

ในที่สุดน้ำตาในดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็กลั้นไม่อยู่ไหลลงมาบนใบหน้า “ขอบคุณค่ะคุณพ่อคุณแม่”

“สื้อสื้อ อย่าร้องไห้ อนาคตถ้าอยู่ประเทศจีนแล้วโดนรังแกก็มาหาเรา ที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอ”

แม่ฝู้เห็นแล้วปวดใจ ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของเจียงสื้อสื้ออย่างอ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อเช็ดหน้า สงบสติอารมณ์แล้วตัดสินใจอยู่กับพวกเขาอีกสักพัก

จนถึงสุดท้าย ก่อนที่เจียงสื้อสื้อเตรียมตัวพาเถียนเถียนจากไป

แม่ฝู้จับเจียงสื้อสื้อไว้แน่น มองใบหน้าของเธอ

เหมือนจะจำใบหน้าของเธอไว้ในใจ

“สื้อสื้อ กลับประเทศจีนแล้วเธอต้องดูแลตัวเองดีๆ จิงเหวินไม่มีวาสนานั้น”

พูดถึงลูกชายตัวเอง แม่ฝู้เผยสีหน้าเป็นห่วงและทำอะไรไม่ได้

“เจ้าหมอนั่นเป็นแบบนี้มาตลอด มีหลายเรื่องที่ไม่ยอมบอกพวกเรา แค่หวังว่าเขาจะปลอดภัยก็ดีแล้ว”

พ่อฝู้ก็พูดต่ออย่างทำอะไรไม่ได้

ได้ยินประโยคนี้ ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกลำบาก

ในปากเหมือนรู้สึกขม

เธอรู้ว่าฝู้จิงเหวินไปไหน แต่ว่าเธอไม่สามารถพูดออกมาได้ ทำให้ทั้งสองท่านเป็นห่วง

ก่อนหน้านี้ฝู้จิงเหวินทำความผิดเยอะมาก ตอนนี้ก็ไปอิตาลี เพื่อไวรัสบนตัวของเธอ

ก่อนหน้านี้เธอไม่สามารถให้อภัย

แต่ว่าเห็นท่าทางแบบนี้ของแม่ฝู้พ่อฝู้ ในใจก็ไม่สามารถตำหนิได้

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าแอบเข้าไปในศูนย์วิจัยนั้น จะอันตรายมากขนาดไหน

แต่ว่า หากเขาเกิดเรื่องจริงๆ

พ่อแม่ของฝู้จิงเหวินสามารถยอมรับความจริงได้ไหม?

เธอไม่กล้าจินตนาการ

ในฐานะที่เธอเป็นแม่คน แค่คิดว่าลูกตัวเองป่วย เธอก็เจ็บปวดมากๆ

“จิงเหวินจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อปลอบใจ รู้สึกไม่พอ รีบพูดเพิ่มเติม “ฉันจะช่วยหาจิงเหวินกลับมา”

ทั้งสองท่านพยักหน้า มองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความโล่งใจ ในดวงตาก็มีหลากหลายอารมณ์

เสียดาย เจ็บปวด เป็นห่วง และทำอะไรไม่ได้

“สื้อสื้อ ถ้ามีเวลาพาเถียนเถียนกลับมา”

มือทั้งสองข้างของแม่ฝู้จับมือของเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียน นานมากก็ไม่อยากปล่อย

เหมือนว่าเถียนเถียนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง หมุนตัวไปกอดแม่ฝู้ กอดเธอแน่นๆ ไม่อยากปล่อยมือ

“คุณปู่ คุณย่าคะ เถียนเถียนไม่อยากจากพวกท่าน”

น้ำเสียงหวานๆ ของเถียนเถียนมีเสียงร้องไห้ปนอยู่

ทำให้ทั้งสองที่ไม่อยากแยกจากเธอตั้งแต่แรก ยิ่งไม่อยากปล่อยเธอ

อย่างไรก็ตามแม่ฝู้และพ่อฝู้ก็ดูแลเถียนเถียนมาหลายปี ความสัมพันธ์ก็หนาแน่น

แยกกันครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะพบกันอีกเมื่อไร

“เถียนเถียนเด็กดี ไม่ร้องไห้ ถ้าร้องอีกจะไม่น่ารักแล้วนะ”

แม่ฝู้ลูบหลังของเถียนเถียน ปลอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เหมือนทุกครั้งที่เธอกล่อมเถียนเถียนนอนอย่างอดทน