ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 872

โม่เหยียและหานยู่ยืน ทั้งสองคนอยู่ข้างเตียงของเจียงสื้อสื้อไม่ยอมห่าง

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีอารมณ์ที่จะทำงานอีกต่อไป เฝ้าดูเจียงสื้อสื้ออย่างไม่ให้คลาดสายตา

จู่ๆก็มีไข้สูงอย่างกะทันหัน ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก

เธอรู้สึกเหมือนกับตัวทั้งตัวถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ครึ่งหนึ่งอยู่ในเตาไฟ อีกครึ่งหนึ่งอยู่ในห้องน้ำแข็ง

หยาดเหงื่อที่เย็นเฉียบไหลออกมาจากแผ่นหลังของเธอ แทบจะทำให้ชุดนอนที่เธอใส่อยู่เปียกชื้นไปหมด

มองดูเจียงสื้อสื้อที่นอนท่าไหนก็ไม่สบายตัว คงไม่ต้องบอกว่าจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเป็นทุกข์มากแค่ไหน

แต่เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะคาดเดาได้ เขาทำได้เพียงแค่ระงับอารมณ์เอาไว้ พยายามใจเย็นๆและถามว่า “จะมีอาการอะไรตามมาหรือเปล่า？”

โม่เหยียและหานยู่หันมามองหน้ากัน

“ดูจากตอนนี้แล้วน่าจะไม่มีปัญหาใหญ่อะไร”

โม่เหยียรีบอธิบายออกมา กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่เชื่อ เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดอีกว่า “ไวรัสในร่างกายของเธอเดิมทีก็รุนแรงอยู่แล้ว ยาที่เราวิจัยขึ้นมาคือยายับยั้งไวรัส ยาทั้งสองมีปฏิกิริยาต่อกันในร่างกายของเธอ เป็นเรื่องธรรมดาที่ทำให้ภูมิต้านทานในร่างกายเธอลดลง”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ

พูดง่ายๆก็คือเจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ต้องพยายามทำให้ไข้ลดลงโดยเร็วที่สุด

“เฟิงเฉิน.....”

ริมฝีปากที่ซีดเซียวเนื่องจากมีไข้ของเจียงสื้อสื้อค่อยๆขยับ เสียงที่อ่อนแอดังออกมา

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปที่ข้างเตียง โน้มตัวลงจับมือเล็กๆที่ร้อนระอุของเธอและตอบเธอเบาๆว่า “สื้อสื้อ ผมอยู่นี่”

“ฉันร้อนจัง”

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

จิ้นเฟิงเฉินเอาปากเข้าไปใกล้ๆหูของเธอ กระซิบเสียงต่ำปลอบใจเจียงสื้อสื้อ

ทันใดนั้นเขาก็สั่งให้คนรับใช้ไปเอาน้ำเย็นในห้องน้ำมาหนึ่งกะละมัง

บิดผ้าขนหนูที่เอาไปแช่น้ำให้แห้ง แล้วเอาไปวางไว้บนหน้าผากที่มีอุณหภูมิร้อนกว่าปกติของเจียงสื้อสื้อ

สิ่งที่เขาคิดได้ก็มีแค่วิธีระบายความร้อนทางกายภาพแบบนี้

ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงความเย็น คิ้วที่ขมวดอยู่ของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆคลายออก

หานยู่เห็นแบบนี้ รู้สึกว่าแบบนี้อาจเป็นเพียงการแก้ไขปัญหาชั่วคราว เขาจึงหันหลังเดินไปที่โต๊ะที่มีกล่องยาวางอยู่ ก้มหน้าลงค้นหาของ

โม่เหยียเดินตามไป ถึงขั้นปรึกษากับหานยู่ว่าควรใช้ยาชนิดไหนถึงจะสามารถรักษาอุณหภูมิร่างกายตอนนี้ของเจียงสื้อสื้อให้คงที่ได้และมีผลข้างเคียงน้อยที่สุด

สุดท้ายโม่เหยียก็หยิบยาแก้ไข้ห่อเล็กๆยื่นให้จิ้นเฟิงเฉิน

แต่หานยู่กลับหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา ฉีดของเหลวสีใสๆที่อยู่ในเข็มให้กับเจียงสื้อสื้อ

“ยาพวกนี้ล้วนแต่เป็นประโยชน์ต่ออาการป่วยของเธอ ยาลดไข้พิเศษนี้ไม่มีผลข้างเคียงอะไร”

จิ้นเฟิงเฉินรับยามา เล้าโลมอย่างนุ่มนวล เกลี้ยกล่อมให้เจียงสื้อสื้อกินลงไป

ถึงแม้ว่าทั้งสามคนจะดูแลเจียงสื้อสื้ออย่างระมัดระวัง

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ยังคงมีไข้ขึ้นสูงตลอดทั้งคืน

จนกระทั่งรุ่งสาง ท่ามกลางความช่วยเหลือของฤทธิ์ยา อุณหภูมิร่างกายของเจียงสื้อสื้อค่อยๆลดลง

โม่เหยียที่อดหลับอดนอนทั้งคืน ยังคงนั่งอยู่หน้ากองเครื่องมือแพทย์เฝ้าสังเกตการณ์อย่างใจจดใจจ่อ

หานยู่ไม่กล้าประมาทเลินเล่อ สังเกตอาการของเจียงสื้อสื้อต่อไป

แน่ใจแล้วว่าเธอจะไม่กลับมามีไข้สูงอีก ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จิ้นเฟิงเฉินที่อดหลับอดนอนทั้งคืนเหมือนกัน ทำงานของบริษัทในห้องจนเสร็จ

หานยู่ดึงเข็มน้ำเกลือที่ฉีดเรียบร้อยแล้วออกจากหลังมือให้เจียงสื้อสื้อ

เขาโยนเข็มลงในถังขยะ จากนั้นก็พูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณหญิงอาจจะนอนหลับไปประมาณสองวัน เพราะร่างกายของเธอจะอ่อนแอเล็กน้อย”