ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 874

ในเวลานี้ ค่ำคืนของเมืองมิลานในประเทศอิตาลีเปรียบเสมือนภาพวาดที่สวยงาม

เห็นว่าข้างนอกมืดแล้ว ฝู้จิงเหวินก็ทำงานในมือเสร็จพอดี

เขาเดินออกจากสถาบันกำลังจะกลับบ้าน

เขาจอดรถไว้ข้างในสุดของลานจอดรถ แต่กลับมีผู้หญิงรูปร่างสูงพิงอยู่ข้างๆ

ข่ายสื้อลินเห็นเงาของฝู้จิงเหวินมาจากระยะไกล

เธอยกมือขึ้นโบกให้เขา ในสายตาเต็มไปด้วยความดีใจที่ปิดไม่อยู่

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วและคลายออกอย่างรวดเร็ว

เขาหยิบกุญแจรถออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เปิดประตูรถและเข้าไปนั่งที่เบาะคนขับทันที

ข่ายสื้อลินเปิดประตูฝั่งข้างคนขับและเข้าไปนั่งด้วยตัวเอง

เธอนั่งไขว่ห้างและหันหน้าไปมองฝู้จิงเหวินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“จิงเหวิน เจียงสื้อสื้อกลับไปฝรั่งเศสแล้ว”

คำพูดที่ดูเหมือนเป็นการทดสอบ ทำให้มือที่จับพวงมาลัยอยู่ของฝู้จิงเหวินกำแน่นขึ้นมา ในสายตามีแต่ความมืดมัว

เขาตอบกลับไปคำหนึ่งแล้วทำท่าทางไม่สนใจ

แต่ข่ายสื้อลินรู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำของฝู้จิงเหวิน

“จิงหวิน คุณไม่สงสัยเหรอว่าเธอกลับไปทำอะไรที่ฝรั่งเศส?”

ข่ายสื้อลินใช้นิ้วม้วนเล่นปอยผมของตัวเอง

ฝู้จิงเหวินใจสั่นเล็กน้อย เหยียบคันเร่งและถามอย่างช้าๆว่า “เธออยู่ที่ฝรั่งเศส มีอะไรให้สงสัย?”

จู่ๆข่ายสื้อลินก็หัวเราะออกมา “อยู่ที่ฝรั่งเศส? แล้วถ้าฉันบอกว่า......ครั้งนี้พวกเขาจะกลับไปอยู่ที่นั้นถาวรล่ะ ไปหาพ่อแม่ของคุณเพื่อบอกลาล่ะ”

ข่ายสื้อลินจงใจเน้นย้ำคำว่า 'บอกลา' สองคำนี้ บอกว่ามันมีความหมายอื่นแฝงอยู่

ทันใดนั้น ล้อรถที่วิ่งอยู่บนพื้น เขาเหยียบเบรกอย่างแรงจนทำให้เกิดเสียงแหลมเอี๊ยดดังออกมา

ม่านตาของฝู้จิงเหวินหดตัวเข้ามา มันคือความตกตะลึงและความตกใจ แต่ผ่านไปไม่นานมันก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

เขาหันหน้ามา ใบหน้าที่หล่อเหลามีสีหน้าที่ซับซ้อน

“รู้แล้ว”

ฝู้จิงเหวินตอบกลับไปเบาๆ

ดูเหมือนว่าเขาจะสงบเสงี่ยมและไม่สนใจ แต่สีหน้ากลับเหม่อลอย คำพูดเหล่านั้นกำลังก่อตัวเป็นคลื่นลูกใหญ่ในใจของเขา

เจียงสื้อสื้อ

เขาเรียกชื่อนี้ในใจนับครั้งไม่ถ้วน

ระยะห่างระหว่างพวกเขาไกลขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาคงจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากับในที่สุดใช่ไหม?

นึกแบบนี้ ในใจของฝู้จิงเหวินก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

ดวงตาเต็มไปด้วยความขมขื่น แม้แต่ลำคอก็ยังรู้สึกขมขื่น

ทันใดนั้นแสงที่พร่างพรายก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา เสียงของข่ายสื้อลินดังขึ้นมาข้างๆฝู้จิงเหวิน

“ระวัง!”

ข่ายสื้อลินดึงพวงมาลัยเอาไว้

รถของพวกเขาถึงหลบรถที่เกือบจะชนเข้าหน้ารถได้

ฝู้จิงเหวินกลับมามีสติอีกครั้ง ยังคงมีสีหน้าที่สงบนิ่ง ไม่กังวลอะไรทั้งนั้น

ข่ายสื้อลินตบหน้าอกของตัวเองเบาๆ ถอนหายใจด้วยความกลัว จากนั้นก็หันหน้าไปตะโกนว่า “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ขับรถอยู่แต่กลับใจลอย! ตั้งใจขับหน่อยได้ไหม!”

ฝู้จิงเหวินยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เหยียบคันเร่งต่อ

รถพุ่งออกไปข้างหน้าราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยออกจากเชือกธนู

ข่ายสื้อลินเอนตัวพิงเบาะรถเพราะแรงเฉื่อย สายตาที่มองฝู้จิงเหวินก็เต็มไปด้วยความโมโห

เธอกำลังอ้าปาก แต่ก็เลือกที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไป

กลับไปถึงบ้าน ฝู้จิงเหวินจอดรถและลงจากรถโดยไม่สนใจข่ายสื้อลินเลยแม้แต่น้อย

หยิบกุญแจออกมาเปิดประตูแล้วก็โยนกุญแจลงบนโต๊ะกาแฟ

ข่ายสื้อลินเดินตามเขาเข้าไป เธอปิดประตูให้สนิท

ฝู้จิงเหวินเดินไปที่ตู้เก็บไวน์ ในนั้นมีไวน์ราคาแพงหลากหลายชนิด