ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 875

แม่จิ้นพ่อจิ้นพาเสี่ยวเป่ามารับเจียงสื้อสื้อทั้งสามคนที่สนามบิน

เห็นเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปหาราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่

“หม่ามี๊——！”

เสียงของเด็กที่สดใสร่าเริงดังขึ้นมา เจียงสื้อสื้อคุกเข่าลงบนพื้นด้วยรอยยิ้ม รับหนูน้อยที่วิ่งเข้ามาเอาไว้

เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาหอมที่แก้มอันบอบบางของเขา “เสี่ยวเป่า หม่ามี๊คิดถึงหนูมากเลย！”

“เสี่ยวเป่าก็คิดถึงหม่ามี๊เหมือนกัน! แล้วก็แด๊ดดี้กับเถียนเถียนด้วย”

พ่อจิ้นแม่จิ้นก็เดินเข้ามา บอกว่าเสี่ยวเป่าเอาแต่บ่นว่าทำไมหม่ามี๊ยังไม่กลับมาสักที

คนทั้งกลุ่มพากันขึ้นไปนั่งบนรถกลับบ้านตระกูลจิ้นอย่างมีความสุข

การกลับประเทศครั้งนี้ ครอบครัวของเจียงสื้อสื้อทั้งสี่คนก็ถือว่าย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้ว

กลับมาถึงบ้าน คนรับใช้ก็ได้จัดเตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้ว

บ้านของตระกูลจิ้นที่เงียบเหงามาระยะหนึ่ง การกลับมาของเจียงสื้อสื้อทั้งสามคน ทำให้มันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“เถียนเถียน มานั่งข้างๆย่ามา ย่าคีบปลาให้หนูกิน”

ไม่เจอกันสองสามวัน แม่จิ้นก็คิดถึงเถียนเถียนเป็นอย่างมาก พึ่งจะนั่งลงบนต๊ะอาหาร ก็กวักมือเรียกเธอ

เถียนเถียนก็ยิ้มหัวเราะนั่งอยู่ระหว่างแม่จิ้นกับพ่อจิ้น เพลิดเพลินกับการดูแลของทั้งสองคน

“สื้อสื้อ เฟิงเฉิน พวกเธอกลับมาครั้งนี้ก็มาอยู่ที่บ้านด้วยกันก็ได้ ครอบครัวของเราจะได้ครึกครื้น”

แม่จิ้นเอาก้างปลาออกจากเนื้อปลาแล้วคีบใส่ลงในถ้วยของเถียนเถียน พร้อมพูดกับเจียงสื้อสื้อทั้งสองคน

จิ้นเฟิงเฉินไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูด เขาตอบกลับไปก่อนว่า “แม่ ช่วงนี้ผมกำลังมองหาบ้านอยู่ ผมกับเจียงสื้อสื้อไม่อยู่กับพวกท่านก็ได้”

วัยของแม่จิ้นชอบความครึกครื้น แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับชอบความเงียบสงบ

และเขาก็อยากจะสร้างบ้านแบบที่เจียงสื้อสื้อชอบไว้สักหลัง

ยิ่งกว่านั้น ก่อนที่จะกลับฝรั่งเศส เขาได้ติดต่อเลขาให้ช่วยหาบ้านให้แล้ว

แม่จิ้นได้ยินแบบนี้ก็มีสีหน้าผิดหวัง

ตั้งหน้าตั้งตารอการกลับมาของพวกเจียงสื้อสื้อ

รู้ว่าพวกเขาจะมาตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นี่ก็ดีใจเอามาก คิดว่าจะได้เจอกับหลานชายหลานสาวทุกวัน

แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากอยู่ที่บ้าน จะไม่ทำให้เธอผิดหวังได้ยังไง

แต่ว่าแม่จิ้นก็ไม่ได้พูดอะไร

เพราะว่าคนวัยหนุ่มสาวต้องการมีชีวิตเป็นของตัวเองเธอเข้าใจได้

จิ้นเฟิงเหราทนเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของแม่ตัวเองไม่ได้ เขาเลยพูดเป็นนัยๆว่า “พี่ สองสามวันก่อนผมเห็นแถวนี้มีบ้านออกขายเยอะแยะเลย พี่ลอง......?”

เจียงสื้อสื้อยกศอกสะกิดจิ้นเฟิงเฉินเบาๆ เธอก็ไม่อยากทำให้แม่จิ้นผิดหวัง

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินเคารพในการตัดสินใจของเจียงสื้อสื้อ เขาตอบตกลงที่จะซื้อบ้านหลังใหม่ที่อยู่ใกล้ๆกับบ้านของตระกูลจิ้นทันที

บ้านอยู่ห่างจากสวนของตระกูลจิ้นแค่ไม่กี่ก้าว สะดวกสบาย

จิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนี้ก็รู้สึกดีใจ เขาโบกมือและตัดสินใจซื้อบ้านที่ว่างอยู่อีกหลังด้วยทันที และในขณะเดียวกันก็แนะนำว่า “พี่ พี่เห็นไหมว่าสวนของบ้านสองสามหลังนี้อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ เราทำให้มันทะลุหากันไหม?”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่เข้าใจ หยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาวาดให้เขาดู

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองไปทีหนึ่ง

ประมาณว่ารื้อกำแพงที่อยู่ระหว่างกลาง แล้วค่อยปรับปรุงใหม่เล็กน้อย

แบบนี้ สวนของบ้านก็จะเชื่อมต่อกัน และยังสามารถเดินไปที่บ้านของตระกูลจิ้นได้อีกด้วย

แบบนี้ดูเหมือนจะแยกกันอยู่ แต่มองจากมุมอีกมุมหนึ่งก็เหมือนจะว่าไม่ได้แยกกันอยู่

แม้แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังคิดว่าความคิดนี้ไม่เลว

ภรรยาเห็นด้วยแล้ว แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีข้อโต้แย้งอะไร

หลังจากที่แม่จิ้นรู้ เธอก็รู้สึกดีใจจนยิ้มไม่หุบ