ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 879

หลังจากเดินออกจากห้องจัดงานเลี้ยง เจียงสื้อสื้อยังคงได้ยินการสนทนาของผู้หญิงพวกนั้นดังอยู่ข้างหลัง

มีความสุขไหม?

ได้เจอกับผู้ชายที่รักเธอสม่ำเสมอแบบนี้ แน่นอนว่าเธอต้องมีความสุข

สายตาของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยรอยยิ้มของความสุขที่ซ่อนเอาไว้ไม่อยู่

เหมือนกับว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “เอ่อใช่ เฟิงเฉิน คุณทิ้งแขกออกมาแบบนี้ มันไม่ค่อยดีรึเปล่า？”

เพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันของเขา ถ้าออกมาเพราะว่าเธอเหนื่อยแล้ว มันจะเอาแต่ใจเกินไปรึเปล่า

จิ้นเฟิงเฉินกลับยิ้มอย่างไม่สนใจ เขาลูบหลังของเถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมแขนและตอบกลับไปเบาๆว่า “มีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าคุณอีก?”

ประโยคที่เรียบง่ายแต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ทำให้หัวใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้น เธอยิ้มอ่อนๆ

ถึงแม้ว่าจะแต่งงานกันมาตั้งนานแล้ว แต่ความรู้สึกที่จิ้นเฟิงเฉินมอบให้เธอมันช่างเหมือนกับตอนที่รักกันใหม่ๆเสมอ

ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยรอยยิ้มตลอดทาง แม้แต่ความเหนื่อยล้าก็ยังถูกขับไล่ออกไปหมด

กลับไปถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อพาหนูน้อยสองคนไปอาบน้ำ

จากนั้นก็นอนกอดกันบนเตียง เล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง

ถึงแม้ว่าเด็กๆจะมีพลังงานเหลือล้น แต่เมื่อเหนื่อยล้า พวกเขาก็นอนหลับไปอย่างรวดเร็วเหมือนกัน

เล่านิทานเทพนิยายยังไม่จบ เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนก็หลับสนิทไปแล้ว

เจียงสื้อสื้อห่มผ้าให้พวกเขาก่อนที่จะกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่เขานั่งทำงานของบริษัทอยู่หน้าโต๊ะคอม

พึ่งจะเข้ารับตำแหน่งประธานบริษัท ก็ถูกส่งมอบหมายงานมาอย่างท่วมท้น

เห็นเจียงสื้อสื้อเดินเข้ามา จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็วางงานในมือลงและกอดเจียงสื้อสื้อนอนลงบนเตียง

เจียงสื้อสื้อก็เหนื่อยล้าแล้วจริงๆ นอนอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินได้ไม่นานเธอก็นอนหลับไปอย่างสนิท

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธออย่างเงียบๆอยู่นาน หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆ ถึงได้ปล่อยให้เธอนอนอยู่บนเตียงส่วนตัวเองกลับไปทำงานต่อ

เช้าของวันต่อมา

เจียงสื้อสื้อยังไม่ตื่น แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับไปถึงบริษัทแล้ว

พอเดินเข้าไปในบริษัท ผู้หญิงที่อยู่เคาน์เตอร์ก็หน้าแดงขึ้นมา และวิ่งเหยาะๆเข้ามาอย่างระมัดระวัง

“คุณท่านจิ้น มีคนต้องการพบคุณ”

“ใครกัน？”

จิ้นเฟิงเฉินหยุดเดิน มองไปที่ผู้หญิงที่อยู่เคาน์เตอร์ด้วยสายตาที่เย็นชาและถามเบาๆ

“เขาบอกว่าเขาเป็นอาของคุณ มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ ตอนนี้กำลังรออยู่ที่ห้องรับแขก”

ผู้หญิงที่อยู่เคาน์เตอร์พูดอย่างซื่อตรง และยังไม่ลืมที่จะถามว่า “คุณจะไปพบเขาไหม？”

เดิมทีเธอไม่ได้อยากจะพาชายคนนั้นเข้ามาในบริษัท

แต่ตอนที่ชายคนนั้นบอกว่าเขาเป็นอาของคุณท่านจิ้น เธอก็ไม่กล้าที่จะทำให้เขาไม่พอใจ จึงทำได้เพียงปล่อยเขาเข้ามาชั่วคราว

อา

คำคำนี้ ทำให้จิ้นเฟิงเฉินนึกถึงฟางเฉิงขึ้นมา

นอกจากเขาแล้ว คงไม่มีใครหน้าด้านแบบนี้

“คุณไปบอกเขาว่าผมไม่อยู่ที่บริษัท เดี๋ยวผมให้ประธานจิ้นไปต้อนรับเขา”

จิ้นเฟิงเฉินทิ้งประโยคนี้ไว้อย่างเยือกเย็น จากนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์ทันที

ห้องทำงานของประธานจิ้น จิ้นเฟิงเหราได้รับโทรศัพท์ เขารู้สึกไม่โอเคขึ้นมาทันที

เขารีบเข้าไปที่ห้องทำงานของคุณท่านจิ้นทันที และพูดอย่างไม่สนใจรูปลักษณ์ของตัวเองว่า “พี่ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง เรื่องอะไรที่รับมือยากๆก็โยนมาให้ผม! พี่ไม่รู้เหรอว่าอาของพี่สะใภ้เขาน่ารำคาญแค่ไหน! แล้วอีกอย่างเขามาหาพี่ ไม่ใช่มาหาผม!”

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังตรวจสอบเอกสารเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย วางปากกาในมือลง เงยหน้าขึ้นมองขึ้นจิ้นเฟิงเหรา “เขามาคุยเรื่องธุรกิจ ในฐานะนักธุรกิจ ไม่มีคำว่าปิดประตูขังธุรกิจไว้ข้างนอก”

จิ้นเฟิงเหรามองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างตกตะลึง