ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 894

หลับสบายทั้งคืน

วันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่น

เมื่องจิ้นเฟิงเฉินตื่นแล้ว หญิงสาวในอ้อมกอดยังหลับสบาย ไม่กล้าขยับตัว มองเธอนอนหลับสบายอย่างเงียบๆ

แต่แววตาของเขาเร่าร้อนมาก ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็ตื่นขึ้นมา

ลืมตาปุ๊บ ก็สบตากับจิ้นเฟิงเฉิน ในแววตาอันเร่าร้อนของเขา สื้อสื้อก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน

แก้มก็แดงขึ้นทันที มุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขา น้ำเสียงเกียจคร้านเล็กน้อยยามเพิ่งตื่น “คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สิบนาทีที่แล้ว” จิ้นเฟิงเฉินตอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ทั้งสองนอนกอดกันอยู่สักพัก ถึงอาบน้ำลงไปชั้นล่าง

ทุกคนในบ้านนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตาบนโต๊ะอาหาร เห็นทั้งสองลงมา เจิ้นเฟิงเหราก็อดหยอกล้อไม่ได้ “สาวงามอยู่ด้วย พระราชาไม่ตื่นเช้าแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินส่งสายตานิ่งเฉยให้เขา “นายอยากไปทำธุระเรื่องงานที่ต่างประเทศหน่อยไหม? ตอนนี้ยังมีหลายเรื่องยังไม่ได้ทำ”

เพิ่งพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็หุบปากอย่างเจียมตัว

ตอนนี้ได้อยู่กับภรรยาดีแค่ไหน เขาไม่ไปทำงานต่างประเทศเด็ดขาด

เมื่อกินอาหารเข้าเสร็จแล้ว ทุกคนในบ้านยากที่จะมีโอกาสได้นั่งคุยกัน

เสี่ยวเป่าวิ่งมาข้างหน้าจิ้นเฟิงเฉิน “แด๊ดดี้ วันนี้มีงานอะไรไหมครับ?”

“ยังไม่มี ทำไมเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินมองเสี่ยวเป่าอย่างสงสัย

ได้ยินว่าแด๊ดดี้ไม่มีงาน ตาเสี่ยวเป่าเป็นประกายทันที กอดอยู่ที่ขาของจิ้นเฟิงเฉินอย่างออดอ้อน “ถ้าหากแด๊ดดี้ไม่มีงาน พาผมไปขี่ม้าได้ไหมครับ? วันนี้เป็นวันหยุดพอดี ไม่อย่างนั้น รอแด๊ดดี้ว่างรอบหน้าก็ไม่รู้ต้องรอถึงเมื่อไหร่”

สาวน้อยที่อยู่ข้างๆได้ยินว่าขี่ม้า ก็สนใจขึ้นมาทันที รีบกินองุ่นที่แม่จิ้นป้อนเธออย่างรวดเร็ว

จากนั้น ก็รีบวิ่งมาข้างกายจิ้นเฟิงเฉิน “ดีเลย เถียนเถียนก็อยากขี่ม้า แด๊ดดี้พาเถียนเถียนไปด้วยได้ไหมคะ”

โดนสายตาอันแป๋วแหววของหนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่มองมาอย่างตั้งหน้าตั้งตา จิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธได้ยังไง

สายตาอันอ่อนโยนของเขา ยื่นมือออกไปอุ้มเถียนเถียนไว้ในอ้อมกอด “ได้เลย แด๊ดดี้พาไปฝึกขี่ม้ากัน ถ้าอย่างนั้นเถียนเถียนก็เชื่อฟังนะ”

เห็นจิ้นเฟิงเฉินตอบตกลงแล้ว เถียนเถียนก็ตื่นเต้น พยักหน้าไม่หยุด ท่าทางเชื่อฟัง “แด๊ดดี้วางใจ เถียนเถียนเชื่อฟังที่สุดเลย”

ตกลงกับเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็โทรศัพท์ไปสั่งกู้เนี่ยน ให้เขาติดต่อกับคนในสนามม้าก่อน ให้พวกเขาเตรียมม้าและสถานที่ให้พร้อม

กู้เนี่ยนก็รีบไปจัดการทันที

จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกสนใจ “พี่ ผมไปด้วย พวกพี่จะออกไปเที่ยวกันเองไม่ได้ แล้วให้ผมไปทำโอที่บริษัทอย่างลำบาก กดขี่แรงงานกันแบบนี้ ผมไม่ยอม”

“อยากไปก็ตามใจนาย”

น้อยมากที่จิ้นเฟิงเฉินจะไม่ปฏิเสธจิ้นเฟิงเหรา

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินมองพ่อจิ้นแม่จิ้นที่นั่งบนโซฟา “พ่อแม่ ไปด้วยกันไหมครับ?”

“นี่เป็นกิจกรรมของเด็กๆ แม่กับพ่อไม่ไปด้วยแล้ว”

แม่จิ้นตอบอย่างยิ้มแย้ม แล้วพูดกำชับเพิ่มเติม “พวกลูกระวังความปลอดภัยด้วย โดยเฉพาะดูแลเด็กสองคนกับหวั่นชีง”

พ่อจิ้นก็โบกมือ “พวกลูกรีบไปกันเถิด อย่ารบกวนเวลาสองต่อสองของพ่อกับภรรยา”

แม่จิ้นก็หน้าแดงไปด้วย หันไปจ้องพ่อจิ้น คนอื่นที่อยู่ด้วยต่างพากันหัวเราะ

จากนั้น ทั้งครอบครัวก็ออกเดินทางกันอย่างครึกครื้น จากการเดินทางหนึ่งชั่วโมง ก็ถึงสนามม้า