ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 895

รู้ว่าเจียงสื้อสื้อกลัว จิ้นเฟิงเฉินเอาม้าของตัวเองให้กับพนักงาน

จากนั้น ก็จับมือของเจียงสื้อสื้อ เดินไปข้างหน้าของม้า “มา สื้อสื้อ ลองจับดู”

จากการสอนของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็ลองยื่นมือไปจับขนม้า มันนุ่มและลื่นมือกว่าที่เธอคิดไว้

จากการลูบคลำของเธอ ม้าก็ยื่นหัวมาให้เธอ

รู้สึกถึงความใกล้ชิดกับม้า เจียงสื้อสื้อก็พูดอย่างตื่นเต้น “เฟิงเฉิน มันตอบสนองฉันใช่ไหม?”

“ใช่ ตอนนี้คุณลองใกล้ชิดมันดู ตบหลังมันเบาๆ” จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงอ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อทำตาม ม้าไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอะไร นี่ทำให้ความกล้าของเจียงสื้อสื้อเพิ่มขึ้นบ้าง

การสัมผัสหลังของม้าแล้วทำให้เธอรู้สึกอยากขึ้นไปสัมผัสความรู้สึกตอนขี่หลัง แต่ในใจเจียงสื้อสื้อยังคงกลัวอยู่

ยังหันไปมองม้าน้อยของเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนอย่างอิจฉา

ม้าตัวเล็กหน่อยดีจังเลย......

ทางนี้จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆสอน เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ ขี่ขึ้นหลังของม้าที่เลือกเองแล้ว และเริ่มเล่นอย่างสนุกแล้ว

ตอนเสี่ยวเป่าอยู่ฝรั่งเศส ก็ฝึกขี่ม้าเป็นแล้ว ตอนนี้ก็เลยขี่ยังสบาย

เถียนเถียนเห็นเสี่ยวเป่าขี่อยู่บนหลังม้าอยู่ดีใจ ในตาก็มีความรู้สึกอิจฉา

เธอมองส้งหวั่นชีงที่อยู่นอกรั้วสนามม้า ก็พูดด้วยเสียงเด็กอย่างน่ารัก “ป้า หนูจะไปเล่นแล้วนะ ป้ารอตรงนั้นคนเดียวอย่างเชื่อฟังนะ”

คำพูดของเธอเหมือนกล่อมเด็กน้อย ส้งหวั่นชีงฟังแล้วก็อยากหัวเราะ “จ้า ป้าเชื่อฟังคำพูดเถียนเถียนแน่นอน แต่ว่า เถียนเถียนต้องระวังนะ ม้าน้อยบางทีไม่เชื่อฟัง ระวังบาดเจ็บนะ”

“ป้าวางใจค่ะ ม้าน้อยไม่ทำให้หนูบาดเจ็บหรอก มันชอบหนูจะตาย”

เถียนเถียนพูดไป ก็กระโดดเข้าไปใกล้ม้า

จิ้นเฟิงเหราเห็นแล้ว ก็รีบอุ้มเถียนเถียนขึ้น

“เถียนเถียน อาบอกหนูนะ ม้าต้องฝึกให้เชื่องก่อน ม้าบางตัวหยิ่งมาก จะเชื่อฟังแค่เจ้าของที่มันยอมรับเท่านั้น อย่างที่เถียนเถียนวิ่งมาแบบเมื่อกี้ ไม่ระวังจะบาดเจ็บได้นะ”

เถียนเถียนแลบลิ้น กอดคอของจิ้นเฟิงเหรา พูดอ้อน “หนูรู้แล้ว คุณอาพูดมากจัง มิน่าทะเลาะกับแด๊ดดี้ไม่เคยชนะเลย”

ถูกแม่หนูน้อยดูถูก จิ้นเฟิงเหราอดเอือมระอาไม่ได้ “นั่นคืออายอมให้พ่อหนูต่างหาก ไม่อย่างนั้นหนูคิดว่าปากอย่างอา จะชนะพ่อหนูไม่ได้เหรอ?”

เถียนเถียนกลับไม่ยอม เข้าข้างจิ้นเฟิงเฉินเต็มที่ “คุณอาสู้แด๊ดดี้ไม่ได้หรอก แด๊ดดี้หนูเป็นคนที่เก่งที่สุดในโลก”

เห็นหนูน้อยขมวดคิ้วหนักแน่น จิ้นเฟิงเหราก็อดคาดหวังไม่ได้ ลูกของตัวเองอีกหน่อยจะปกป้องตัวเองแบบนี้ไหม

“ก็ได้ อาไม่เถียงกับหนูแล้ว อาสอนหนูขี่ม้าดีกว่า”

ได้ยินจิ้นเฟิงเหราจะสอนตัวเองขี่ม้า เถียนเถียนก็ไม่ยอม

“แต่ว่า.....หนูอยากให้แด๊ดดี้สอนหนู”

จิ้นเฟิงเหราชี้ไปทางจิ้นเฟิงเฉิน “นั่น แด๊ดดี้หนูกำลังตั้งใจสอนหม่ามี๊อยู่”

เถียนเถียนมองไปตามมือของจิ้นเฟิงเหรา เป็นอย่างที่พูด แด๊ดดี้ไม่ละสายตาออกจากหม่ามี๊แม้แต่วินาทีเดียว

เธอจึงต้องยอม “ก็ได้ ให้คุณอาสอนหนูก็ได้”

เห็นสายตาอันผิดหวังของเถียนเถียน จิ้นเฟิงเหรายื่นมือจับจมูกของสาวน้อย “ได้ แม่สาวน้อย คุณอาของหนูก็เก่งเหมือนกัน”

จากการดูแลของจิ้นเฟิงเหรา เถียนเถียนก็ได้ขี่ขึ้นหลังของม้าตามที่คาดหวัง

แต่ว่า จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าให้เธอขี่คนเดียว ดังนั้น เถียนเถียนจึงขี่ม้าของจิ้นเฟิงเหรา

เหลือเพียงเจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่เดิม

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆพูดปลอบ “วางใจได้สื้อสื้อ ไม่เป็นไร ผมอยู่ข้างหลังคุณ ไม่ตกหรอก คุณขึ้นม้าก่อน ผมจะขึ้นทีหลัง”

หลังจากคิดไปสักพัก เจียงสื้อสื้อก็ทำใจได้ ลูบ คลำขนม้า พูดอย่างอ่อนโยน “ม้าน้อย ต้องเชื่อฟังนะ ฉันจะขึ้นอย่างเบาที่สุด”