ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 896

“แด๊ดดี้ดีที่สุดเลย”

สาวน้อยยิ้มอย่างตาเป็นวาว วางปีกไก่ในมือลง ยื่นหน้าไปจูบบนแก้มจิ้นเฟิงเฉิน

เพิ่งกินอาหาร ปากชมพูเล็กๆเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน จูบเสร็จแล้วก็มีรอยน้ำมันบนหน้าอันหล่อเหลาของจิ้นเฟิงเฉิน

ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาเวลานี้มองไปแล้วตลกมาก

“ฮาฮาฮา พี่ หน้าของพี่ ตลกมาก......”

จิ้นเฟิงเหราดูหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ก็หัวเราะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ

เจียงสื้อสื้อก็มองไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงแค่บนหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมาคราบน้ำมัน บนเสื้อ ก็ถูกสาวน้อยทำเปื้อนคราบน้ำมันไม่น้อย

เธอกลั้นหัวเราะ รีบอุ้มเถียนเถียนที่เกาะอยู่บนตัวจิ้นเฟิงเฉิน ให้เธอนั่งลง

“เถียนเถียน กินข้าวต้องนั่งดีๆ ดูลูกทำแด๊ดดี้เปื้อนน้ำมันหมดแล้ว”

ตลกส่วนตลก แต่นิสัยสาวน้อยที่ดีใจก็ชอบกระโดดไปมาแบบนี้ก็ต้องแก้บ้างแล้ว

“ไม่เป็นไร ลูกไม่ได้ตั้งใจ”

จิ้นเฟิงเฉินดึงกระดาษ ช่วยสาวน้อยเช็ดปากอย่างอ่อนโยน พูดด้วยรอยยิ้ม

สำหรับคราบน้ำมันบนตัว ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ใช้กระดาษเช็ดอย่างไม่รีบร้อน

ว่าไปแล้วก็เป็นทาสลูกสาวคนหนึ่งนี่เอง

สาวน้อยได้ยินแล้ว ก็ยิ้มอย่างได้ใจ ยังแอบแลบลิ้น ยังยิ้มหวานใส่จิ้นเฟิงเฉิน

คำพูดที่เจียงสื้อสื้อจะสั่งสอนเถียนเถียนต้องกลืนลงคอ ถอนหายใจอย่างเอือมระอา พูดกับจิ้นเฟิงเฉิน “คุณอย่าโอ๋ลูกเกินไป เดี๋ยวจะทำให้ลูกนิสัยเสีย”

“ไม่หรอก เพราะเป็นลูกสาวของพวกเรา”

จิ้นเฟิงเฉินมองสาวน้อย ยิ้มอย่างรักใคร่ แววตาประกายไปด้วยความภูมิใจ

“ช่างเถอะ กินข้าว ไว้ค่อยคุยวันหลัง”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจเบาๆ ยอมแพ้อย่างง่ายดาย

จิ้นเฟิงเฉินเป็นตัวถ่วงบนเส้นทางที่เธอสอนเถียนเถียนที่ใหญ่ที่สุด

จิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีงที่นั่งตรงข้าม ก็แอบหัวเราะ

จิ้นเฟิงเหรามีความรู้สึกเหมือนกัน เขาเอามือลูบท้องของส้งหวั่นชีงเบาๆ ในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่น

เขาคิด อีกหน่อยถ้าลูกเขาคลอดแล้ว เขาก็คงเหมือนกับพี่ชายตัวเอง โอ๋ลูกจนไม่สนใจใคร

ช่วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังกินข้าวเสร็จ จิ้นเฟิงเหรานึกขึ้นได้ว่าสองวันก่อนนัดตรวจครรภ์ให้ส้งหวั่นชีงวันนี้ จึงพาหวั่นชีงจากไปก่อน

เวลาที่เหลือ ก็เป็นเวลาของครอบครัวสี่คน

ออกจากร้านอาหาร จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองเด็กน้อยทั้งสองคน

“ช่วงบ่ายอยากไปเที่ยวที่ไหน?”

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนสบตากัน แววตาของสองพี่น้องเป็นประกาย

“พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ”

สองพี่น้องพูดเป็นเสียงเดียวกัน

เหมือนวางแผนกันมานาน เสี่ยวเป่าไม่รู้เอาใบโฆษณาของพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำมาจากไหน ชี้ให้จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อดูอย่างตื่นเต้น

“คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะชอบพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ แม่นึกว่าหนูจะคิดว่ามันน่าเบื่อ”

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างแปลกใจ

“ด้านในมีถ้ำใต้น้ำ สามารถมองเห็นปลาฉลาม......” เสี่ยวเป่าหน้าแดงเล็กน้อย อธิบายเสียงเบา

“งั้นก็ไปกัน”

ครั้งนี้มาถูกแล้ว เด็กๆชอบมาก

ออกมาจากถ้ำใต้น้ำ เด็กทั้งสองพูดความรู้สึกอย่างไม่รู้จักเบื่อ ดีใจอย่างมาก

จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อเห็นว่ายังมีเวลา ก็เลยพาพวกเขาไปดูปลาวาฬ เห็นครูฝึกสอนปลาวาฬโดดน้ำ ทุ่มบอล ทั้งสี่คนตอนแรกดูบนเวที ทันใดนั้นก็มีความโชคดีพุ่งเข้าหา

เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าถูกเลือกเป็นผู้โชคดีในบรรดานักท่องเที่ยว ให้ไปเข้าใกล้กับปลาวาฬขาว ทำให้เด็กน้อยทั้งสองดีใจมาก เจียงสื้อสื้อก็ยุ่งอยู่กับการถ่ายรูปให้ทั้งสองคน ทั้งครอบครัวเล่นกับอย่างสนุกสนาน

มื้อเย็นกินข้าวจากร้านอาหารเสร็จแล้ว ถึงกลับเข้าบ้านอย่างเสียดาย

พ่อจิ้นแม่จิ้นได้ยินเสียงแล้วก็รีบออกมาต้อนรับ คนหนึ่งอุ้มเสี่ยวเป่า อีกคนอุ้มเถียนเถียน

“วันนี้เที่ยวสนุกไหม?”

คนแก่ทั้งสองถามอย่างยิ้มแย้ม

“สนุก คุณปู่คุณย่า หนูเล่าให้ฟัง วันนี้พวกเราไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ มีปลามากมาย......”

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนรีบเล่าเรื่องที่พวกเขาได้เห็นได้ยินทั้งวันให้ปูและย่าฟัง

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินนั่งฟังอยู่ข้างๆ ยิ้มอย่างดีใจ

มือถือจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้น มองคนโทรมา ก็ขมวดคิ้วขึ้น

เขาเดินออกไปอย่างนิ่งเฉย เว้นระยะห่างแล้วจึงรับโทรศัพท์

ความมือบดบังร่างของเขา ใต้แสงจันทร์ เงาต้นไม้ทับอยู่บนร่างเขา สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินเคร่งเครียด

“คุณพิเอร์ส ดึงแล้วไม่ทราบโทรมามีเรื่องอะไรครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินเปิดรีมฝีปากบาง เรียกชื่อของฝ่ายตรงข้าม

“คุณเฟิง ผมรบกวนเรื่องดีของคุณหรือเปล่าครับ”

ทางด้านพิเอร์สไม่ได้พูดเป้าหมายที่โทรมาโดยตรง แต่ทักทายจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว