ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 903

บนโต๊ะข้างหน้าพวกเขามีเครื่องมือหลอดทดลองอยู่ โม่เหยียถอนหายใจ “ยาพิษนี้ น่ากลัวกว่าที่พวกเราคิด โชคดีที่ออกฤทธิ์เพียงเล็กน้อย ถ้าครั้งหน้าใหญ่กว่านี้ เกรงว่าจะจัดการยาก……”

ในเวลาเดียวกัน บรรยากาศตึงเครียดมากขึ้น

……

แต่อิตาลีที่อยู่อีกด้าน จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้เรื่องนี้

เขาไม่มีทางรู้ว่าคำเตือนที่ตัวเองเพิ่งเตือน จะถูกเจียงสื้อสื้อทำเป็นหูทวนลม และยังให้ลูกน้องของเขาปิดบังความจริง

เจียงสื้อสื้อกลับถึงบ้าน ถือถุงช้อปปิ้งในมือ เดินเข้าไป

ร่างเล็กสองร่างวิ่งมาทางเธอ กอดแขนเธอคนละข้าง

เจียงสื้อสื้อที่ถูกกอดก้มลง วินาทีต่อมา แก้มของเธอมีลอยจูบสองลอย

เจียงสื้อสื้อกอดเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนพร้อมกัน ในใจนุ่มนิ่ม

“พวกเธออยู่ที่บ้านเป็นเด็กดีไหม?” เจียงสื้อสื้อพูด ก็ได้ยินเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าตอบพร้อมกัน “พวกเราเป็นเด็กดีมาก”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วพยักหน้า พูดชม “เก่งจริงๆ!เพื่อให้รางวัลพวกเธอ หม่ามี๊ซื้อของขวัญมาด้วย”

ได้ยินคำว่าของขวัญ ดวงตาของเด็กน้อยสองคนเปล่งประกาย ถามอย่างดีใจ “จริงเหรอ? ของขวัญอะไร?”

เจียงสื้อสื้อยืนขึ้น จูงเด็กน้อยสองคนเดินมานั่งบนโซฟา นำถุงช้อปปิ้งวางบนโต๊ะ “หม่ามี๊ซื้อเสื้อใหม่ให้พวกเธอ เป็นชุดครอบครัว แบบนี้คนอื่นดูก็จะรู้ว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“ดีจัง เสื้อนี้ต้องสวยมากแน่ๆ” เสี่ยวเป่ากอดขาของเจียงสื้อสื้อ เชียร์มาก ดวงตาโตเปล่งประกายดูเหมือนพูดได้จ้องมองเธอ

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูด “ปากของเสี่ยวเป่าหวานมาก”

ตอนที่เธอซื้อ จริงๆ แล้วไม่แน่ใจว่าเด็กสองคนจะชอบหรือไม่

อีกอย่าง ยังเป็นชุดครอบครัว……ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะชอบหรือเปล่า

“ชุดครอบครัวรอแด๊ดดี้ของพวกเธอกลับมา พวกเราใส่ด้วยกัน ดีไหม?”

ในสายตาที่คาดหวังของเถียนเถียนและเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อหยิบเสื้อผ้าทั้งหมดของพวกเขาออกมา “ชุดพวกนี้ไม่ใช่ชุดครอบครัว พวกเธออยากใส่เมื่อไรก็ได้”

“ดีจังเลย!หม่ามี๊ แด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไรเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว พวกเธอเป็นเด็กดี แบบนี้แด๊ดดี้ก็จะกลับมาเร็วๆ”

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนตอบตกลงพร้อมกัน ไปลองชุดอย่างดี๊ด๊า

……

ความมืดปกคลุม ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถไมบัคสีดำ ต่อมา เดินเข้าร้านอาหารที่ สว่างไสว

ผ่านประตูกระจกหมุน มาถึงห้องโถงสุดหรูด้านใน พรมลายต่างๆ กระจายไปจนสุดทางเดิน

แสงไฟที่ห้อยอยู่ข้างบนนั้นส่องแสงสีอันอบอุ่น ทำให้บรรยากาศทั้งร้านดูนุ่มนวลขึ้นมาก ไม่สว่างเกินไป ก็ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ให้บอดี้การ์ดข้างตัวตามมา เขาพาแค่กู้เนี่ยนคนเดียว

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าห้องพิเศษ ด้านในมีคนนั่งอยู่หลายคนแล้ว

แต่ว่า มีสายตาคู่หนึ่งแข็งแกร่งมาก มองไปที่จิ้นเฟิงเฉินตลอด มองขึ้นมองลง

เจ้าของสายตาคู่นั้น ก็คือจอห์น

จอห์นหันไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ในมือถือแก้วไวน์ ยืนขึ้น “คุณเฟิง ครั้งนี้ขอบคุณ คุณจริงๆ สามารถจัดหาวัตถุดิบยาได้ในปริมาณมาก ช่วยเราได้มากจริงๆ เหล้าแก้วนี้ ผมดื่มหมดแก้วแสดงความเคารพ!”

พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์แดงในแก้วของเขาหมด

“คุณจอห์นเกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นเพียงธุรกิจทั่วไป ไม่ต้องขอบคุณหรอก?”

จิ้นเฟิงเฉินยกแก้วขึ้น จากนั้น ก็ดื่มหมด

จอห์นพยักหน้า ใบหน้ามีความสุข

อาหารมื้อนี้กินอย่างอร่อยและผ่านไปด้วยดี

บรรยากาศสังสรรค์ที่ครึกครื้น จิ้นเฟิงเฉินเสนอ “แบบนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จก็ไปตรวจสอบสินค้าที่โกดัง ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นสัญญา คุณจอห์น คุณว่าไง?”

จอห์นเห็นจิ้นเฟิงเฉินพูดแบบนี้ เขาพยักหน้าเล็กน้อย การกระทำของนักธุรกิจชาวจีนตรงหน้า มีความพอใจไม่น้อย

อย่างน้อย เขาก็ไม่อ้อมค้อม

แต่ว่า จอห์นกลับไม่รีบขนาดนั้น เขายิ้มแล้วพูด “ไม่ต้องรีบ คืนนี้เพื่อต้อนรับคุณดีๆ รอกินและดื่มจนพอ พรุ่งนี้ค่อยไปดูก็ไม่สาย”

เห็นจอห์นพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้บังคับ ยังไงผลก็เหมือนกัน

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วพูด “แบบนี้ก็ดี”