ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 902

จิ้นเฟิงเฉินฟังเธอพูดเงียบๆ มุมปากยกยิ้มขึ้นสูง เมื่อกำลังจะพูด อีกฝั่งมีเสียงนุ่มนิ่มของเถียนเถียนเข้ามา

“หม่ามี๊กำลังคุยโทรศัพท์กับแด๊ดดี้เหรอคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยิ้ม ยิ้มออกมา ไม่มีเสียง

เพียงแค่ฟังเจียงสื้อสื้อตอบเสียงเบา “ใช่แล้ว เธอรู้ได้ยังไง?”

เถียนเถียนกอดขาของเธอ ใบหน้าเล็กๆ สวยงามยิ้มแล้วพูด “แน่นอนอยู่แล้ว หม่ามี๊มีความสุขขนาดนี้ ต้องคุยกับแด๊ดดี้แน่ๆ ใช่ไหมคะ?”

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าเถียนเถียนสังเกตละเอียดขนาดนี้ เธอพยักหน้า “ทำไมเธอฉลาดขนาดนี้ อืม? เหมือนเชอร์ล็อกโฮมส์ตัวน้อยเลย”

“แฮะๆ เถียนเถียนก็อยากคุยกับแด๊ดดี้!”

เถียนเถียนพูด และปีนเข้าไปในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ มือสั้นๆ จับมือสองเจียงสื้อสื้อ ถือโทรศัพท์ “แด๊ดดี้!หนูคือเถียนเถียนนะคะ ท่านจะกลับมาเมื่อไร? พวกเราคิดถึงท่านมาก!”

หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินนุ่มนิ่มทันที ปลอบเบาๆ “แด๊ดดี้ทำธุระเสร็จก็กลับไป ดีไหม? เถียนเถียนต้องเชื่อฟังหม่ามี๊นะ”

“ดีค่ะ!แด๊ดดี้ต้องเอาของอร่อยกลับมาให้เถียนเถียน แล้วก็ต้องให้พี่ชาย……”

……

เถียนเถียนเปิดลำโพงโทรศัพท์ คุยกับจิ้นเฟิงเฉิน ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยรอยยิ้มฟังพ่อลูกสองคนคุยกัน

เถียนเถียนพูดไปไม่น้อย แล้วคืนโทรศัพท์มือถือให้เจียงสื้อสื้อ จากนั้นตัวเองก็วิ่งลงไปเล่นที่ชั้นล่าง

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินไม่เปลี่ยน ยังคงคุยกับเจียงสื้อสื้อด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปลอบเด็ก “สื้อสื้อ เธอและลูกๆ ก็ต้องรอฉันกลับมา รู้ไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วพูด “ฉันรู้ พวกเราจะรอนายกลับมา”

“แล้วก็ถ้าเธอไม่ สบายตรงไหน ต้องหาโม่เหยียและหานยู่ทันที ห้ามรอช้าเด็ดขาด……”

จิ้นเฟิงเฉินเตือนอย่างเป็นห่วง

สิ่งที่เขาห่วงที่สุดก็คือสุขภาพของเจียงสื้อสื้อ โดยเฉพาะตอนนี้เขาไม่อยู่ข้างๆ เธอ

เจียงสื้อสื้อตอบ “อืม” ยาวๆ ตอบรับด้วยเสียงนุ่มนวล “ฉันรู้ ร่างกายของฉัน ก็ต้องรักษาดีๆ แน่นอน นายไม่ต้องห่วงฉัน ตั้งใจทำงานของนาย เสร็จแล้วก็กลับมาเร็วๆ ดีไหม?”

เจียงสื้อสื้อรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเฉินไปคุยงานที่อิตาลี เธอไม่อยากเพราะตัวเธอเอง ทำให้จิ้นเฟิงเฉินใจไม่อยู่กับตัว

ฟังเสียงนุ่มนวลที่ออกมาจากโทรศัพท์มือถือ จิ้นเฟิงเฉินจึงพยักหน้าแล้วพูด “ดี ฉันจะทำแน่นอน”

จริงๆ แล้ว จิ้นเฟิงเฉินจะไม่ห่วงเธอได้อย่างไร?

เพียงแต่ว่า ไม่อยากให้เธอคิดมาก

ทั้งสองคุยกันสักพัก ถึงจะวางสายอย่างเสียดาย

วางสายโทรศัพท์ เจียงสื้อสื้อเตรียมลุกขึ้นลงไปชั้นล่าง ใครจะนึกถึง ยังไม่ยืนให้นิ่ง ความรู้สึกมึนก็เข้ามาอย่างกะทันหัน

เธอรีบจับเก้าอี้ สิ่งของตรงหน้าพร่ามัวไปเล็กน้อย เธอหลับตา พักสองสามนาที สายตาถึงจะชัดเจนขึ้น

เธอวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความตกใจ ส่องกระจก แกะกระดุมเสื้อสองสามเม็ด

สายตาของเธอหยุดลงที่ผื่นแดงบนไหล่ หลังจากมองดีๆ สายตาจางลงทีละนิด มือดึงเสื้อขึ้นเล็กน้อย

หัวใจจมลงทันที

จริงๆ แล้ว เช้าวันนี้เธอเพิ่งตื่น ขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อ ก็สังเกตเห็นว่าบนตัวเธอมีผื่นแดง

แต่ตอนนั้นเธอแค่คิดว่าตัวเองแพ้ ก็ไม่ได้สนใจมาก

แต่ว่า ตอนนี้ผื่นแดงกำลัง ดูเหมือนจะยืนยันการคาดเดาของเธอแล้ว

เมื่อกี้ตอนที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์ก็ไม่ได้เผลอหลุดพูดสักตัว เดิมทีแค่โชคดีนิดหน่อย ตอนนี้แค่แตะก็ขาด

เธอจะกล้าบอกจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง?

เจียงสื้อสื้อกลัวที่สุดก็คือทำให้เขาเป็นห่วง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ตัวเขาอยู่ต่างประเทศ บอกไปก็ทำอะไรไม่ได้ ยังทำให้ลำบากใจ