ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 908

กลางคืน โรงแรม

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆ ด้านหน้ามีโน้ตบุ๊กวางอยู่ บนหน้าจอเป็นข้อมูลบางส่วนจากศูนย์วิจัยใต้ดินของอิตาลี

บนโซฟาอีกฝั่งหนึ่งมีกู้เนี่ยนนั่งอยู่ ข้างๆ กู้เนี่ยน ยังมีอีกคนหนึ่ง ก็คือเห้อซูหาน

ในห้องไฟสว่าง เงียบจนแม้แต่ใบไม้ร่วงลงยังได้ยิน

และขณะนี้ เสียงเคาะที่คมชัดมาจากหน้าต่าง

ทั้งๆ ที่จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียง แต่กลับเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงดูข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่ฟุ้งซ่าน

แต่เป็นกู้เนี่ยน รีบลุกขึ้นแล้วดึงม่านออก ก็เห็นคนสวมชุดดำด้านนอก กำลังเกาะอยู่บนหน้าต่าง ดูดีๆ ทำให้ตกใจจริงๆ

กู้เนี่ยนนิ่งมาก เปิดหน้าต่าง ถอยหลังสองก้าว คนชุดดำสองคนกระโดดเข้ามา แกะเชือกบนเอว

เป็นสายลับ สองคนเมื่อกี้ที่แอบเข้าไปในศูนย์วิจัยของSAกรุ๊ป ที่ต่างกันคือ หนึ่งในนั้นมีกระเป๋าเป้เสริม

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินถึงจะเหลือบไปมอง เห้อซูหานลุกขึ้น “เป็นยังไง? มีผลกำไรไหม?”

พูดเหมือนถาม แต่น้ำเสียงของเห้อซูหานนิ่งๆ ท่าทางค่อนข้างมั่นคง

เมื่อได้ยิน ทั้งสองรายงานพร้อมกัน “หัวหน้า มีกำไรครับ”

หนึ่งในนั้นวางกระเป๋าเป้ลง หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาแล้วยื่นให้ “ในกล่องนี้ มียาที่เราได้จากห้องทดลอง และแบคทีเรียที่กำลังเลี้ยงดู เพราะกังวลว่าอุณหภูมิจะทำลายยาภายนอก จึงใช้กล้องแช่ไว้”

เห้อซูหานรับกล่องมา พยักหน้าอย่างพอใจ “แล้วพวกนายไม่ถูกจับได้เหรอ?”

“ไม่ครับ แต่ว่า พวกเราเอายาของพวกเขา เดาว่าพรุ่งนี้พวกเขาน่าจะสังเกตเห็น”

พรุ่งนี้เช้า เมื่อเจ้าหน้าที่เข้าไปตรวจสอบสถานการณ์การเพาะปลูก แต่สังเกตเห็นแน่นอน

แต่ว่า คนของSAกรุ๊ปขุดหลุมสามเมตร ก็ไม่มีทางหาพวกเขาเจอ

เห้อซูหานพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง “คืนนี้พวกนายทำได้ดีมาก ลำบากหน่อยนะ!”

ทั้งสองได้ยิน เพียงแค่ก้มหน้าอย่างเคารพ ไม่มีท่าทีภูมิใจ

สายของพวกเขา ข้อห้ามที่สุดคือคิดไปเอง ทุนที่ภาคภูมิใจ วันหนึ่งอาจกลายเป็นสาเหตุการตายได้

“คุณชายคะ ท่านลองดู”

เห้อซูหานหมุนตัวเดินไปข้างหน้าจิ้นเฟิงเฉิน นำของให้จิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินรับกล่องเล็กๆ มา เปิดฝา เห็นลมเย็นๆ พัดออกมา ด้านในมีหลอดทดลองและยาบางชนิด

จิ้นเฟิงเฉินดูคร่าวๆ ปิดฝาทันที นำคืนให้เห้อซูหาน

จากนั้น เขามองไปที่สายลับสองนายด้วยสายตาเยือกเย็น สั่ง “พวกนายส่งนี่กลับไปที่ประเทศจีน นำไปให้โม่เหยียและหานยู่วิจัย”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ส่งคนไปสอดแนม รีบหาของที่ฉันต้องการให้เจอ”

เห้อซูหานพยักหน้า “คุณชายวางใจได้ค่ะ กำลังจัดการเรื่องนี้แล้ว แต่……”

จิ้นเฟิงเฉินมองท่าทางอ้ำอึ้งของเห้อซูหาน ขมวดคิ้ว “ทำไม? มีเรื่องอะไรก็พูดตรงๆ”

จิ้นเฟิงเฉินประหลาดใจเล็กน้อย เขาเห็นท่าทางแบบนี้ของเห้อซูหานน้อยมาก เห้อซูหานไม่ใช่คนผัดวันประกันพรุ่ง

เห้อซูหานเก็บคำพูดแล้ว ไม่คิดจะพูดออกมา แต่มองไปที่สายตาของจิ้นเฟิงเฉิน เธอจึงพูดถึงความกังวลของตัวเอง

“แน่นอนว่าดีที่สุด ถ้าสามารถพบของที่เราอยากได้เร็วๆ แต่ว่า ฉันกลัวว่าก่อนที่เราจะเจอ เบอร์เกนจะตระหนักถึงอะไรบางอย่าง แล้วทำลายศูนย์วิจัยก่อน”

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินชะงัก ด้วยแนวทางของเบอร์เกน ความกังวลที่เห้อซูหานพูด ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเกิดขึ้น

เมื่อศูนย์วิจัยถูกกำจัด งั้นการสอดแนมของพวกเขา จะจบลงทันที

ที่สำคัญกว่าคือ วิธีการกำจัดเชื้อแบคทีเรียในร่างกายของเจียงสื้อสื้อ ก็จะกลายเป็นเรื่องยากขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินนึกถึงเจียงสื้อสื้อ ก็ต้องระมัดระวังยิ่งขึ้น นิ่งไปสักพัก เขาถึงจะพูด “ระวังไว้ก่อน ช้าหน่อยไม่เป็นไร แต่อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น”

เบอร์เกนสามารถนั่งบนตำแหน่งในปัจจุบัน เขาต้องมีไหวพริบมากพอ

แม้ว่าตอนนี้ลูกน้องของเห้อซูหานยังไม่ถูกจับได้ แต่ระมัดระวังและป้องกันไว้ก่อน