ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 907
สรุปบท บทที่ 907 สอดแนม: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
อ่านสรุป บทที่ 907 สอดแนม จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บทที่ บทที่ 907 สอดแนม คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมียวเมียว อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ประตูที่มีรหัส มีความลับอะไรซ่อนอยู่?
ด้านในคืออะไรกันแน่?
เผชิญหน้ากับความสงสัยของจิ้นเฟิงเฉิน จอห์นทำเพียงตอบอย่างรู้สึกผิด “ที่นี่คือห้องวิจัยสำคัญ คนนอกไม่สามารถเข้าออกง่ายๆ ที่สำคัญเพราะห่วงว่า กรณีติดเชื้อ กำไรไม่คุ้มกับการสูญเสีย หวังว่าคุณเฟิงจะเข้าใจ”
เมื่อได้ยิน จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “แน่นอนว่าความปลอดภัยคือที่หนึ่ง ผมเข้าใจได้”
จอห์นเห็นเขาไม่เป็นไร จึงโล่งอก “คุณเฟิงเข้าใจก็ดีแล้ว”
พูดจบ เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรออก ก้มหน้าดูนาฬิกาบนข้อมือ “ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว ไม่ทราบว่าคุณเฟิงมีเวลาอยู่รับประทานอาหารไหม?”
“คุณจอห์นเชิญ ผมต้องมีเวลาแน่นอน” จิ้นเฟิงเฉินตกลง
ทั้งสองฝ่ายยิ้ม แล้วออกจากศูนย์วิจัย
จิ้นเฟิงเฉิน จอห์นและพิเอร์สไปที่ร้านอาหารจีนอีกแห่ง จอห์นมองดูสไตล์การตกแต่ง “ร้านอาหารจีนร้านนี้ทำได้ไม่เลว น่าจะสามารถตอบสนองความต้องการของคุณเฟิงได้”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “มีใจแล้ว”
รับประทานอาหารจีนเสร็จ เขาก็กล่าวลาจอห์นและพิเอร์สสองคน
ระหว่างทางกลับโรงแรม กู้เนี่ยนมองจิ้นเฟิงเฉินผ่านกระจกรถ ถามอย่างสงสัย “คุณชายครับ ห้องวิจัยที่มีรหัสนั้น น่าจะมีเรื่องที่ไม่สามารถให้คนรู้ได้ซ่อนอยู่นะครับ?”
“อืม”
จิ้นเฟิงเฉินตอบรับเบาๆ ดวงตาหรี่ลง “ดูแล้ว ความลับทั้งหมดต้องอยู่ในห้องวิจัยนั่น”
“ต้องการให้เตรียมคนเข้าไปสอดแนมไหมครับ?”
“แน่นอนว่าต้องไป นายให้เห้อซูหานส่งสายลับจากทีมสองคน กลางคืนเข้าไปสอดแนมในห้องวิจัย ทำให้ลับๆ หน่อย อย่าให้คนรู้”
กู้เนี่ยนได้รับคำสั่ง ตอบรับทันที “ครับ ผมติดต่อเห้อซูหานทันที”
กลางคืนวันนั้น ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืด ค่ำคืนนั้นหนาราวกับหมึกสาด
มีชายลึกลับสองคนในชุดดำ
บนดาดฟ้าชั้นสูงสุดของSAกรุ๊ป มีเชือกคาดเอว อีกด้านของเชือกคือตะขอที่แข็งแรงมาก ติดขอบหลังคาอย่างแน่นหนา
ทั้งสองเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว กระโดดผ่านราวกันตกอย่างเรียบร้อย เลื่อนลงอย่างเงียบๆ จากด้านบนของอาคาร
ข้างใต้เป็นสายธารที่ไม่มีที่สิ้นสุดของยานพาหนะและไฟที่สว่างไสว
ร่างของพวกเขา แทบจะกลมกลืนไปกับค่ำคืน
เร็วมาก พวกเขาลงไปตามชั้นที่มั่นใจไว้แล้ว มาถึงหน้าต่างของห้องวิจัยเรียบร้อย เป็นชั้นที่เจ็ดพอดี
โชคดี ตู้ข้อมูลที่พวกเขาซ่อน แสงไฟสลัวมาก บวกกับพวกเขาทั้งตัวสวมชุดดำ อีกฝ่ายไม่เห็นพวกเขาง่ายๆ
ดังนั้น หนึ่งในสายลับ มองออกไปอย่างระมัดระวัง เช็กสถานการณ์ข้างนอก
เวลาเดียวกัน ประตูของห้องทดลองถูกเปิดออก คนสองคนในเครื่องแบบแล็บเดินเข้ามา เป็นผู้ชายสองคน
“เป็นยังไง แบคทีเรียที่ปลูกในสองวันที่ผ่านมา……” ผู้ชายที่เดินอยู่ด้านนอกพูดก่อน แต่เสียงกลับยิ่งต่ำลงเรื่อยๆ ทำให้ฟังไม่ชัด
ผู้ชายคนนี้พูดแล้วเปิดตู้แช่ยา หยิบหลอดทดลองออกมาดู
อีกคนพูดต่อเร็วมาก “ยังไม่ได้ชั่วคราว เชื้อแบคทีเรียยังไม่ได้มาตรฐาน”
“ใช่เหรอ? ไปถามดร.เฉิน”
พูดจบ ผู้ชายเก็บหลอดทดลองไว้ที่เดิม ปิดตู้แช่ ทั้งสองเดินออกไปพร้อมกัน
มองร่างของพวกเขาที่หายไป สายลับทั้งสองรีบเดินออกมา เปิดตู้แช่ด้วยท่าทางว่องไว หยิบหลอดทดลองแก้วออกมา
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่อง ทั้งสองรีบหยิบหลอดทดลองอีกสองหลอดอย่างรวดเร็ว และยาบางชนิด
จากนั้น กลับไปที่ดาดฟ้า ใช้ซิปไลน์ไปถึงตึกสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ในไม่ช้า ก็หายไปจากความมืดอย่างสมบูรณ์
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！