“คุณชาย ให้ไล่เธอไปไหมครับ”
จิ้นเฟิงเฉินหันไปมองกู้เนี่ยนที่กำลังเดินเข้ามา ส่ายหน้า “ไม่จำเป็น”
“แต่นี่คุณจอห์นกำลังสอดแนมคุณอยู่นะครับ เกรงว่าคงไม่ดี” กู้เนี่ยนกังวลว่าหากเกิดอะไรขึ้นคงจะวุ่นวายเป็นแน่
“ไม่มีอะไรไม่ดี ต่อให้ไม่มีเลขาคนนี้ ยังไงเขาก็ต้องส่งคนมาคอยจับตาดูเราอยู่ดี”
ยังไงจอห์นก็กำลังสงสัยเขา ไล่เลขาไปยังไงก็ต้องมีคนอื่นมาแทน
อย่าเสียเวลาเลยดีกว่า
“วันนี้นายไม่ต้องติดตามไปด้วยหรอก ช่วยฉันจับตาดู SAเอาไว้”
กู้เนี่ยนพยักหน้ารับ “ครับ”
จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกไปด้านนอก สายตาจับจ้องอยู่ที่จ้อย เอ่ยเสียงเรียบ “อิตาลีมีที่ไหนที่คู่ควรให้ไป คุณพาผมไปหน่อยได้ไหมครับ”
“ค่ะ” จ้อยพยักหน้า
“คุณชาย...” กู้เนี่ยนไม่วางใจให้เขาออกไปคนเดียว
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้เขาอย่างเข้าใจ “ความปรารถนาดีของคุณจอห์น ฉันจะปฏิเสธได้ยังไง”
กู้เนี่ยนเข้าใจสิ่งที่เขาบอก ไม่พูดอะไรอีก มองดูเขาและจ้อยเดินห่างออกไป
“ไม่ทราบว่าคุณเฟิงชอบอะไรคะ” จ้อยหันกลับมาสอบถามชายร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาด้านข้าง เอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีความชอบอะไรครับ”
จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเย็นชา
ได้เจอกับเข็มเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้อยพลันเลือนหาย ทว่าไม่นานก็กลับมาอีกครั้ง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นให้ฉันจัดการให้นะคะ”
ดังนั้นวันทั้งวันจิ้นเฟิงเฉินได้เดินทางท่องเที่ยวตามที่จ้อยจัดตารางให้
ตลอดทางมีเพียงจ้อยที่พูด ใบหน้าเขายังคงเย็นชา ดูไม่ออกถึงความชอบ
จ้อยเองก็ไม่ได้สนใจ งานสำคัญของเธอคือจับตาดูเขาทุกฝีก้าว ดังนั้นอย่างอื่นนั้นไม่สำคัญ
ยามบ่าย จ้อยพาจิ้นเฟิงเฉินมาที่ห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
“คุณเฟิง คุณจอห์นสั่งเอาไว้ว่า หากคุณต้องการซื้ออะไรเลือกได้เลย คุณจอห์นจะช่วยจ่ายให้เองค่ะ”
“งั้นต้องขอบคุณคุณจอห์นแล้วล่ะครับ”
เดิมจิ้นเฟิงเฉินไม่คิดจะซื้ออะไร แต่เมื่อเห็นชุดเจ้าหญิงแขวนอยู่ หัวใจพลันเต้นแรง เหมือนเขาจะไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ลูกเลย
เห็นเขาเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าเด็ก จ้อยก็แปลกใจ รีบตามเข้าไป
“คุณเฟิง นี่คือ...”
“ซื้อให้ลูกเพื่อนน่ะครับ”
ประโยคง่ายๆ ทำให้จ้อยสิ้นความสงสัย
จ้อยเองก็ไม่ได้สงสัย รีบบอก “ให้ฉันช่วยเลือกนะคะ”
เดิมจิ้นเฟิงเฉินอยากปฏิเสธ แต่เมื่อคิดว่าเธอเป็นผู้หญิง อาจจะสายตาดีกว่าเขา ดังนั้นจึงบอกข้อมูลของเด็กคร่าวๆ ให้เธอช่วยเลือก
จ้อยเลือกเสร็จแล้ว ถือมาให้จิ้นเฟิงเฉินดู อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
ตอนที่เธอจะรูดบัตรจ่ายเงิน จิ้นเฟิงเฉินห้ามเธอเอาไว้ “ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมจ่ายเอง”
เขาจะซื้อให้ลูก ไม่ต้องการให้คนอื่นจ่ายให้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่เป็นน้ำใจของคุณจอห์น”
จ้อยยืนยัน
แต่จิ้นเฟิงเฉินยังคงไม่ยอม สุดท้ายจ้อยสู้เขาไม่ได้ จึงต้องยอมแพ้
จิ้นเฟิงเฉินถือถุงสินค้า ใบหน้าเย็นชาตลอดทั้งวันตอนนี้เริ่มอบอุ่นขึ้นมา
ตอนนี้เขาแทบอยากบินกลับประเทศทันที ให้เด็กทั้งสองลองสวมชุดที่ตนเองซื้อ
ต้องสวยมากแน่ๆ
จ้อยมองความคิดของเขาไม่ออก รู้เพียงว่าเขาอารมณ์ดี
ดังนั้นเธอจึงเสนอ “คุณเฟิง ใกล้ถึงเวลาทานข้าวแล้ว ฉันรู้จักร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ” จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธ “ผมจะกลับโรงแรมเลย”
จ้อยไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธ ชะงักไปชั่วครู่ ทว่าเธอดึงสติกลับมาได้ทันที บอกยิ้มๆ “งั้นฉันจะไปส่งคุณที่โรงแรมค่ะ”
“ครับ”
เมื่อกลับมาถึงโรงแรม ระหว่างทางเดินกลับห้อง จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดเท้าที่ก้าวเดิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!