ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 919

ชีซาขบคิด คิดว่าเขาพูดถูก

ในเมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องขายวัตถุดิบให้พวกเขา ไม่งั้นเธอก็ต้องเสียแรงเผามันอีกครั้ง

“งั้นต่อไปคุณจะทำยังไง” ชีซาถาม

“กลับประเทศ”

เขาคิดถึงสื้อสื้อและลูกทั้งสองแล้ว

เมื่อเห็นความอ่อนโยนที่เผยออกมาให้เห็นในดวงตาของเขา ชีซาจึงอดหยอกล้อไม่ได้ “คุณก็ยังหนีจากภรรยาคุณไม่ได้”

เมื่อก่อนเธอคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินเย็นชาขนาดนี้คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนรับเขาได้ ไม่แน่ว่าอาจโสดตลอดชีวิต

แต่ไม่คิดว่าเขาจะแต่งงาน และยังไม่ได้เย็นชาต่อภรรยาเลยสักนิด แถมยังอ่อนโยนมากด้วย

นี่เป็นสิ่งที่ชีซาไม่กล้าจินตนาการ ดังนั้นถึงตอนนี้ยังรู้สึกราวกับไม่ใช่เรื่องจริง

จิ้นเฟิงเฉินไม่สนใจการหยอกล้อของเธอ เพราะเขาหนีจากสื้อสื้อไปพ้นจริงๆ

“หลังจากผมกลับประเทศ คุณช่วยผมจับตามองจอห์น มีความเคลื่อนไหวอะไรรีบรายงานผม”

“แน่นอน ฉันติดหนี้คุณ”

ชีซาสยายผมของเธอ และพูดราวกับไม่ใส่ใจ “เดินทางปลอดภัย”

“ขอบคุณ”

ขอบคุณอีกแล้ว

ชีซาหัวเราะแห้งๆ “ก็ได้ ฉันไปก่อนล่ะ มีอะไรก็ติดต่อมา”

พูดจบก็เดินออกไปไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ

“คุณชาย ตั๋วเครื่องบินพร้อมแล้วครับ เครื่องออกพรุ่งนี้เช้า” กู้เนี่ยนบอก

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า จากนั้นกลับเข้าห้องไปโทรหาเจียงสื้อสื้อ

ปกติเจียงสื้อสื้อจะรับสายในทันที ทว่าครั้งนี้กลับไม่รับ

พักผ่อนอยู่เหรอ

จิ้นเฟิงเฉินถือโทรศัพท์ จ้องมองหน้าจอ

เขาโทรไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคนรับ

เริ่มไม่วางใจ

ดังนั้นเขาจึงโทรหาแม่ เมื่อรับสาย เสียงแปลกใจของแม่ก็ถูกส่งมา “ทำไมอยู่ๆ ถึงได้โทรมาหาแม่ได้”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบทว่าถามกลับไป “แม่ครับ สื้อสื้อล่ะ”

“ว่าแล้วเชียวว่าแกคงไม่โทรหาแม่” แม่จิ้นบอกแง่งอน “สื้อสื้อพักผ่อนอยู่ในห้อง แกมีอะไรหรือเปล่า”

ที่แท้ก็กำลังพักผ่อน

จิ้นเฟิงเฉินพ่นลมหายใจออกมา คุยกับแม่เล็กน้อยแล้วจึงวางสาย

ยังไงพรุ่งนี้ก็จะกลับประเทศแล้ว เขาไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของสื้อสื้อ

……

จิ้นเฟิงเฉินเดินทางไปต่างประเทศครั้งนี้ นอกจากรอยแดงบนผิวของเธอแล้ว เธอยังรู้สึกเหนื่อยง่าย บางครั้งยังรู้สึกไม่มีแรง

หานยู่และโม่เหยียบอกว่านี่มันเกี่ยวข้องกับยาและเชื้อในร่างกายของเธอ แต่เธอคิดว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอยิ่งทรมานกว่าเดิม

สะลึมสะลือ ไร้เรี่ยวแรง

เธอวัดไข้ 37.8องศา

เป็นไข้แล้ว

นึกถึงเมื่อก่อนยามที่ตัวเองเป็นไข้ เธอนึกถึงความยุ่งยากเกินความคาดหมายที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายเธอ

“หม่ามี๊”

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนวิ่งเข้ามาในห้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเธอจะไม่สบาย เจียงสื้อสื้อก็ยังคงยิ้มออกมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มีอะไรถึงได้ดีใจขนาดนี้คะ”

“คุณย่าสอนพวกเราทำเค้กค่ะ” เสียงน่ารักของเถียนเถียนเอ่ยบอก

“เก่งจังเลยค่ะ” เจียงสื้อสื้อลูบศีรษะของเด็กทั้งสอง

“หม่ามี๊รีบลุกขึ้นมา” เถียนเถียนดึงมือของเธอ “ลงไปทานเค้กกันนะคะ อร่อยมากเลย”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นแล้วจึงลุกขึ้น รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที ทรมานจนต้องขมวดคิ้วแน่น

เสี่ยวเป่าสังเกตเห็น จึงรีบถาม “หม่ามี๊ ไม่สบายเหรอครับ”

มองเห็นคำว่ากังวลเขียนอยู่เต็มหน้าเขา เจียงสื้อสื้อจึงปลอบโยนเขา “เปล่าค่ะ แม่แค่พึ่งตื่น ยังไม่ทันมีสติเท่านั้นเอง”

“เถียนเถียน ลงไปข้างล่างกับพี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวหม่ามี๊ตามไป”

เถียนเถียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ งั้นหม่ามี๊รีบลงมานะคะ”