ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 92

บทที่ 92 อยู่ด้วยกันตลอดไป

ในห้องโถงงานเลี้ยง พ่อแม่จิ้นกำลังกำลังตามหาเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉิน ใกล้ถึงเวลาแล้ว จะตัดเค้กได้แล้ว แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปอยู่ที่ไหน

แม่จิ้นมาหาจิ้นเฟิงเหรา กล่าวว่า : “เฟิงเหรา รีบไปหาพี่ชายคุณกับเสี่ยวเป่าเร็วเข้าว่าอยู่ที่ไหน นี่ก็จะถึงเวลาตัดเค้กแล้ว”

“แม่ ไม่ต้องรีบหรอก นี่ฉันกำลังจะไป”

หลังพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ไปหา

ด้านซูชิงหยิงก็เอ่ยปากกล่าวว่า : “ป้าสะใภ้ ฉันก็จะรีบไปช่วยหานะ!”

แม่จิ้นพยักหน้า

หลังพูดจบ ซูชิงหยิงก็ออกไป

หลังจากเธอเดินหาจนรอบก็ไม่พบแม้แต่เงาของจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่า หลังถามกับบริกรจึงได้รู้ว่า ดูเหมือนว่าคนทั้งสองจะไปที่บนดาดฟ้าเรือ

ซูชิงหยิงจึงมุ่งหน้าเดินไป เห็นเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ไกลๆ แล้วยังมีเสี่ยวเป่ากำลังทานอาหารอยู่ตรงนั้น คนทั้งสามมีความสุขปรองดองกัน ไม่รู้ว่าพูดอะไรกันบ้าง มองดูแล้วช่างเป็นครอบครัวเดียวกัน

ฉากนี้ตกอยู่ในสายตาของซูชิงหยิง นิ้วมือเธอก็อดไม่ได้ที่จะจับกระโปรงไว้แน่น

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตเห็นเลยทั้งสิ้นว่ามีสายตาคู่นึงกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ในเวลานี้เธอกำลังให้ของขวัญกับเสี่ยวเป่า คือสร้อยคอดาวราศรีที่เคยให้เสี่ยวเป่าเลือกครั้งที่แล้ว หลังจากเสี่ยวเป่าได้สวมใส่แล้ว ก็ดีใจอย่างสุดๆ

“ขอบคุณครับน้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าชอบของขวัญชิ้นนี้มาก!”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม : “เสี่ยวเป่าชอบก็ดีแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินมองคนทั้งสองอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนโดยไม่ตั้งใจ บนใบหน้าของเขาปรากฎให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย

เห็นสีหน้าบนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงก็โมโหจนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เพราะอะไรกันห๊ะ จิ้นเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่าถึงไม่ใยดีกับตนเอง แต่ทีกับเจียงสื้อสื้อล่ะ?

ผู้หญิงคนนึงที่ซับซ้อนเสแสร้งแบบนั้น มีสิทธิ์อะไรที่จะมายื้อแย่งผู้ชายของตนเอง

สักครู่หนึ่ง ซูชิงหยิงจึงสงบสติอารมณ์ ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินจะชอบเธอยังไง เรื่องราวแบบนี้ที่ปรากฎในคืนนี้ เธอก็ไม่เชื่อว่าพ่อจิ้นและแม่จิ้นจะยอมรับลูกสะใภ้แบบนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจียงสื้อสื้อเดิมทีผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ธรรมดา ไม่ช้าก็เร็วจิ้นเฟิงเฉินก็จะได้เห็นธาตุแท้จริงๆของเธอได้อย่างชัดเจน

คิดพลาง ซูชิงหยิงก็เดินไปอย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มแล้วกล่าวว่า : “ที่แท้พวกคุณก็อยู่กันที่นี่เอง เกือบจะได้เวลาตัดเค้กแล้วนะ คุณลุงคุณป้าให้ฉันมาเรียกพวกคุณ”

เจียงสื้อสื้อมองซูชิงหยิง ด้วยสีหน้าเจื่อนๆเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า : “ขอบคุณ.”

เจียงสื้อสื้อจดจ่ออยู่สักครู่แล้วจึงเข้าไป ในที่สุดตอนนี้ก็ตามจิ้นเฟิงเฉินเสี่ยวเป่าเข้าไปด้วยกัน เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้กลุ่มคนทั้งงานเลี้ยงวิพากย์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าเดินออกมาไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น

เค้กก้อนใหญ่สามชั้นถูกนำออกมา เสี่ยวเป่ามีความสุขที่เป็นไปตามฝัน จากนั้นจึงตัดเคกด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน ชิ้นแรกก็มอบให้เจียงสื้อสื้อ

“น้าสื้อสื้อทานเค้ก!”

สังเกตสายตาของผู้คนโดยรอบ เจียงสื้อสื้อไม่สบายใจเล็กน้อย เพียงแต่ยังรับเค้กมา ยิ้มจากใจจริงแล้วกล่าวว่า : “สุขสันต์วันเกิดนะเสี่ยวเป่า!”

“ขอบคุณครับน้าสื้อสื้อ!” เสี่ยวเป่ายิ้มสองแก้มแดงระเรื่อ

หลังจากตัดเค้ก ดาดฟ้าเรือด้านนอกก็มีการจุดดอกไม้ไฟ คนทั้งหมดต่างหลั่งไหลกันไปดู

ดอกไม้ไฟหลากหลายรูปแบบผลิบานอยู่บนท้องฟ้า กล่าวได้คืองดงามอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ภายในใจก็รู้สึกดีขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ