ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 921

เห็นเขาโทษตัวเอง เจียงสื้อสื้อจึงอดไม่ได้ที่จะค่อนข้างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ ฉันไม่ควรปิดบังคุณ”

ความตั้งใจของเธอคือไม่อยากให้เขาเป็นห่วง แต่สุดท้ายกลับทำให้เขาโทษตัวเอง

มีเจตนาดีแต่รู้สึกว่าทำสิ่งเลวร้าย

“ผมไม่ได้โทษคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินลูบแก้มของเธอแผ่วเบา คิ้วคมสวยขมวดแน่น “คุณผอมลง”

ฟังแล้วเจียงสื้อสื้อก็ดวงตาเบิกกว้างอย่างค่อนข้างประหลาดใจ “จริงเหรอ”

เธอไม่ได้สนใจตัวเองเลย

“อืม”

เธอผอมกว่าก่อนไปต่างประเทศ เนื้อที่แก้มหายไป ทั้งตัวดูซูบซีดผ่ายผอมมาก

จิ้นเฟิงเฉินทั้งตำหนิตัวเองทั้งโกรธจัด กระชับมือของเธอโดยไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้ เห็นหัวคิ้วเขาขมวดแทบจะเป็นปมจึงยิ้มอย่างหมดหนทาง

เธอยื่นมือไปลูบที่ระหว่างคิ้วเขาเบาๆ ให้หัวคิ้วเขาเรียบ

“คุณหน้าบึ้งแล้วน่าเกลียดมาก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก พยายามบรรเทาบรรยากาศที่หนักหน่วง

เธอทนไม่ได้ที่เห็นเขาโทษตัวเองขนาดนี้

เห็นเธอยิ้มสวยเจิดจ้าเช่นปกติ จิ้นเฟิงเฉินก็มีสายตาเร่าร้อนเล็กน้อย เขาจับมือของเธอขึ้นมาแตะบนริมฝีปากแผ่วเบา

“คุณอย่าโทษตัวเองเลย ได้ไหม” เจียงสื้อสื้อถามเสียงเบา ดวงตาที่สวยงามมีชั้นหมอกจางๆ

จิ้นเฟิงเฉินส่งเสียง “อืม” ก่อนจะถามว่า “ร่างกายรู้สึกยังไงบ้าง”

“ได้นอนไปแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาก” เจียงสื้อสื้อพูดด้วยรอยยิ้ม

ที่จริงแล้วเธอยังเหนื่อยล้าอยู่นิดหน่อย แต่ยังอยู่ในขอบเขตที่เธอสามารถอดทนได้

“อย่าโกหกผม”

สีหน้าของเธอยังไม่ค่อยดี ดูไม่เหมือนที่เธอบอกว่าดีขึ้นมากเลยสักนิด

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างอ่อนใจ “ฉันไม่ได้โกหกคุณ ดีขึ้นมากแล้วจริงๆ”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็อยากจะลุกขึ้นนั่ง

แต่กลับเกิดอาการวิงเวียนศีรษะจนล้มลงไปกับเตียงอีกครั้ง

“สื้อสื้อ!” จิ้นเฟิงเฉินร้องเรียกเสียงดังอย่างตึงเครียด

“ฉันไม่เป็นไร” เจียงสื้อสื้อสงบลง ยกยิ้มให้เพื่อให้เขาสบายใจ

“คุณนอนนะ อยากได้อะไรก็บอกผม” จิ้นเฟิงเฉินพูด

“ฉันอยากลุกไปเดิน นอนตลอดมันปวดหลัง”

เจียงสื้อสื้อลูบเอวด้านหลังของตัวเอง คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย

“ผมจะประคองคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินประคองเธอเดินไปทั่วห้อง หลังจากนั้นก็กลับไปนอนบนเตียง

“ถ้าเหนื่อยก็นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

เจิ้นเฟิงเฉินช่วยห่มผ้าห่มให้เธอ พลางพูดกับเธออย่างอ่อนโยน

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อเหนื่อยจริงอย่างที่ว่า ไม่นานก็หลับไป

จิ้นเฟิงเฉินปิดไฟ เหลือเพียงโคมไฟติดผนังไว้ดวงหนึ่ง ก่อนจะก้าวเดินแผ่วเบาออกไป

โม่เหยียกับหานยู่เห็นเขาออกมา ทั้งสองคนพลันตื่นตัวลุกขึ้นทันที ก้มศีรษะด้วยความเคารพ “คุณชาย”

“พูดมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” จิ้นเฟิงเฉินเดินไปตรงหน้าพวกเขา สายตาคมเฉียบจ้องมองพวกเขาเขม็ง

โม่เหยียกับหานยู่มองหน้ากัน ก่อนจะเปิดปากพูดว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนจู่ๆ คุณหญิงก็มีจุดสีแดงขึ้นตามร่างกายครับ หลังจากที่ผมกับหานยู่ตรวจเช็กแล้วเป็นเพราะอาการข้างเคียงที่เกิดจากการใช้ยายับยั้ง...”

จิ้นเฟิงเฉินคาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เขาหน้าคล้ำหมองทันที “ดังนั้นถ้าฉันไม่กลับมา พวกนายก็ยังจะปิดบังฉันตลอดไปใช่ไหม”