ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 923

เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนที่นอนด้วยกันวิ่งไปยังห้องของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ

“หม่ามี๊”

เมื่อวานไม่ได้เจอเจียงสื้อสื้อทั้งวันเด็กทั้งสองจึงต่างคิดถึงแม่

พวกเขาวิ่งตรงไปหาเจียงสื้อสื้อที่ยังนอนอยู่บนเตียง

เมื่อเห็นดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงรีบห้ามพวกเขา “หม่ามี๊ไม่สบาย พวกลูกอย่ารบกวนเธอ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเป่าก็หยุดยืนอยู่กับที่ทันที

เถียนเถียนโผล่หัวออกมาจากอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน คู่ดวงตากลมโตเหมือนองุ่นมองไปยังเจียงสื้อสื้อ ดวงตามีแต่คำว่าสงสัย “หม่ามี๊เป็นอะไรคะ”

“เถียนเถียนเด็กดี หม่ามี๊แค่ไม่สบายนิดหน่อย อีกไม่นานก็จะดีขึ้น”

จิ้นเฟิงเฉินลูบศีรษะเด็กทั้งสองด้วยความรัก

เด็กทั้งสองเดินไปข้างเตียง ใบหน้าเล็กของเสี่ยวเป่าเต็มไปด้วยความกังวล เถียนเถียนยืนเขย่งปลายเท้าเอื้อมมือไปที่หน้าผากของเจียงสื้อสื้อ

หลังจากนั้นก็ส่งเสียงนุ่มนิ่มออกมาว่า “ไม่ร้อน หม่ามี๊ไม่มีไข้ค่ะ”

เห็นเธอเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ เจียงสื้อสื้อก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ จึงเอื้อมมือไปบีบแก้มของเธอเบาๆ “จ้ะ หม่ามี๊ไม่มีไข้”

“งั้นหม่ามี๊ไม่สบายตรงไหนคะ เถียนเถียนจะช่วยเป่าเพี้ยงเพี้ยงให้หายเลย”

“ขอบใจจ้ะ แต่หม่ามี๊ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ”

เจียงสื้อสื้อลูบศีรษะของเธอไปด้วยในขณะที่หันไปมองลูกชาย

ถึงแม้เสี่ยวเป่าจะยังเด็ก แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากกว่าเถียนเถียน เขามองเธอตรงๆ ใบหน้าเล็กและดวงตาอ่อนเยาว์เป็นกังวล

เจียงสื้อสื้อใจเต้นแรงเล็กน้อย เธอกดริมฝีปากยิ้มอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวเป่าลูก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หม่ามี๊ไม่ได้เป็นอะไร”

“แต่...”

เสี่ยวเป่าอยากบอกว่าใบหน้าของเธอดูซีดกว่าปกติ แต่ฉับพลันก็ทำท่าเหมือนไม่มีอะไร

“เสี่ยวเป่า ลูกพาน้องลงไปทานอาหารข้างล่างไป ให้หม่ามี๊ของลูกได้นอนพักอีกหน่อยนะ”

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา แล้วก้มลงไปมองหน้ากันกับเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ”

“เถียนเถียน เราลงไปข้างล่างกันเถอะ”

เสี่ยวเป่าจูงเถียนเถียนไปทางประตู

มองดูเด็กสองคนออกไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็หุบยิ้ม ในดวงตามีร่องรอยความรู้สึกผิด

“แม้แต่ลูกก็เป็นห่วงฉัน ฉันมันไร้ประโยชน์จริงๆ” เธอยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ย

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วพร้อมกับดุเสียงต่ำ “ผมไม่อยากให้คุณโทษตัวเองแบบนั้น”

ที่เธอกลายเป็นแบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เป็นเขาที่ปกป้องเธอไม่ดี

เห็นว่าเขาเหมือนจะโกรธ เจียงสื้อสื้อจึงยิ้มอย่างทนไม่ไหว “ได้ ฉันไม่พูดแล้ว คุณก็อย่าโกรธเลยนะ”

“ผมไม่ได้โกรธ”

จิ้นเฟิงเฉินมองดูเวลา แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณนอนหลับอีกหน่อยนะ ผมจะให้แม่บ้านนำอาหารเช้าขึ้นมาให้”

เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังจะออกไป

“เฟิงเฉิน” เจียงสื้อสื้อรีบจับมือเขาไว้

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้ามา “มีอะไรเหรอ”

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นนั่งบนเตียงและยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะลงไปทานข้างล่าง ฉันยังไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเดินลงไปข้างล่างไม่ได้”

ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ต้องการให้ครอบครัวกังวลเกี่ยวกับตัวเองมากเกินไป

“ได้เหรอ” จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก เขามองดูเธอลงจากเตียงเอง เดินเข้าห้องน้ำแล้วไปอาบน้ำด้วยตัวเอง เป็นช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

เขารู้ว่าเมื่อเธอบอกว่าได้ก็แปลว่าได้แน่นอน

หลังจากอาหารเช้า จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ไปทำงาน แต่อยู่บ้านเป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อ

บริษัทมีจิ้นเฟิงเหราคอยดูแลสั่งการ เขาจะไปหรือไม่ก็ได้

ใช้ประโยชน์ในช่วงที่แม่กับเจียงสื้อสื้อพูดคุยกัน เขาขึ้นไปข้างบนห้องหนังสือเพื่อติดต่อกับเห้อซูหานที่อยู่ต่างประเทศ

“คุณชาย”