ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 925

แม่ฝู้จ้องกล่องยานั้นอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะเอ่ยปากถามหยั่งเชิงว่า “สื้อสื้อ หนูกับจิงเหวินกำลังทำอะไรอยู่ใช่ไหม จู่ๆ เขาก็หายตัวไปนานมาก แล้วอยู่ดีๆ ก็ส่งของกลับมา เขาทำเรื่องลับลมคมในอะไรหรือเปล่า”

เธอควรจะรู้จักลูกชายของเธอดีที่สุด แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น ตั้งแต่ลูกชายหายตัวไป เธอถึงได้พบว่าตัวเองไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับฝู้จิงเหวินเลยสักนิด

“คุณแม่คะ คุณอย่าคิดไร้สาระ” แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เจียงสื้อสื้อจะบอกความจริงกับเธอ “จิงเหวินแค่ไปศึกษาเรื่องยาที่อื่นเท่านั้นเองค่ะ”

“งั้นทำไมเขาไม่ติดต่อกับครอบครัวมาเลยล่ะ”

“เอ่อ...” เจียงสื้อสื้อลังเล

เห็นเธอเหมือนมีท่าทีลำบากใจ แม่ฝู้จึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา “เขาทำเรื่องลับลมคมในจริงใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อหลุดหัวเราะอย่างอ่อนใจ เธอตบมือของแม่ฝู้พลางปลอบว่า “ฉันแค่ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายให้ท่านฟังยังไงค่ะ”

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดอย่างจริงจัง ก่อนจะพูดต่อว่า “ที่เขาไม่บอกพวกคุณ เป็นเพราะกลัวว่าพวกคุณจะเป็นห่วง ครั้งนี้เขาไปสถาบันแห่งหนึ่งที่ต้องเก็บเป็นความลับ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้บอกคุณค่ะ”

“หนูไม่ได้โกหกฉันนะ” แม่ฝู้ค่อนข้างไม่เชื่อ

“คุณแม่ คุณรู้จักฉันดี เป็นไปได้เหรอคะที่ฉันจะโกหกคุณ” เจียงสื้อสื้อบึนปากมองเธออย่างไร้เดียงสา

แม่ฝู้ยิ้ม “ใช่จ้ะ หนูไม่โกหกฉันหรอก”

“ขอบคุณความเชื่อใจของคุณค่ะ”

เจียงสื้อสื้อแอบพูดขอโทษในใจ

เพราะสถานการณ์บังคับเธอถึงได้โกหก หวังว่าในอนาคตข้างหน้าถ้าแม่ฝู้รู้แล้วจะไม่ตำหนิเธอ

ไม่ได้เจอกันนานมาก แม่ฝู้กับเจียงสื้อสื้อจึงมีเรื่องมากมายพูดคุยกัน ทั้งสองคนคุยกันนานกว่าชั่วโมง จนเมื่อเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนกลับบ้านมาถึงได้หยุดลง

“คุณย่า”

เมื่อเห็นแม่ฝู้ ดวงตาของเถียนเถียนก็เปล่งประกายสดใส ขาสั้นๆ วิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของแม่ฝู้

“โอ้ว เด็กน้อยเถียนเถียนของฉัน” แม่ฝู้กอดเธอเอาไว้แน่น

หลังจากผ่านไปนานมากจนได้มาเห็นเถียนเถียนอีกครั้ง แม่ฝู้ก็ขอบตาชื้น

มองดูคนแก่กับเด็กกอดกัน เจียงสื้อสื้อก็เกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

ความรู้สึกระหว่างเถียนเถียนกับพ่อฝู้แม่ฝู้ ก็เหมือนความรู้สึกของเธอกับพ่อจิ้นแม่จิ้น คิดว่าพวกเขาเป็นปู่ย่าตายายจากใจจริง

“สวัสดีครับคุณย่า” เสี่ยวเป่าเดินเข้าไปร้องเรียกอย่างน่ารัก

“เสี่ยวเป่าเด็กดี” แม่ฝู้ยื่นมือข้างหนึ่งไปลูบศีรษะของเขา

สองเด็กน้อยล้อมรอบตัวแม่ฝู้พูดจาเจื้อยแจ้ว แม่ฝู้หัวเราะจนปากไม่หุบ ใบหน้ามีแต่ความรักต่อเด็กทั้งสองคน

หลังจากทำงานเสร็จจิ้นเฟิงเฉินก็ลงมาข้างล่าง เมื่อเห็นแม่ฝู้ดวงตาก็เกิดประกายวาบเล็กน้อย

“เฟิงเฉิน” หางตาเจียงสื้อสื้อเหลือบไปเห็นเขาลงมาข้างล่าง จึงรีบวิ่งไปหา

“อย่าวิ่ง”

จิ้นเฟิงเฉินส่งเสียงดุ ร่างกายของเธอไม่อนุญาตให้เธอทำเช่นนั้น

“อ้อ”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินจึงหยุดยืน จากนั้นจึงค่อยๆ เดินไปหาเขา

“คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

“คุณแม่มาเยี่ยมฉันค่ะ” เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเขาจะไม่ชอบที่แม่ฝู้มาหา

“ผมเข้าใจ”

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธอจูงไปหาแม่ฝู้

“คุณป้า สวัสดีครับ” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบฝู้จิงเหวิน แต่ก็รู้สึกขอบคุณครอบครัวพวกเขามากที่ดูแลสื้อสื้อกับเถียนเถียน

“คุณจิ้น” แม่ฝู้ยืนขึ้นอย่างค่อนข้างอึดอัด

เมื่อเห็นดังนั้น เจียงสื้อสื้อจึงพูดว่า “คุณแม่คะ คุณเรียกเขาว่าเฟิงเฉินก็ได้ค่ะ อย่าเห็นเป็นคนอื่นคนไกลเลย”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วเธอก็กระตุกมือของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเอียงศีรษะชำเลืองมองเธอ เกิดแววตายิ้มขึ้นมาแวบหนึ่ง

เธออยากให้เขาเสริมคำพูดของเธอ

ซึ่งเขาก็ทำตามนั้น

“คุณป้าครับ คุณเรียกผมว่าเฟิงเฉินก็ได้”

“โอเค เฟิงเฉิน” แม่ฝู้เรียกไปตามสถานการณ์