ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 927

“ใคร ใครที่ให้ราคาสูงกว่า”

พิเอร์สเห็นจอห์นลุกขึ้นยืนอย่างมีอารมณ์ จึงอดไม่ได้ที่จะค่อนข้างสงสัยว่าคุณเฟิงที่อยู่ปลายสายพูดอะไร

“ขออภัย ผมไม่สามารถเปิดเผยได้”

จิ้นเฟิงเฉินพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่แยแส เมื่อจอห์นได้ยินก็โกรธมาก “คุณ!”

“คุณจอห์น ดูจากความสัมพันธ์ในเชิงพาร์ตเนอร์ของเรา ผมหวังดีเตือนคุณสักคำ นอกจากคุณแล้ว ยังมีคนอีกมากมายต้องการสมุนไพร”

เมื่อเขาพูดสิ่งนี้ จอห์นถึงได้ตระหนักว่าเรื่องราวมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“คุณเฟิง คุณพูดให้ชัดเจนได้ไหม” เขาอยากถามจิ้นเฟิงเฉินมากกว่านี้

“ที่ผมควรพูดก็พูดหมดแล้ว แค่นี้แหละ”

วางสายไป

“แม่งเอ๊ย!” จอห์นโยนโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ

“คุณจอห์น เกิดอะไรขึ้น”

พิเอร์สก้าวเข้าไปหา และถามอย่างระมัดระวัง

จอห์นสูดหายใจเข้าลึก ระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจ ก่อนจะพูดว่า “มีคนให้ราคาสูงกว่าตัดราคาสมุนไพรที่เราต้องการ”

“เป็นไปไม่ได้!”

พิเอร์สโพล่งออกมาทันทีที่เขาได้ยินมัน “นอกจากเราแล้วจะมีใครที่ต้องการสมุนไพรมากขนาดนี้อีก”

จอห์นยิ้มเยาะ “ยังมีคนต้องการสมุนไพรมากๆ เหมือนกับเราจริง”

“ใคร”

จอห์นไม่ได้บอก “คุณพยายามติดต่อคุณเฟิง ลองดูว่าสามารถขายสมุนไพรให้เราได้ไหม”

“ได้”

พิเอร์สรับคำสั่งแล้วออกไป

จอห์นหรี่ตา เผยสายตาเหี้ยมโหด

ตอนนี้นอกจากเขา ก็มีเพียงเบอร์เกนที่ต้องการพวกสมุนไพร ฉะนั้นคนที่บอกว่าให้ราคาสูงกว่าเป็นไปได้มากที่จะเป็นเบอร์เกน

ดูเหมือนว่าที่เกิดเรื่องขึ้นสองครั้งติดต่อกันทำให้เบอร์เกนสูญเสียความไว้วางใจต่อSAกรุ๊ป

แล้วทำไมถึงสัญญาว่าให้เวลาเขาหนึ่งเดือน

ทันใดนั้นจอห์นก็ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะหัวเราะออกมา

“ดี เบอร์เกน ที่แท้ไม่ใช่ว่าให้เวลาผม แต่ให้เวลาตัวเอง ทั้งที่ให้โอกาสผม แต่กลับแอบติดต่อคุณเฟิง ตัดราคาสมุนไพร อุบายสูงจริงๆ!”

จอห์นรู้สึกว่าในที่สุดตัวเองก็รู้แจ้ง ในเมื่อเบอร์เกนผิดสัญญาก่อน เช่นนั้นเขาก็ไม่ต้องรักษาสัญญาอีก และต้องคิดหาทางออกอื่นถึงจะดี

จิ้นเฟิงเฉินแค่ยั่วยุไม่กี่คำ จอห์นก็ติดกับเสียแล้ว

……

และในขณะเดียวกัน ทางฝั่งเบอร์เกนก็ได้รับรายงานจากลูกน้อง ว่าสถาบันวิจัยที่ค่อนข้างลับของพวกเขาถูกโจมตี โดนขโมยข้อมูลกับยาที่กำลังวิจัยและพัฒนา

เบอร์เกนโกรธมาก วาดแขนกวาดทุกอย่างบนโต๊ะจนร่วงตกพื้น “ไอ้เศษสวะ พวกแกมันเศษสวะไร้ประโยชน์!”

เสียงตะคอกดังก้องทั่วห้องทำงาน ทุกคนต่างก้มหัว บรรยากาศเงียบเชียบ

ที่ตั้งของสถาบันวิจัยลึกลับขนาดนั้น กลับถูกคนพบเจอ ถึงขนาดถูกทำลาย ตอนนี้แม้แต่ข้อมูลยายังหายไปจนหมดด้วย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการระเบิดครั้งใหญ่ของเบอร์เกน

เบอร์เกนสูดลมหายใจเข้าลึก ระงับความโกรธลง สายตาเพ่งเล็งใส่บรรดาลูกน้อง “พวกแกยังยืนอยู่ทำไมอีก รีบไปตรวจสอบ ไปหามาให้แน่ชัดว่าใครกันที่มันกล้ามางัดข้อกับฉัน!”

“ครับ!” เหล่าลูกน้องรับคำสั่งแล้วหันหลังออกไป

“เดี๋ยว!” จู่ๆ เบอร์เกนก็ตะโกนรั้งพวกเขา

ทุกคนหยุดยืน แล้วหันมาด้วยความหวาดกลัว “คุณเบอร์เกนยังมีอะไรจะสั่งอีกครับ”

เบอร์เกนหรี่ตามองและพูดเสียงหงุดหงิดว่า “สถาบันวิจัยนั่นอยู่ต่อไม่ได้แล้ว พวกแกหาคนไปย้ายทันที ทำให้มันเรียบร้อย อย่าทิ้งร่องรอยเอาไว้”

“ยังมีอีก ตรวจสอบให้แน่ชัดด้วยว่าใครเป็นคนทำ”

ในตอนนั้นเอง มีเสียงประตูดังมา

“ยาของSAกรุ๊ปเพิ่งถูกขโมย ทำไมทางเรายังมีเกิดปัญหาอีก”

ทุกคนรวมถึงเบอร์เกนมองตามเสียง คนที่มาคือป๋ายหลี่

“มีความเป็นไปได้สูง”

“ไอ้เวรจอห์น!” เบอร์เกนกำหมัดแน่น หวังว่าจะได้บดกระดูกจอห์นเสียเดี๋ยวนี้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผู้ที่หักหลังเขาจะไม่มีจุดจบที่ดี

เห็นเขาโกรธมาก ดวงตาป๋ายหลี่ก็เกิดประกายวาบ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ใจเบอร์เกนเชื่อไปแล้วว่าจอห์นหักหลังเขา เป็นจอห์นที่ส่งคนไปโจมตีสถาบันวิจัยของเขา และขโมยทั้งข้อมูลทั้งยา เพื่อผูกขาดผลประโยชน์ทั้งหมดไปไว้ฝ่ายเดียว

ผูกขาดฝ่ายเดียวงั้นเหรอ

เบอร์เกนยิ้มเย็นชา นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาตะกละมากขนาดไหน

“ป๋ายหลี่”

“ว่าไงครับ”

“นายมีวิธีสืบหาความจริงไหม” เบอร์เกนจ้องป๋ายหลี่ทันที

ป๋ายหลี่พยักหน้า “เท่าที่ผมรู้ SAกรุ๊ปมีคลังสินค้ามากกว่าหนึ่ง ถ้าตรวจสอบอย่างละเอียดอาจพบหลักฐาน”

“งั้นนายไปสืบ ไปสืบดูให้แน่ชัด” เบอร์เกนสีหน้าโหดเหี้ยม “ถ้าสืบได้เมื่อไรมารายงานฉันทันที”

“ครับ!”

ป๋ายหลี่รับคำสั่งและเตรียมจะไป

“รอเดี๋ยว” เบอร์เกนรั้งเขาไว้

ป๋ายหลี่หยุดยืน

“ตอนที่สืบระหวังหน่อย อย่าให้พวกไอ้จอห์นมันจับสังเกตได้”

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากป๋ายหลี่ไปแล้ว เบอร์เกนเอนหลังพิงโซฟา หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

ไอ้ห่าSAกรุ๊ป ไอ้เวรจอห์น กล้าที่จะผิดสัญญา ไม่เห็นเขาในสายตา

เช่นนั้นเขาก็จะไม่ปล่อยพวกมันไป