ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 929
หลังจากป๋ายหลี่สืบสวนแล้ว สองวันต่อมา ที่โกดังร้างในอิตาลี พบโหราเดือยไก่กับเมล็ดต้นแสลงใจจำนวนมาก
กล่องสมุนไพรถูกวางเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ ทั้งยังเป็นกล่องใหม่อีกด้วย
ดูจากที่เห็น สมุนไพรเหล่านี้เพิ่งมาถึงโกดังแห่งนี้ได้ไม่นานนัก
ป๋ายหลี่สั่งลูกน้อง “ถ่ายรูปไว้ ถ่ายทั้งหมดที่นี่”
ตอนนี้พวกเขายังไม่สามารถย้ายยาเหล่านี้ได้ เผื่อว่ามันจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ต้องบอกให้เบอร์เกนรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
“คุณป๋าย ถ่ายไว้ทั้งหมดแล้วครับ” ลูกน้องส่งรูปที่ถ่ายเรียบร้อยแล้วเข้าโทรศัพท์มือถือของป๋ายหลี่
ป๋ายหลี่เอาโทรศัพท์มือถือมาเลื่อนๆ ดู แล้วพยักหน้า “พวกนายจับตาดูไว้ ฉันจะกลับไปรายงานคุณเบอร์เกนก่อน”
“ครับ”
ป๋ายหลี่รีบกลับมาในชั่วข้ามคืน เบอร์เกนเตรียมจะพักผ่อนแล้ว แต่เขากลับถูกรบกวนขึ้นมา
“ได้เรื่องไหม” เบอร์เกนนั่งบนโซฟา ดวงตาเฉียบคมราวกับเหยี่ยวจับจ้องตรงไปยังป๋ายหลี่
ป๋ายหลี่ไม่ตอบ แต่เดินไปยื่นโทรศัพท์มือถือให้ “คุณดูเองเลยครับ”
“มันคืออะไร”
เบอร์เกนเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วก้มหน้าดู ก่อนจะสีหน้าเปลี่ยนทันที “โหราเดือยไก่กับเมล็ดต้นแสลงใจ”
“ใช่ครับ สิ่งที่คุณเห็นควรจะเป็นพวกสมุนไพรที่ถูกเผาไปแล้ว”
“เจอที่ไหน” เบอร์เกนถาม
“โกดังร้างแห่งหนึ่งครับ”
“มีหลักฐานว่าโกดังนั่นเป็นของSAกรุ๊ปไหม”
ป๋ายหลี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “ผมได้ตรวจสอบแล้ว โกดังนั่นถูกทิ้งร้างมาหลายปี แต่แท้ที่จริงเป็นโกดังของSAกรุ๊ป”
เมื่อได้คำตอบยืนยัน เบอร์เกนก็โกรธจัดขึ้นมาทันควัน “ไอ้เวรจอห์น คิดไม่ถึงว่าจะกล้าหักหลังฉัน!”
จอห์นตระหนักดีว่าโหราเดือยไก่กับเมล็ดต้นแสลงใจมีความสำคัญต่อการวิจัยในปัจจุบันมากเพียงใด แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีต่ำช้าแบบนี้มาขัดขากัน
เพราะเบอร์เกนโกรธมาก หน้าอกจึงกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
สายตาป๋ายหลี่เกิดประกายแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “คุณเบอร์เกน ตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ”
“ทำยังไงเหรอ” เบอร์เกินกระตุกมุมปากอย่างเย็นชา ดวงตามีแต่ความดุร้าย “ฉันจะให้ไอ้เวรจอห์นกับSAกรุ๊ปรู้ว่าการหักหลังฉันไม่มีวันมีจุดจบที่ดี”
……
ในขณะเดียวกัน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รับสายจากเห้อซูหาน
“คุณชาย ทุกอย่างเป็นไปตามแผนค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็กระตุกยิ้มมุมปาก “งั้นก็ดี เธอจับตาดูต่อไป”
“ค่ะ”
เห้อซูหานกำลังจะวางสาย ขณะนั้นเองเสียงของจิ้นเฟิงเฉินจู่ๆ ก็ดังขึ้น “ซูหาน ถ้ามีข่าวของฝู้จิงเหวินก็บอกฉันด้วย”
“ฝู้จิงเหวินเหรอคะ เขาทำไมเหรอ”
เห้อซูหานคิดว่าฝู้จิงเหวินทำเรื่องอะไรอีกแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะร้อนใจเล็กน้อย
“ไม่มีอะไร ถ้าได้รู้สถานการณ์ของเขาก็บอกฉันแค่นั้นพอ”
ซึ่งเห้อซูหานก็ไม่ได้ถามมากอีก “ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
บ่ายวันนั้น ตระกูลจิ้นมีแขกที่ไม่คาดฝันคนหนึ่งมาหา
“ญาติผู้พี่ คุณมาได้ยังไงคะ”
เมื่อแม่บ้านขึ้นมาบอกว่ามีแขกมาขอพบ เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินก็ลงมาข้างล่างทันที
ทันทีที่เห็นว่าเป็นฟางยู่เชิน เจียงสื้อสื้อก็เกิดอาการไม่คาดฝัน
แต่จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเฉยไม่ได้มีอาการอะไร
“คุณปู่คิดถึงพวกเธอ แต่คนสูงอายุไม่สะดวกที่จะมา ฉันจึงมาแทนเขา” ฟางยู่เชินยิ้มบางมองเธออย่างอ่อนโยน
เมื่อพูดถึงคุณท่านฟาง สีหน้าเจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะมีร่องรอยความรู้สึกผิด “ควรเป็นฉันที่เป็นฝ่ายไปเยี่ยมคุณตาถึงจะถูกค่ะ”
หลังจากงานวันแซยิดของคุณตา เฟิงเฉินก็เดินทางไปติดต่อธุรกิจ ส่วนร่างกายของเธอก็ประสบปัญหา ดังนั้นจึงไม่มีเวลาว่างไปเยี่ยมคุณตาเลย
“คุณปู่โกรธมาก”
ฟางยู่เชินพูดอย่างเป็นเรื่องใหญ่ เจียงสื้อสื้อสีหน้าเปลี่ยนทันที “คุณตาโกรธจริงๆ เหรอคะ”
“เธอว่าไงล่ะ” ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว
เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตเห็นแววตาขำขันของเขา เชื่อคำพูดของเขาสนิท มีอาการร้อนรนเล็กน้อย “แล้วจะทำยังไงดีล่ะคะ หรือฉันควรโทรหาคุณตาตอนนี้เลยดี”
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วเธอก็กำลังจะขึ้นไปโทรศัพท์ข้างบน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！