ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 930

คุยกันมาได้ครึ่งทาง จู่ๆ ฟางยู่เชินก็ลุกขึ้นจะเดินออกไปข้างนอก

“ญาติผู้พี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

เจียงสื้อสื้อคิดว่าเขามีเรื่องด่วน ใครจะรู้ว่าเขาหันหน้ามาบอกว่า “ฉันจะไปเอาของน่ะ”

หลังจากนั้นก็รีบออกไป

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็กลับมาพร้อมกับหอบถุงใบเล็กบ้างใบใหญ่บ้าง

“คุณจะมาขายส่งเหรอคะ” เจียงสื้อสื้ออ้าปากพะงาบๆ พลางจ้องมองไปยังถุงทั้งใหญ่เล็กเป็นสิบใบบนพื้น

“มาเยี่ยมอย่างเป็นทางการครั้งแรกก็ต้องนำของขวัญมาด้วยสิ” ฟางยู่เชินยิ้มอย่างซื่อตรงจริงใจ

ครั้งก่อนที่มารีบมากไปหน่อย และไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ จึงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย

ครั้งนี้จึงต้องทดแทน

เจียงสื้อสื้อพูดยิ้มๆ อย่างอ่อนใจ “งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรมามากหรอกค่ะ”

“ไม่มาก” ฟางยู่เชินพูดพลางก้มลงมองถุง

“คุณป้าครับ ของนี่ให้คุณครับ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร จึงเลือกผ้าพันคอไหมมาให้ หวังว่าคุณจะชอบนะครับ” นำถุงหนึ่งในนั้นยื่นให้แม่จิ้น

แม่จิ้นค่อนข้างปลื้มใจ “ฉันก็มีของขวัญด้วยเหรอจ๊ะ”

“แน่นอนสิครับ” ฟางยู่เชินพยักหน้า จากนั้นก็ยกอีกถุงยื่นส่งให้ “นี่เป็นใบชาสำหรับคุณลุงครับ”

“เธอช่างเป็นเด็กมารยาทดีเสียจริง”

ความประทับใจที่แม่จิ้นมีต่อฟางยู่เชินเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ที่เหลือนอกจากของขวัญที่ให้ผู้ใหญ่คนอื่นๆ แล้วทั้งหมดล้วนเป็นของเล่น มีทั้งตุ๊กตา รถยนต์เล็กๆ และหุ่นยนต์เปลี่ยนรูปร่าง...สารพัดประเภท

เสี่ยวเป่าที่มักจะสุขุมยังอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น เขาหยิบเอารถคันที่ตัวเองชอบมาถือไว้อย่างไรก็ไม่ยอมวาง

เห็นของเล่นมากมาย เจียงสื้อสื้อก็ตกใจ “ทำไมคุณซื้อมาให้พวกเขามากมายขนาดนี้คะ”

“เห็นแล้วชอบก็ซื้อ”

คำตอบของฟางยู่เชินทำให้เจียงสื้อสื้อหมดคำจะพูด

“คุณจะทำให้เด็กทั้งสองคนเสียนิสัยนะคะ”

ถึงแม้ตระกูลจิ้นจะมีเงิน แต่เธอก็ไม่เคยซื้อของเล่นให้ลูกมากขนาดนี้ เพราะกลัวว่าถ้าเขามีของเล่นมากมายก็จะไม่รู้จักถนอม

เห็นเด็กสองคนมีความสุขมาก เธอก็ไม่พูดอะไรมากอีก ได้แต่พูดกับฟางยู่เชินด้วยหน้าตาดุๆ “อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ”

ฟางยู่เชินยิ้มพลางพยักหน้า

หลังจากนั้น ในขณะที่คนอื่นไม่ได้สังเกต ฟางยู่เชินก็เดินไปหาจิ้นเฟิงเฉินแล้วกระซิบว่า “ชุดสมุนไพรที่คุณสั่งก่อนหน้านี้ ผมส่งถึงอิตาลีตรงเวลาแล้ว เพิ่งถึงเมื่อวาน เดิมทีควรบอกคุณเลย แต่ว่ายุ่งจนลืม”

ช่วงนี้ตระกูลฟางมีเรื่องมากมาย ทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไป

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเล็กน้อย “ผมรู้แล้ว คุณทำดีมาก”

เมื่อได้รับคำชมจากเขา ฟางยู่เชินก็แอบถอนหายใจโล่งอก พูดอย่างร่าเริงว่า “สามารถช่วยงานคุณได้ก็เป็นเรื่องดีมากแล้ว”

เจียงสื้อสื้อหันหน้ามามองพวกเขาสองคน ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย “พวกคุณคุยอะไรกันเหรอ”

“เรื่องงานน่ะ” ฟางยู่เชินตอบ

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สงสัยอีก “อยู่บ้านอย่าคุยเรื่องงานสิคะ คุยเรื่องที่มันผ่อนคลายเถอะ”

“ได้”

ฟางยู่เชินกับจิ้นเฟิงเฉินมองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดเรื่องงานอีก

เวลาอาหารเย็น คนอื่นๆ ในตระกูลจิ้นล้วนยินดีต้อนรับฟางยู่เชิน และขอบคุณสำหรับของขวัญที่เขาซื้อมาให้ เป็นช่วงเวลาที่บรรยากาศอบอุ่น

“พี่สะใภ้ครับ ครอบครัวของคุณมียีนที่ยอดเยี่ยมมาก ทั้งสวยทั้งหล่อดูดีไปหมด”

จิ้นเฟิงเหรามองเจียงสื้อสื้อ แล้วก็มองฟางยู่เชิน พลางพูดประโยคที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงยิ้ม “ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ”

“งั้นต่อไปลูกสาวของผมก็ต้องสวยมากแน่เลย” จิ้นเฟิงเหราเอื้อมมือไปลูบท้องของส้งหวั่นชีง “ยีนของครอบครัวเราก็ยอดเยี่ยมมากเหมือนกัน”